Андропов,-Менга қолса маънавий бузуқ раҳбарларни отардим, – деганида, бутун баданидан совуқ терни оқадиганини сезди.
Андропов, – Сенларга олти соат вақт, иш жойларингга етиб боришга, уч ой муҳлат, барча камчиликларингни тузатишга, йўқса туқиз грам қурғошиндан кукрагингизга нишон тақаман, -деб кетишимизни айтди.
Биринчи Чегебаев, кетидан мен чиқаётганда, мени Голавачёв орқамдан тортарди. Тирик чиқаётганимизга шукур қилмасдан нима демоқчи бу одам, -деб уйлаб орқамга қарадим. Голавачёв ҳолсизланиб менга осилиб колганди. Мен суяб олиб чиқдим.
Етти соатдан кегин ҳаммамиз ўз кабинетларимизда ўтирардик,
–дея суҳбатини якунлади Соатов.
***
ЁҚТИРМАЙДИЛАР
Ёқтирмайдилар инсонлар асли бўларни,
Ота онага, қариндошга меҳри йўқларни,
Устоз, муалимни ҳурмат қилмаганларни,
Олди, орқадан хар ҳил сўзлаганларни,
Бир масалада икки ҳил гапирганларни,
Сўз бериб ўз сўзига турмаганларни,
Бир ишни ҳўп дея бажармаганни,
Бой ва мансабдорга малай бўлганни,
Виждонли инсонни ғийбат қилганни.
Одамлар орасига низо солганни,
Ўзидан кучсизга кучин кўрсатиб,
Кучлийнинг оёғин ўпиб юрганни.
Халқидан юлиб бой бўлганларни,
Меҳнаткаш, деҳқонни менсимаганни.
Ҳаётда тулки сифатда яшаганларни,
Оддий одамийлиги бўлмаганларни.
***
ПАРВОНАЛАР.
У отда қизил дуҳобали эгар устида,
Мағрур ва виқор билан ўтирганида,
Нигоҳларин қаратиб турар осмонга.
Ахамиятсиз атрофдаги парвоналарга.
Раҳмим келарди шунда улар ҳолига.
Парвоналар қарамас қувганларинга,
Эътиборсиз улар уни сўкканларига.
Барибир талпинишар унинг ёнига.
Бири эгилганди, қуллар кўксида,
Бири нозликдаю ҳам пардозликда,
Отнинг устидагига парвоналикда,
Талабини тайёр улар бажаришга,
Салла деса бошни ҳам олиб келишга.
Тайёрлар ўзларини тақдим этишга.
Нафратда раҳмим келди бўларга.
Отдан ва эгардан тушган кунида,
Парвоналарсиз қолганди шунда.
Одамийлик йўлига у кирмагандида,
Термуларди олисланган павоналарга,
Мухтож бўлди уларни бир донасига.
Ғазабим ва раҳмим келди бўларга.
Парвоналар ўчмоқда от атрофида ,
Отнинг янги эгасини улар кутмоқда.
Фақат сариқ эди дўхоба эгар ўстида,
Уша ман манлик бор янги отликда.
Парвоналар эса яна парвоналикда,
Қанчалар паст бўлар қнсқа ҳаётда.
Нафратим ва раҳмим келди уларга.
***
Келишмаганман…
Ҳеч келишмадингизда у билан,-
Деди менга ҳамкасбим Ҳўсан.
“Халқдан юлган муттаҳамлардан,
Пораҳур, ўғри, маддоҳийлардан,
Очкуз, амалпараст, ҳассислардан,
Халқига садоқат қилмаганлардан,
Мансабда виждонни йўқотганлардан,
Ахлоқсизликда бойлик тўплаганлардан,
Мансабдорга ва бойга бошларин эгиб,
Меҳнаткашни ҳурмат қилмаганлардан,
Ҳамкасбини ютуғини куролмагандан.
Ҳаётда тулкисифатда яшаганлардан,
Бақаламунлар билан келишмаганман.
Келишсам улардек пастда бўларман.
Тўрфа олам.
Инсоният экан бир тўрфа олам..
Бири доно покиза хақиқий инсон,
Ҳаммага намуна, қалбида виждон,
Халқи учун доимо бўлади қалқон.
Бири маймун сифатда умр утказиб,
Яшар ақл ахлоқдан йроқда бўлиб.
Бири эса шоқол каби ўзини тўтиб,
Кучлини оёғи орасида юрар гердаиб,
Ўзини бошқалардан юқори билиб.
Бири тулкиликда айёрлик қилиб,
Инсонларни алдар кўпга тўшириб.
Бири каламушликда, яратган иблис,
Ўғри муттаҳам, юлғич ва ҳамда хасис.
Бири илон каби ерда пойлаб ётади,
Захар сочишга инсонга тайёр тўради.
Бири лочин, юксакда парвоз қилади,
Баланд тоза қояларда инни қўради.
Ҳаётни софликда яшаб мағрур утади.
Улаксахур йқилишни пойлаб тўради,
Ётиб қолганни кўрса чўқий бошлайди.
Э инсон диққат билан қараганингда,
Ухшаб кетар одамдар турфа оламга.
***
Ҳаётда шошилманг асло…
Ҳаёт карвонида шошилманг асло,
Балки ерда пиёда ёки учиб самода,
Карвонда отда сиз ё балки уловда,
Сокин юригизда шошилманг асло .
Бироз тўхтанг ҳаёт деган бекатда,
Назар солингиз бир дам оламга, Тўғри бахо беринг унинг ҳолига..
Бироз тўхтаб адолат деган бекатга,
Эътибор қилингиз бор миқдорига.
Сероб бўлса олинг бир ҳовуч ундан,
Кам бўлса қўшинг сиз ўзингиздан.
Бироз туҳтаб бекатнинг хақиқатига,
Кўринг лойиқми оллоҳни у талабига.
Меҳр оқибатга ҳам сиз тўҳтаб утинг,
Инсонларда унинг миқдорин билинг.
Кам бўлса беринг кўп булса олинг,
Мухтож бўлганларга уни улашинг.
Тухтанг виждон имон деган бекатга,
Эътиборли бўлингиз унинг ҳолига.