La Vuzon iomete hontigis tiu parolo kaj ne sciis respondi.
Sed Oĵo diris:
“Ĉi tiu kvadrata besto nomiĝas la Vuzo, kaj li ne multe gravas krom ke tri haroj kreskas sur la pinto de lia vosto.”
La Birdotimigilo rigardis kaj vidis ke tio estas vera.
“Sed,”diris li, senkomprene, “kial tiuj tri haroj gravas?
La Vilulo havas milojn da haroj, sed neniu iam akuzis lin pri graveco.”
Do Oĵo rakontis la malfeliĉan historion de la transformiĝo de Onĉjo Nonĉjo en marmoran statuon, kaj ke li entreprenis trovi la objektojn deziratajn de la Kurbiĝinta Magiisto, por fari sorĉon kiu revivigos lian onklon. Unu el la necesaĵoj estas tri haroj el vosto de Vuzo, sed ĉar ili ne povis eltiri la harojn ili devis kunvenigi la Vuzon.
La Birdotimigilo serioziĝis dum li aŭskultis kaj li plurfoje kapneis, kvazaŭ malaprobe.
“Ni devos konsulti Ozman pri tiu afero,”li diris. “Tiu Kurbiĝinta Magiisto malobeas la Leĝon per sia senpermesa uzado de magio, kaj mi ne estas certa ke Ozma permesos ke li revivigu vian onklon.”
“Jam mi avertis la knabon pri tio,”deklaris la Vilulo.
Je tio Oĵo komencis plori. “Mi volas mian Onĉjon Nonĉjon!”li kriis. “Mi scias kiel revivigi lin, kaj mi faros tion —ĉu aŭ ne permesos Ozma!Kial rajtas tiu knabina
Reganto devigi mian Onĉjon Nonĉjon resti statuo por ĉiam?”
“Ne ĝenu vin pri tio ĝuste nun,”konsilis la Birdotimigilo.
“Pluiru al la Smeralda Urbo, kaj kiam vi atingos ĝin petu la Vilulon gvidi vin al Doroteo. Rakontu al ŝi la historion kaj mi estas certa ke ŝi helpos vin. Doroteo estas la plej bona amiko de Ozma, kaj se vi povos konvinki ŝin via onklo plej certe povos reviviĝi.”Post tio li turnis sin al la Vuzo kaj diris:“Mi timas ke vi ne estas su fiĉe grava por ke mi konatigu vin al la Segĉevalo.”
“Mi estas pli bona besto ol li,”respondis la Vuzo, indigne.
“Miaj okuloj povas ardi per fajro, kaj liaj ne povas.”
“Ĉu tio estas vera?”demandis la Birdotimigilo, turnante sin al la Manĝtula knabo.
“Jes,”diris Oĵo, kaj li rakontis pri kiel la Vuzo flamigis la barilon.
“Ĉu vi estas ankaŭ alimaniere lerta?”demandis la Birdotimigilo.
“Mi havas plej teruran muĝon —tio estas kelkfoje,”diris la Vuzo dum Ĉifoneroj gaje ridis kaj la Vilulo ridetis. Sed la rido de la Miksĉifona Knabino tute forgesigis la Birdotimigilon pri la Vuzo. Li diris al ŝi:
“Kia admirinda junulino vi estas, kaj kia gaje plaĉa kunestanto!Ni nepre pli bone interkonatiĝu, ĉar neniam ĝis nun mi renkontis knabinon tiom grandiozkoloron aŭ kun tiel natura, sentrompa mieno.”
“Ne mirigas ke oni nomas vin la Saĝa Birdotimigilo,” respondis Ĉifoneroj.
“Kiam vi venos al la Smeralda Urbo mi revidos vin,” pludiris la Birdotimigilo. “Ĝuste nun mi intencas viziti malnovan amikinon —ordinaran junulinon nomatan
Zingibro —kiu promesis refarbi por mi mian maldekstran orelon. Eble vi jam rimarkis ke la farbo sur mia maldekstra orelo dispeciĝis kaj fadis, kaj tio mise fikas mian aŭskultokapablon tiu flanke. Zingibro ĉiam riparas min kiam mi triviĝas pro la vetero.”
“Kiam vi anticipas reiri al la Smeralda Urbo?”demandis la Vilulo.
“Mi estos tie ĉivespere, ĉar mi multe volas longe konversacii kun F-ino Ĉifoneroj. Kion vi opinias, Segĉevalo; ĉu vi pretas por rapida kuro?”
“Kion vi volas, tion mi volas,”respondis la ligna ĉevalo.
Do la Birdotimigilo grimpis al la juvelita selo kaj gestis per sia ĉapelo, kaj la Segĉevalo ekforkuris tiom rapide ke ili jam post nur momenteto ne plu estis videblaj.
Ĉapitro 14. Ojho malobeas leghon
“Kia kurioza viro,” komentis la Manĝtula knabo, post kiam la grupo rekomencis sian veturon.
“Kaj vere kompleza kaj ĝentila,”aldonis Ĉifoneroj, kapjesante. “Mi opinias lin la plej bela viro kiun iam mi vidis post mia viviĝo.”
“Ago bela, homo bela,” citis la Vilulo;“sed ni agnosku ke neniu vivanta birdotimigilo estas pli bela. La ĉefa merito de mia amiko estas ke li estas granda pensisto, kaj en Oz oni opinias ke estas saĝe obei liajn konsilojn.”
“Mi ne rimarkis cerbon en lia kapo,”observis la Vitra Kato.
“Oni ne povas vidi ĝin funkcii, sed ĝi ja enestas,” deklaris la Vilulo. “Mi mem ne multe fidis lian cerbon, kiam unue mi venis al Oz, ĉar ĉarlatana Sorĉisto donis ĝin al li; sed mi baldaŭ konvinkiĝis ke la Birdotimigilo vere estas saĝa; kaj, krom se lia cerbo saĝigas lin, tia saĝeco estas neklarigebla.”
“Ĉu la Sorĉisto de Oz estas ĉarlatano?”demandis Oĵo.
“Ne nun, sed jes antaŭe, sed li reformis sin kaj nun asistas Glindan la Bonan, kiu estas la Reĝa Sorĉistino de Oz kaj la sola persono permesata uzi magion aŭ sorĉadon.
Glinda instruis al nia maljuna Sorĉisto multajn lertaĵojn, tiel ke li ne plu estas ĉarlatano.”
Ili plumarŝis silente dum kelka tempo kaj poste Oĵo diris:
“Se Ozma malpermesos ke la Kurbiĝinta Magiisto revivigu Onĉjon Nonĉjon, kion mi faru?”
La Vilulo kapneis.
“Tiuokaze vi nenion povos fari,”li diris. “Sed ne jam perdu esperon. Ni iros al Princino Doroteo kaj informos al ŝi pri viaj problemoj, kaj poste ni lasos ŝin paroli al Ozma.
Doroteo havas la plej amoplenan koreton en la mondo, kaj ŝi mem spertis tiom da problemoj ke ŝi nepre simpatios kun vi.”
“Ĉu Doroteo estas la knabineto kiu venis ĉi tien el
Kansas?”demandis la knabo.
“Jes. En Kansas ŝi estis Doroteo Gale. Mi antaŭe konis ŝin tie, kaj ŝi venigis min al la Lando Oz. Sed nun Ozma faris ŝin Princino, kaj Onklino Em kaj Onklo Henriko de Doroteo ankaŭ estas ĉi tie.”Nun la Vilulo faris longan ĝemon, kaj poste li pludiris:“Jen stranga lando, la Lando Oz, sed mi amas ĝin malgraŭ tio.”
“Kio pri ĝi estas stranga?”demandis Ĉifoneroj.
“Nu, ekzemple, vi,”diris li.
“Ĉu en via propra lando vi ne vidis knabinojn egale belajn?”ŝi demandis.
“Neniujn egale belege buntajn,”li agnoskis. “En Usono knabino plenigita per katuno ne estus vivanta, nek iu inspiriĝus fari knabinon el miksĉifona litokovrilo.”
“Kia stranga lando nepre estas Usono!”ŝi kriis tre surprizite. “La Birdotimigilo, kiu laŭ vi estas saĝa, diris al mi ke mi estas la plej bela ulo kiun iam li vidis.”
“Mi scias;kaj eble tiel estas —laŭ la vidpunkto de birdotimigilo,”respondis la Vilulo;sed kial li ridetis dirante tion ne povis diveni Ĉifoneroj.
Proksimiĝante al la Smeralda Urbo la veturantoj pleniĝis per admiro pri la belega pejzaĝo kiun ili vidas. Tre belaj domoj staris ambaŭ flanke de la vojo kaj ĉiu havis antaŭ si verdan gazonon kiel ankaŭ belan florĝardenon.
“Post unu horo,”diris la Vilulo, “ni ekvidos la murojn de la Reĝa Urbo.”
Li antaŭmarŝadis, kun Ĉifoneroj, kaj malantaŭ ili marŝis la Vuzo kaj la Vitra Kato. Oĵo postrestis iom, ĉar malgraŭ la avertoj ricevitaj la okuloj de la knabo rigardadis la foliplantojn kiuj borderis la vojon el flavaj brikoj kaj li fervore volis trovi ĉu vere ekzistas tia planto kia sesfolio.
Subite li ekhaltis kaj klinis sin por ekzameni la teron pli atente. Jes;jen fine planto kun ses larĝe etendiĝantaj folioj.
Li zorge kalkulis ilin, por certiĝi. Post momento lia koro saltis pro ĝojo, ĉar jen unu el la valoraĵoj por kiuj li venis — objekto kiu helpos revivigi karan Onĉjon Nonĉjon.
Li rigardetis antaŭen kaj vidis ke neniu el liaj kunuloj rerigardas. Nek estis iuj aliaj personoj apude, ĉar ili estis meze inter du domoj. La tento estis nerezisteble forta.
“Mi eble serĉus dum multaj semajnoj sen trovi alian sesfolion,”li diris al si, kaj rapide plukinte la tigon de la planto li metis la valoran sesfolion en sian korbon kaj kovris ĝin per la aliaj kunportataĵoj. Poste, penante aspekti kvazaŭ nenio okazis, li antaŭenkuris kaj reestis kun siaj kamaradoj.