La Smeralda Urbo, kiu estas la plej grandioza kaj ankaŭ la plej bela urbo en kiu ajn felando, estas ĉirkaŭata de alta dika muro el verda marmoro, glatige polurita kaj inkrustita per brilantaj smeraldoj. Estas kvar enirejoj, unu frontanta la Manĝtulan Landon, unu frontanta la Landon de la Palpbrumoj, unu frontanta la Landon de la Kveluloj kaj unu frontanta la Landon de la Gilikuloj. La Smeralda Urbo situas precize en la centro de tiuj kvar gravaj landoj de Oz. La enirejoj havis barilojn el pura oro, kaj ambaŭ flanke de ĉiu enirejo estis altaj turoj, de kiuj flirtis gajaj standardoj. Aliaj turoj troviĝis laŭlonge de la muroj, kiuj estis su fiĉe larĝaj por ke oni marŝu kvarope sur ili.
Tiu ĉirkaŭanta muro, tute verda kaj ora kaj brilanta pro valoraj gemoj, estis vere mirinda vidaĵo por niaj veturantoj, kiuj unue rigardis ĝin de la supro de monteto; sed preter la muro estis la vasta urbo kiun ĝi ĉirkaŭas, kaj centoj da juvelitaj spajroj, kupoloj kaj minaretoj, de kiuj pendis flagoj kaj standardoj, vidiĝis alte super la turoj de la enirejoj. En la centro de la urbo niaj amikoj povis vidi la suprojn de multaj grandiozaj arboj, kelkaj preskaŭ egale altaj kiel la spajroj de la konstruaĵoj, kaj la Vilulo informis ilin ke tiuj arboj estas en la reĝaj ĝardenoj de Princino Ozma.
Ili staris longatempe sur la supro de la monteto, plenigante siajn okulojn per la grandiozeco de la Smeralda Urbo.
“He-e-e!”kriis Ĉifoneroj, kunpremante siajn manojn ekstaze, “tio estos su fiĉa loĝejo por mi, tute certe. Ne plu la Manĝtula Lando por ĉi tiuj flikaĵoj —kaj ne plu la Kurbiĝinta Magiisto!”
“Sed, vi apartenas al D-ro Pipt,”respondis Oĵo, rigardante ŝin miroplene. “Oni faris vin kiel servistinon, Ĉifoneroj, do vi estas persona posedaĵo kaj ne via propra mastrino.”
“Fu al D-ro Pipt!Se li volas min, li venu ĉi tien por preni min. Mi ne propravole reiros al lia ejo;tio estas certa.
Nur unu ejo en la Lando Oz estas taŭga loĝejo, kaj ĝi estas la Smeralda Urbo. Ĝi estas bela!Ĝi estas preskaŭ egale bela kiel mi, Oĵo.”
“En ĉi tiu lando,”komentis la Vilulo, “oni loĝas tie, kie ordonas nia Reganto. Ne konvenus ke ĉiuj loĝu en la Smeralda Urbo, sciu, ĉar kelkaj devas plugi la teron kaj kreskigi grenojn kaj fruktojn kaj legomojn, dum aliaj hakas lignon en la arbaroj, aŭ fiŝkaptas en la riveroj, aŭ paŝtas la ŝafojn kaj la brutojn.”
“Povruloj!”diris Ĉifoneroj.
“Mi emas opinii ke ili estas pli feliĉaj ol la urboloĝantoj,”respondis la Vilulo. “Ekzistas ia libereco kaj sendependeco en kamparloĝado kiun eĉ ne la Smeralda Urbo povas provizi. Mi scias ke multaj urbanoj volonte reirus al la kamparo. La Birdotimigilo loĝas en la kamparo, kaj ankaŭ la Stana Lignohakisto kaj Joĉjo Kukurbokapo; sed tiu trio estus bonvenaj loĝantoj en la palaco de Ozma se ili volus. Tro da impono tedas, sciu. Sed, se ni atingu la Smeraldan Urbon antaŭ la sunsubiro, ni rapidu, ĉar ĝi ankoraŭ estas tre for.”
La alloga aspekto de la urbo reenergiigis ilin ĉiujn kaj ili rapidis antaŭen per pli leĝeraj paŝoj ol antaŭe. Estis multaj interesaĵoj apud la vojo, ĉar la domoj nun situis pli dense kaj ili renkontis tre multajn personojn venantajn aŭ irantajn de unu aŭ alia loko. Ĉiuj aspektis feliĉvizaĝaj agrablaj homoj, kiuj kompleze kapskuetis al la fremduloj dum ili preterpasis, kaj interŝanĝis salutojn.
Fine ili atingis la grandan enirejon, ĝuste kiam la suno estis subiranta kaj aldonanta sian ruĝan brilon al la scintilado de la smeraldoj sur la verdaj muroj kaj spajroj. El ie interne de la urbo bando estis aŭdebla ludante dolĉan muzikon; leĝera nelaŭta zumo, kiel de multaj voĉoj, atingis iliajn orelojn;el la proksimaj kortoj venis la basa muĝado de bovinoj atendantaj sian melkiĝon.
Ili jam preskaŭ atingis la enirejon kiam la oraj bariloj flankenglitis kaj alta soldato elpaŝis kaj frontis ilin. Oĵo kredis neniam antaŭe esti vidinta tiel altan viron. La soldato surportis belan verdan kaj oran uniformon, kun alta ĉapelo en kiu estis flirtanta plumo, kaj li havis zonon dense inkrustitan per juveloj. Sed plej kurioza estis lia longa verda barbo, kiu etendiĝis ĝis longe sub lia talio kaj eble aspektigis lin pli alta ol li vere estis.
“Haltu!”diris la Soldato kun la Verda Barbo, ne per severa voĉo sed, anstataŭe, per amika tono.
Ili haltis jam antaŭ ol li parolis kaj staris rigardante lin.
“Bonan vesperon, Kolonelo,”diris la Vilulo. “Kio okazis post mia foriro?Ĉu io grava?”
“Vilĉinjo naskigis dek tri novajn kokidojn,”respondis la Soldato kun la Verda Barbo, “kaj ili estas la plej amigaj molharaj flavaj buletoj kiujn iam iu vidis. La Flava Kokino fieregas pro tiuj infanoj, mi certigas al vi.”
“Ŝi plene pravas,”konsentis la Vilulo. “Mi pensu: jam ĉirkaŭ sep mil kokidojn ŝi naskigis, ĉu ne, Generalo?”
“Almenaŭ tiom,”estis la respondo. “Nepre vizitu Vilĉinjon kaj gratulu ŝin.”
“Plezurigos min fari tion,”diris la Vilulo. “Sed atentu ke mi kunvenigis kelkajn fremdulojn. Mi kondukos ilin por viziti Doroteon.”
“Momenton, mi petas,”diris la soldato, barante ilin dum ili komencis eniri la pordon. “Mi deĵoras kaj mi devas plenumi ordonojn. Ĉiu iu en via grupo nomiĝas Oĵo la Misfortuna?”
“Nu, estas mi!”kriis Oĵo, mirante pro aŭdo de sia nomo sur la lipoj de nekonato.
La Soldato kun la Verda Barbo kapjesis. “Tion mi antaŭsupozis,”diris li, “kaj bedaŭrigas min anonci ke mia doloroplena devo estas aresti vin.”
“Aresti min!”kriis la knabo. “Pro kio?”
“Mi ne legis la akuzon,”respondis la soldato. Li tiris folion el sia brustopoŝo kaj rigardis ĝin. “Ho, jes;mi devas aresti vin ĉar vi propravole malobeis Leĝon de Oz.”
“Malobeis leĝon!”diris Ĉifoneroj. “Absurdaĵo, Soldato;vi ŝercas.”
“Ĉifoje ne,”respondis la soldato, ĝemante. “Mia kara infano —kio vi estas, diversvendaĵo aŭ divenu-kio-mi-estas? — en mi vi vidas la Korpogardiston de nia gracoplena Reganto, Princino Ozma, kiel ankaŭ la Reĝan Armeon de Oz kaj la Policon de la Smeralda Urbo.”
“Kaj vi estas nur unusola viro!”kriis la Miksĉifona Knabino.
“Nur unu, kaj tio plene su fiĉas. En miaj o ficialaj postenoj mi jam de tre multaj jaroj havas nenian taskon — tiom longe ke mi komencis timi ke mi estas tute senutila —ĝis hodiaŭ. Antaŭ unu horo mi vokiĝis al ŝia
Moŝto Ozma de Oz, kiu informis min ke mi devas aresti knabon nomatan Oĵo la Misfortuna, kiu veturas de la Manĝtula Lando al la Smeralda Urbo kaj baldaŭ atingos ĉi tien. Tiu ordono tiom surprizis min ke mi preskaŭ svenis, ĉar temas pri la unua persono meritanta areston dum mia tuta memoro. Oni prave nomas vin Oĵo la Misfortuna, povra knabo, ĉar vi malobeis Leĝon de Oz.”
“Sed vi eraras,”diris Ĉifoneroj. “Ozma eraras —vi ĉiuj eraras —ĉar Oĵo malobeis neniun Leĝon.”
“Do li baldaŭ reliberiĝos,”respondis la Soldato kun la Verda Barbo. “Ĉiu akuzita pri krimo estas juste juĝata de nia Reganto kaj havas ĉian oportun- on pruvi sian senkulpecon. Sed ĝuste nun la ordonoj de Ozma estas obeendaj.”
Dirinte tion li prenis el sia poŝo paron da man- katenoj el oro kaj inkrustitaj per rubioj kaj diamant- oj, kaj ilin li ligis sur la pojnojn de Oĵo.
Ĉapitro 15. Enkarcerigita de Ozma
La knabo estis tiom perpleksa pro ĉi tiu katastrofo ke li tute ne rezistis. Li tute bone rekonis sin kulpa, sed surprizis lin ke ankaŭ Ozma scias tion. Li demandis al si kiel ŝi informiĝis tiel baldaŭ ke li plukis la sesfolion. Li transdonis sian korbon al Ĉifoneroj kaj diris:
“Gardu tion ĝis mi liberiĝos el la karcero. Se mi neniam liberiĝos, portu ĝin al la Kurbiĝinta Magiisto ĉar ĝi apartenas al li.”
La Vilulo ĝis nun rigardadis atente la vizaĝon de la knabo, necerta ĉu aŭ ne defendi lin;sed io legebla en la mieno de Oĵo retirigis lin kaj devigis lin rifuzi enmiksiĝi por savi lin. La Vilulo estis multe surprizita kaj malfeliĉigita, sed li sciis ke Ozma neniam eraras do Oĵo nepre ja malobeis Leĝon de Oz.