Oĵo pripensis. Poste li diris:“Mi volas la kotletojn, bonvolu.”
“Bone;distru vin dum mia foresto;mi ne bezonos multan tempon,”kaj poste ŝi eliris tra pordo kaj lasis la enkarcerigiton sola.
Oĵo multe miris, ĉar ne nur estis ĉi tiu domo tute malsimila al ĉiu karcero pri kiu iam li aŭdis, sed oni traktas lin pli kiel gaston ol kiel krimulon. Estis multaj fenestroj kaj mankis seruroj. Estis tri pordoj por la ĉambro kaj neniu estis riglita. Li zorgoplene malfermis pordon kaj trovis ke ĝi kondukas en koridoron. Sed li ne intencis provi eskapi. Se lia karceristo akceptas fidi lin ĉi tiel li ne trompos ŝian fidon, kaj, cetere, ŝi preparas por li varmajn manĝaĵojn kaj lia karcero estas tre plaĉa kaj komforta. Do li prenis libron el la libroŝranko kaj sidiĝis en grandan fotelon por rigardi la bildojn.
Tio distris lin ĝis la virino envenis kun granda pleto kaj etendis tukon sur tablon. Sur tio ŝi aranĝis lian manĝon, kiu montriĝis la plej varia kaj bongusta manĝo kiun ĝis tiam manĝis Oĵo dum sia tuta vivo.
Tolidiglo sidis proksime al li dum li manĝis, kudrante delikataĵon kiun ŝi tenas sur la genuoj. Kiam li finis manĝi ŝi forprenis la telerojn kaj poste legis al li rakonton el unu el la libroj.
“Ĉu vere ĉi tiu estas karcero?”li demandis, kiam ŝi ĉesis legi.
“Certe jes,”ŝi respondis. “Ĝi estas la sola karcero en la Lando Oz.”
“Kaj ĉu mi estas enkarcerulo?”
“Benu vin!Kompreneble.”
“Do kial la karcero estas tiel bela, kaj kial vi estas tiel afabla al mi?”li demandis serioze.
Ŝajne Tolidiglon surprizis la demando, sed baldaŭ ŝi respondis:
“Ni opinias enkarcerulon misfortuna. Li estas misfortuna dumaniere —ĉar li misagis kaj ĉar li ne estas libera. Tial ni afable traktu lin, pro lia misfortuno, ĉar alie li fariĝus malmilda kaj amara kaj ne pentus pro sia misago. Ozma opinias ke kulpulo kulpis ĉar li ne estis forta kaj brava;tial ŝi enkarcerigas lin por fortigi kaj bravigi lin. Kiam tio plenumiĝos, li ne plu estos karcerulo, sed bona lojala civitano kaj ĉiu ĝojos ke li nun estas su fiĉe forta por rezisti misagadon. Komprenu, amikeco fortigas kaj bravigas;do ni estas afablaj al niaj karceruloj.”
Oĵo pripensis tion tre zorge. “Mi supozis,”diris li, “ke oni ĉiam malafable traktas karcerulojn, por puni ilin.”
“Estus fie!”kriis Tolidiglo. “Ĉu ne estas su fiĉa puno la scio ke oni misagis?Ĉu vi ne volegas, Oĵo, per via tuta koro, ne esti malobeinta kaj de fiinta Leĝon de Oz?”
“Mi —mi malamas esti diferenca de aliaj homoj,”li agnoskis.
“Jes;oni amas esti respektata egale kiel la najbaruloj,” diris la virino. “Kiam oni juĝos vin kaj verdiktos ke vi estas kulpa, vi devos iel korekti vian agon. Mi ne scias precize kion Ozma faros pri vi, ĉar neniu el ni iam antaŭe malobeis Leĝon;sed estu certa ke ŝi estos justa kaj kompatema. Ĉi tie en la Smeralda Urbo oni estas tro feliĉaj kaj kontentaj por fari ian misagon;sed eble vi venas de iu malproksima angulo de nia lando, kaj sen amo al Ozma senzorge malobeis iun Leĝon ŝian.”
“Jes,”diris Oĵo, “Dum mia tuta vivo mi loĝis en la koro de soleca arbaro, kie mi vidis neniun krom karan Onĉjon Nonĉjon.”
“Tion mi suspektis,”diris Tolidiglo. “Sed nun ni su fiĉe parolis, do ni ludu ĝis la horo por enlitiĝi.”
Ĉapitro 16. Princino Doroteo
Doroteo gale sidis en unu el siaj ĉambroj en la reĝa palaco, kaj kunvolviĝinta apud ŝiaj piedoj estis malgranda nigra hundo kun vila hararo kaj tre brilaj okuloj. Ŝi surportis simplan blankan robon, sen juveloj aŭ aliaj ornamaĵoj, escepte de smeraldverda harrubando, ĉar Doroteo estis simpla knabineto tute ne trodorlotita per la grandiozeco ĉirkaŭ ŝi. Iam la infano loĝis sur la ebenaĵoj de Kansas, sed ŝajne ŝi estis antaŭdestinita al aventuroj, ĉar ŝi plurfoje veturis al la Lando Oz antaŭ ol resti por loĝi tie por ĉiam. Ŝia plej bona amikino estis la bela Ozma de Oz, kiu tiom amis Doroteon ke ŝi restigis ŝin en sia propra palaco, por esti proksime al ŝi. La Onklo Henriko kaj Onklino Em de la knabino —ŝiaj solaj parencoj en la tuta mondo —ankaŭ alportiĝis tien de Ozma kaj ricevis de ŝi agrablan hejmon.
Doroteo konis preskaŭ ĉiun en Oz, kaj ŝi estis la trovinto de la Birdotimigilo, la Stana Lignohakisto kaj la Malkuraĝa
Leono, ankaŭ de Tiktoko la Horloĝmeĥanisma Viro. Ŝia vivo nun estis tre agrabla, kaj kvankam ŝin faris Princino de Oz ŝia amikino Ozma, al ŝi ne multe plaĉis esti Princino kaj ŝi restis same dolĉa kiel kiam ŝi estis ordinara Doroteo Gale de Kansas.
Doroteo legis en libro tiuvespere kiam Ĵelea Kon fitaĵ, la plej amata servistino en la palaco, venis por diri ke la Vilulo volas paroli kun ŝi.
“Bone,”diris Doroteo;“diru al li ke li suprenvenu.”
“Sed estas kelkaj kuriozaj uloj kun li —kelkaj el la plej strangaj kiujn iam vidis miaj okuloj,”raportis Ĵelea.
“Ne gravas;ili ĉiuj suprenvenu,”respondis Doroteo.
Sed kiam la pordo malfermiĝis por enlasi ne nur la Vilulon, sed Ĉifonerojn, la Vuzon, kaj la Vitran Katon, Doroteo eksaltis kaj rigardis siajn strangajn vizitantojn miroplene. La Miksĉifona Knabino estis kiel eble plej kurioza, kaj Doroteo unue estis necerta ĉu Ĉifoneroj vere vivas aŭ estas nur sonĝ-aŭ koŝmar-figuro. Toto, ŝia hundo, malrapide malvolvis sin kaj iris al la Miksĉifona Knabino por flari ŝin demandeme;sed baldaŭ li rekuŝiĝis, kvazaŭ dirante ke tute ne interesas lin tia malregula ulo.
“Vi estas novspeca laŭ mi,”Doroteo diris mediteme, parolante al la Miksĉifona Knabino. “Mi ne povas konjekti el kie vi venis.”
“Kiu?Ĉu mi?”demandis Ĉifoneroj, ĉirkaŭrigardante la belan ĉambron anstataŭ la knabinon. “Nu, mi venis el litkovrilo, mi supozas. Tion oni ja diras. Iuj nomas ĝin frenez-kovrilo kaj kelkaj miksĉifona kovrilo. Sed mia nomo estas Ĉifoneroj —kaj nun vi scias ĉion pri mi.”
“Ne tute ĉion,”respondis Doroteo kun rideto. “Bonvolu diri al mi kiel vi viviĝis.”
“Estas facile,”diris Ĉifoneroj, sidiĝante sur grandan remburitan fotelon kaj saltigante la risortojn por ĵeti sin supren-malsupren. “Margolote volis sklavinon, do ŝi faris min el malnova litkovrilo kiun ŝi ne uzas. Katuna plenigaĵo, ŝelkobutonaj okuloj, ruĝvelura lango, perlaj bidoj kiel dentoj.
La Kurbiĝinta Magiisto faris Pulvoron de Vivo, ŝutis ĝin sur min kaj —jen mi. Eble vi rimarkis miajn multajn kolorojn.
Tre ra finita kaj edukita sinjoro nomata la Birdotimigilo, kiun mi renkontis, diris al mi ke mi estas la plej bela ulo en la tuta Oz, kaj mi kredas lin.”
“Ho!Ĉu vi do renkontis nian Birdotimigilon?”demandis
Doroteo, iom perplekse klopodante kompreni la mallongan historion rakontitan.
“Jes;ĉu ne vere afabla?”
“La Birdotimigilo havas multajn bonajn kvalitojn,” respondis Doroteo. “Sed dolorigas min aŭdi ĉion tion pri la Kurbiĝinta Magiisto. Ozma koleros-kulere kiam ŝi aŭdos ke li refaras magion. Ŝi ordonis ke li ne faru.”
“Li nur praktikas magion por sia propra familio,”klarigis
Fuŝulo, kiu restis respektoplene distance de la malgranda nigra hundo.
“Ve,”diris Doroteo;“mi ne rimarkis vin ĝis nun. Ĉu vi estas el vitro, aŭ kio?”
“El vitro, kaj ankaŭ travidebla, kion oni ne povas diri pri kelkaj uloj,”respondis la kato. “Ankaŭ mi havas belan palruĝan cerbon;oni povas vidi ĝin funkcii.”
“Ho;ĉu vere?Venu ĉi tien por ke mi vidu.”
La Vitra Kato hezitis, rigardante la hundon.
“Forsendu tiun bruton kaj mi venos,”ŝi diris.
“Bruton!Nu, jen mia hundo Toto, kaj li estas la plej afabla hundo en la tuta mondo. Toto scias multon, ankaŭ; preskaŭ kiom mi, mi supozas.”
“Kial li nenion diras?”demandis Fuŝulo.
“Li ne povas paroli, li ne estas fehundo,”klarigis Doroteo.
“Li estas nur ordinara Usona hundo;sed tio estas multo; kaj mi komprenas lin, kaj li komprenas min, same bone kiel se li scipovus paroli.”