16. La putoro kaj la kokinoj
Putoro aŭdis, ke malsanas
kokinoj, kaj ĝi ion planas:
Kiel doktoro medicina
alprenas ĝi medikamentojn
kaj kuracistajn instrumentojn,
kaj iras al la stal’ kokina.
Ĝi antaŭ ties pordo haltas,
demandas, kiel ili fartas.
Responde la kokinoj diras:
«Tre bone tuj, se vi foriras.»
17. La enamiĝinta leono
Knabinon amis la leon’ freneze,
sin svatis ĉe la patro. Lin kompleze
akceptis tiu, sen plej eta ŝajno
de rifuzem’, kaj diris: «Granda gajno
estus por ĉiu havi vin parenco,
min plezurigas via nupt-intenco.
Mi donas ŝin al vi kun ĝoja preto,
sendube … jes … sed mia filineto
estas knabin’ de delikataj sentoj …
timema … nu … kaj viaj ungoj, dentoj!
Ne miru, ke ŝi tremas de vi. Sveno
ŝin kaptus ja ĉe via ĉirkaŭpreno.
Mi petas do, se vi ŝin amas vere,
svatiĝi venu pli mildmaniere.»
Tuj la leon’ amarda hejmeniris,
la ungojn tondis, dentojn li eltiris,
kaj rerapidis al la dom’ bopatra.
Sed tie — stango, pugno, ŝtono akra
atendis la senarman, kaj lin frapis,
ĝis, duonmorta, pene li eskapis.
18. Sincere
Renkontis lupon vulpo
maljuna, malkuraĝa,
petegis pri indulgo
por sia kapo aĝa.
La lupo diris: «Bone, se
vi tri sincerajn diros,
je l’ granda Pan[12] mi ĵuras, ke
mi nun vin ne disŝiros.»
La vulpo, post ĉi ĵuro,
parolis en sekuro:
«Unue, kial tien ĉi
vi venis malbeninde?
Due, se jam alvenis vi,
kial ne venis blinde?
Kaj trie: Por ke mi vin plu
neniam vidi devu,
tro longan vian vivon tuj
finante, fine krevu!»
19. La spuroj
Maljuna estis la leon’, mallerta jam por kuro,
la bestoj pli rapidaj lin eskapis per forkuro.
Li triste sidis en la grot’, lin tordis la malsato,
elpensis fine ion, por sin savi el ĉi stato.
Malsana li ŝajnigis sin, komencis ĝemi, jelpi,
la bestoj lin kompatis kaj venadis por lin helpi,
kaj ili vere helpis lin — per sia propra sango.
Do, la leon’ festenis plu laŭ sia reĝa rango,
komforte tronis en la grot’, sen klopodado ĉasa,
kaj eĉ dikiĝis pli kaj pli per la pensio grasa.
Nu, venis foje por vizit’ la vulpo ruzosperta.
«Saluton, reĝo!» — diris li el malproksimo certa —
«Kiel vi fartas?» La leon’ respondis: «Ho plej kara!
Bonvenon! Vi konsolos min en mia sort’ amara.
Sed venu pli proksimen do! Pro kio tiel fore
vi staras? Venu, venu jam! Jen ĝemas mi dolore,
balzamon al agoniant’ per belaj vortoj donu!»
La vulpo diris nun: «Ho reĝ’! Saniĝon! Kaj, pardonu,
foriri mi preferas, ĉar kondukas, plej mistere,
internen multaj spuroj, sed neniu alekstere.»
20. La malsana korvo
Korvo de malsan’ suferis,
korvpatrino malesperis,
dikajn larmojn dense ploris,
ŝia id’ al ŝi parolis:
«Panjo, larmojn plu ne verŝu,
ĉe la dioj helpon serĉu!»
«Kiu dio, filo kara,
min aŭskultos, helpkrianton?
Ja de kies ŝton’ altara
vi ne ŝtelis jam viandon?»
21. La vulpo kaj la gruo
Vulp’ invitis al si gruon
kaj al ĝi promesis ĝuon
manĝi, trinki plej agrable.
Tiu venis. Nu, surtable
estis supoj delikataj,
sed nur en teleroj plataj.
Dum la vulpo do festenis,
ĝia gasto vane penis
per la longa, pinta beko
pri elsuĉo aŭ elleko.
Tio la gruon tre incitis,
ĝi la vulpon reinvitis;
faris kuiradon grandan,
ĉion bonan, pleje frandan
donis, sed, kun venĝo-volo,
en botel’ de longa kolo.
Sian bekon ĝi enŝovis,
sed la vulpo vane provis
manĝi el la svelta vazo,
iris for kun longa nazo.
22. La ĉevalo kaj la azeno
Sen ŝarĝo la ĉeval’ promenis
fiere.
Post ĝi azeno ŝarĝon trenis
sufere,
kaj ĝeme petis: «Kamarado,
min helpu!
Ne lasu, ke min la penado
elĉerpu!
Vi la duonon portus lude,
transprenu,
ke mi, ŝarĝita tiel krude,
ne svenu!»
Sed ridis la ĉevalo, vanis
la voko,
orgojle dancis ĝi, rikanis
kun moko,
ĝis la azen’ la penon jam ne
elportis,
ekstumblis, falis, blekis: «Damne!»
kaj mortis.
Nun devis porti tiu orgojla
la plenon
de la azena ŝarĝo — kaj la
azenon.
23. Nur unu, sed -
Vulp’ al leono diris kun mokrido:
“Al vi naskiĝas nur po unu ido.”
Respondis tiu en fiera ton’:
“Nur unu, sed leon’!”
24. La kverko kaj la kano
La kverko diris al la kano:
«Vi, povra kaj mizera nano,
eĉ al plej eta vento cedas.
Jen, firman trunkon mi posedas,
kaj spitas al la uragano.»
Eolo[13] nun el sia sako
ciklonon sendis por atako.
La kano cedis, sin ekklinis,
dum la fiera kverk’ obstinis,
starante firme kaj fortike
kaj rekte. Sed — subita krako —
ĝi elŝiriĝis kunradike.
25. Azena hufbato
La reĝo de la bestoj inerte sin etendis,
maljuna kaj malforta, la morton li atendis.
Alkuris tiam apro ŝaŭmbuŝa, kolerblova,
kaj per dentego, venĝe por ia kulp’ malnova,
lin tranĉis. Venis taŭro, kornpikis sur li vundon.
Kaj ankaŭ la azeno aliris timflankume,
ekbleke vidis, ke la aĝulon jam senpune
insulti oni povas, hufbatis lian frunton.
Nun ĝemis la leono: «Ho, estas ega honto
eĉ la ofendon de la fortuloj jene elporti,
sed ke de vi mi devas, mokaĵo de la mondo,
toleri la mistrakton, estas duoble morti.»
26. La instruo de la cervino
Cervin’ instruis la cervidon:
«Estu kuraĝa, havu fidon
je via forto, kornoj grandaj,
vin ĉiam certe defendantaj.
Hontinde ja, ke vin teruras
la hundoj, kaj vi treme kuras.»
Ekbojis hundoj de proksime,
rifuĝis la cervino time.
вернуться
[12]