–Պարզ է,-ժպտաց նա:
Մոտ տասը րոպեից սեղան նստեցինք: Ես պաշտում եմ տապակած կանաչ լոբին`թթվասերով, մանավանդ երբ այն Պարոնն է պատրաստել: Չէի մտածի, որ նա այսքան լավ խոհարար է, չնայած հաշվի առնելով այն հանգամանքը, որ մենակ է ապրում, երևի դա տրամաբանական է: Ես երեք աման կերա, բայց ոչ թե սովածությունից, այլ որովհետև շատ համեղ էր: Պարոնը զարմացած նայում է, թե ինչպես եմ սրբում սեղանն ու հազիվ է ծիծաղը զսպում: Իմ նիհար մարմնին նայելով`ոչ ոք չի մտածի, որ այդքան շատակեր եմ:
–Շատ համեղ էր ամեն բան, շնորհակալ եմ,-նրա թևը գրկելով ժպտացի ես,-իսկ հիմա կբացատրեք, թե ինչպես եմ Ձեր տանը հայտնվել?
Պարոնը քաղաքավարի բայց կտրուկ` ձեռքը դեպի իրեն քաշեց ու հոնքերը կիտելով`պատասխանեց.
–Միգուցե դու բացատրես, թե ինչ գործ ունեիր գիշերվա կեսին քաղաքի ամենաբարձր առևտրի շենքի տանիքին:
Հյութի մոլեկուլները, որոնք ագահորեն կլանում էի այդ պահին, հանկարծ շեղվեցին ճիշտ ճանապարհից, ու քիչ մնաց խեղդվեի:
–Եթե պիտի մի մրցույթի պատճառով կյանքիդ վերջ դնես, ես քեզ հետս պատրաստ եմ ԱՄՆ տանել:
Գիտակցությանս վրայի մառախուղը քիչ-քիչ նոսրացավ ու սկսեցի մտաբերել երեկվա դեպքերը: Ես բարձրացրի գլուխս ու նրա աչքերի մեջ նայեցի: Այդ մարդն ինձ վստահություն է ներշնչում ու պատճառն այն չէ, որ նա ինձ ի սկզբանե դուր էր եկել, այլ այն, որ փրկել է կյանքս: Բայց ինչպես է դա արել? Ինչպես է իմացել իմ գտնվելու վայրի մասին, միթե ինձ հետևում է?
–Մրցույթում չհաղթելը համբերությանս բաժակի վերջին կաթիլն էր ընդամենը: Եթե կյանքիս մյուս ոլորտներում ամեն բան հոյակապ լիներ, այդ մի պարտությունն ինձ չէր հանի հոգեկան հավասարակշռությունից: Իդեպ նկատել եք, որ Ձեր վերնաշապիկի կոճակներից մեկը պոկվելու վրա է?
Ես մի քանի վայրկյան հայացքով զննեցի խոհանոցն ու դարակներից մեկի վրա մի տուփ նկատեցի`լիքը տարատեսակ թելերով ու ասեղներով: Կտրուկ շարժումով նստածս տեղից վեր թռա ու մոտեցա դարակին: Այն բավականին բարձր էր իմ հասակի համեմատ, և եթե ձգվեի, վերնաշապիկս վերև կսահեր ու գոտկատեղից ներքև մարմինս ամբողջովին կմերկանար: Պարոնը կռահեց դա ու դեպի պատը շրջվեց: Հանկարծ աչքերիս առաջ հայտնվեց երազիս այն տեսարանը, որտեղ նա կարում էր զգեստիս կոճակն ու ամուր սեղմում ինձ իր գրկում:
Սպիտակ թել ընտրեցի, միջին հաստության մի ասեղ ու դանդաղ քայլերով մոտեցա: Նա նստած մնաց իր տեղում, իսկ ես կռացա դեպի վերնաշապիկն ու սկսեցի կարել: Իմ փարթամ մազերը պարբերաբար նրա դեմքին են քսվում, երբ ասեղի սուր ծայրը կտորի միջով անցկացնելիս երեսս ինքնաբերաբար մոտ եմ բերում: Մերկ սրունքներիս միջով դող է անցնում, երբ պատահաբար դիպչում են նրանին: Ես, օգտվելով առիթից, ներս եմ քաշում այն օդը, որը Պարոնի մարմնի հոտն ունի: Չեմ գիտակցում, որ արդեն երկու րոպե է, ինչ դադարել եմ կարելն ու աչքերս փակ նրա բույրն եմ վայելում: Իմ գլուխը նրա ծնոտից ներքև է խոնարհած, ուստի նա չի կարող տեսնել այն հաճույքը, որը դեմքս արտահայտում է:
–Ինչ պատահեց, Լիլի?-ինձ սթափեցրեց նրա ձայնը:
–Ոչինչ, ամեն բան կարգին է, պարզապես մտածում եմ, արդյոք արժի մի քիչ էլ կոճակի շուրջ կապերն ամրացնել:
Նա շոշափեց կոճակն ու խնդրեց ամրացնել:
–Կարելի է իմանալ, թե ինչպես եք գտել ինձ ու Ձեր տուն բերել?-վերջապես համարձակվեցի հարցնել ես,-ոչինչ չեմ հիշում`սկսած այն պահից, երբ կորցրի գիտակցությունս:
–Գեղեցիկ մազեր ունես, բայց բերանս են լցվում-սիրալիր ակնարկեց նա:
–Հավաքեք,-լուրջ տոնով առաջարկեցի ես, բայց ներքուստ ծիծաղս գալիս էր, երբ պատկերացնում էի այդ տեսարանը:
Նա դանդաղ հավաքեց մազերս ուսերիցս ու պահեց օդում: Երբ մատները սահեցին մաշկիս վրայով, փշաքաղվեցի, ու ավելի թաքցրի դեմքս նրա վզի տակ, որպեսզի չնկատի, թե ինչպես եմ կարմրել:
–Վերջ, պատրաստ է,-ուրախ բացականչեցի ես ու ասեղը մի կողմ դնելով`հյութի բաժակը շուրթերիս մոտեցրի:
–Շնորհակալ եմ,կուզեի քեզ պես աղջիկ ունենալ:
Բերանիս հյութը ցայտեց Պարոնի դեմքին ու սկսեցի խեղդվել հազից: Ես ինձ հիմարի պես եմ պահում: Ներքին չգիտակցված մի ուժ ամեն բան անում է, որ հիասթափեցնեմ նրան:
–Կներեք, չէի ուզում,-կմկմացի:
–Բան չկա,-ժպտաց նա,-գնամ լոգանք ընդունեմ, հետո կզրուցենք երեկվա դեպքերի մասին: Իդեպ լոգարանի դռան փականը չի աշխատում, որոշեցի զգուշացնել, որ պատահաբար ներս չմտնես:
Պարոնը քայլերն ուղղեց դեպի խոհանոցի դուռն ու շուտով կորավ տեսադաշտիցս: Ինչ? Ինձ թվաց, թե նա, իրոք, ասաց, որ փականը չի աշխատում? Որոշեցի ստուգել: Եթե պարզվի, որ ականջներս են արձագանքել, ուրեմն ես գլխիս հետ լուրջ խնդիրներ ունեմ: Սեղանից հավաքեցի ուտելիքների մնացորդներն ու հերթով ականջ դրեցի տան բոլոր դռներին`հասկանալու համար, թե որն է նրանցից լոգասենյակը: Գտնելով`մատներս զգուշորեն դեպի բռնակը տարա ու բացածս փոքրիկ ճեղքից ներս նայեցի: Սենյակի կառուցվածքն այնպիսին է, որ Պարոնը չի կարող նկատել ինձ, ուստի հանգիստ կանգնել ու հիանում եմ: Նա առաջին տղամարդն է, ում ես մերկ եմ տեսնում`չհաշված երազիս միջի Պարոնին: Ասել, որ նա գեղեցիկ է, կնշանակի ոչինչ չասել: Զարմանահրաշ երևակայություն ունեմ` ես նրա մարմնի ամեն մի խալը, ամեն մի քառակուսի միլիմետրը պատկերացրել էի… Միթե ես խելագար եմ, որ կիրք եմ զգում այդ տարիքի տղամարդու հանդեպ? Ինչպես եմ նրա աչքերի մեջ նայելու այս ամենը տեսնելուց հետո? Լիլի, դադարիր մտածել ու պահը վայելիր, միթե դժվար է? Հանկարծ հիշեցի, որ պայուսակիս մեջ ֆոտոապարատ ունեմ: Ոտնաթաթերի վրա հասա սենյակ ու վերցրի այն: Նորից մոտեցա լոգարանի դռան ճեղքին ու սկսեցի անմահացնել Պարոնին: Հետաքրքիր է, ինչու մեր ժամանակներում տղամարդու մարմնական գեղեցկությունը չի մեծարվում? Մեկը մյուսից հրաշալի նկարներ են ստացվում, բայց պետք չի մոռանալ, որ պահի մեջ լինելն ավելի կարևոր է, քան այն հիշելը: Նրա մարմինը շատ գրավիչ է թաց վիճակում: Ջուրը ծորալու ընթացքում ավելի է ընդգծում մկաններն ու կազմվածքը: Ինձ դուր են գալիս լավ մարզավիճակում գտնվող տղամարդիկ, իսկ Պարոնն այդպիսին է: