–Ինչ պատահեց, Լիլի?
Հայացքս բարձրացրի ու նրա աչքերի մեջ նայեցի:
–Երկար ժամանակ է`ուզում եմ մի բան ասել, ուղղակի չգիտեմ, թե ինչպես կարձագանքեք:
–Ասա տեսնեմ:
–Ես Ձեզ սիրահարված եմ…կներեք…
Պարոնի դեմքը զարմանք չի արտահայտում: Այնպիսի տպավորություն է, ասես ուրիշ կերպ չէր էլ կարող լինել: Ինձ նրա ինքնավստահությունը դուր չի գալիս: Մի քանի րոպե լռություն տիրեց: Ես շարունակում եմ նրա մարմնի վրա մնալ: Շնչառությունս ծանր է, իսկ սիրտս անհամբերությունից կրծքիցս դուրս է թռչում:
–Դրա մեջ վատ բան չկա, ուրեմն կգտնես ինձ նման մեկին, որ քեզ շատ-շատ սիրի:
Թուլությունից ճակատս իջեցրի նրա ուսին ու աչքերս փակեցի: Արցունքներս կոպերի տակից առատորեն դուրս են ցայտում:
–Թույլ կտաս?
Ես մի կողմ քաշվեցի, ու նա պառկած տեղից վեր կացավ`մարմնից արցունքներս սրբելով:
–Դուք ինձ չեք սիրում?
–Լիլի, հարցիդ պատասխանը շատ լավ գիտես, կարիք չկա, որ բառերով լրացուցիչ ցավ պատճառեմ:
–Ուր եք գնում?
–Հյուրասենյակ: Բարի գիշեր:
*
Ես իննսունինը տոկոսով վստահ էի, որ զգացմունքներս անպատասխան են: Ախ այդ մի տոկոսը…
Մարմինս ամբողջովին մերկ է: Փաթաթվել եմ ծածկոցի մեջ, որը քիչ առաջ սիրածս մարդուն էր հպվում, ու առաստաղին եմ նայում: Երբ քաշում եմ կտորի հոտը, լացս գալիս է: Կյանքում միշտ էլ այդպես է լինում. իրականության մեջ փշրվում է ամեն բան, բայց դրա գիտակցությունն այդպես էլ չի գալիս երկար ժամանակ: Ես նման եմ մեկին, ով նստած է իր մոխրացած տան դիմաց ու հանգիստ երկնքին է նայում`առանց զայրույթի, ատելության ու վիրավորանքի: Իրականության մեջ ավարտվեց այն հեքիաթը, որի գլխավոր հերոսը Պարոնն էր, բայց գլխումս ամեն ինչ դեռ շարունակվում է: Երկու ձեռքով գրկել եմ սառը բարձն ու պատկերացնում եմ, որ Պարոնի վզով եմ ընկել: Քիթս սահում է կտորի վրայով, ու թվում է, թե նրա այտերն են դիմացս: Իմ զգացմունքներն այնքան իրական են: Ես կարողանում եմ ինքս ինձ ներշնչել, որ սիրածս մարդուց եմ հոտ քաշում, ու ներսումս արտադրվում են հենց նույն զգացմունքները, որոնք կունենայի, եթե դա, իրոք, այդպես լիներ:
Սիրելի օրագիր, ինչ լավ է, որ մարդը երևակայություն ունի, որով կարող է ստեղծել այն, ինչ իրականության մեջ այդքան պակասում է իրեն: Թող գոնե իմ պատկերացումներում ու երազներում սիրված լինեմ: Բարի գիշեր:
Ժամը 21:39
Նստել եմ գետափին ու երկար ժամանակ է, ինչ իրականությունից անջատված` ջրերին եմ նայում: Այս գետը դպրոցական ճամբարի զարդն է, ու ես առանձնակի հաճույքով եմ անցկացնում ժամանակս նրա ափերին: Հոգնելով անգործ նստելուց`որոշեցի գոնե պառկել ու երկնքին նայել:
Հիշում եմ, նույն զգացողությունն ունենում էի, երբ փոքր ժամանակ ամառները այցելում էի տատիս ու պապիս. մեր ամառանոցի մոտով մի նեղլիկ գետակ էր հոսում, և ես պաշտում էի պառկել ափին, նայել երկնքին ու ամպերի մեջ տարատեսակ պատկերներ տեսնել:
Չեմ հիշում`ինչքան ժամանակ էի այդպես պառկած, երբ մազերիս մեջ տարօրինակ լարում զգացի.ինչ-որ մեկը շոյում է գլուխս: Չնայած վաղուց ուշքի էի եկել, հասկանալով, թե ով կարող է լինել, նախընտրեցի քնած ձևանալ, որպեսզի շարունակեմ վայելել նրա ձեռքերի ջերմությունը: Արևային ակնոցներով էի, դժվար էր կռահել արթուն եմ թե չէ, բայց նա ըստ երևույթին մտածել էր, որ քնած եմ, քանի որ երբ ես երկնքին եմ նայում ու մտքերով տարվում, քնած մարդուց քիչ եմ տարբերվում: Լարումը մազերիցս փոխանցվեց այտերիս, ապա ճակատիս ու կոպերիս, հետո մեկի շուրթերը դանդաղ դիպան իմին ու սկսեցին կարոտած համբուրել: Չկարողացա զսպել ինձ ու ժպտացի:
–Անամոթ, փաստորեն քնած չես,-խնդալով` կշտամբեց Նա:
–Դուք էլ փաստորեն ուսուցիչս չեք,-խայթեցի ես,– այդ ինչպես համբուրեցիք?
–Այտդ էի ուզում համբուրել:
–Իհարկե, բայց փոխարենը շուրթերիս դիպաք, կարող եք շարունակել, ես դեմ չեմ,-հեգնեցի ես ու կայծի պես թռա տեղիցս:
Ապշահար ինձ էր նայում, հետո մոտեցա ու նստեցի ծնկներին`ափերս վզին փաթաթելով:
Աչքերս, թեև ներքև են նայում, կենտրոնացած են նրա կարմիր շուրթերի վրա, ես երբեք այդքան ցանկալի շուրթեր չէի տեսել, հազիվ եմ զսպում ինձ, որ չդիպչեմ դրանց փափկությանը:
Պարոնն ասես բնության հետ մի գիրկ է դարձել ու կլանել ինձ ամբողջովին: Նա այնքան գեղեցիկ է. մարմնից շուշանի ու դաշտային ծաղիկների հոտ է գալիս, իսկ շուրթերից` սիրո: Թեև նախկինում ես ուրիշ ոչ մի տղամարդու հետ չէի համբուրվել ու սիրո հոտերը լավ չեմ տարբերում, նրան գրկելիս հաստատ վստահ եմ, որ հենց դա է սիրո բույրը, դա է սերը…
Նա մեջքը խոնարհեց փափուկ խոտերին ու մատներիցս բռնելով`ինձ դեպի իրեն քաշեց: Գլուխս դրեցի նրա կրծքին, ու մենք երկար ժամանակ այդ դիրքով պառկած մնացինք: Իմ մարմինը չափազանց թեթև է ու փետուրի պես ընկած է նրա վրա: Մեր ձեռքերը միահյուսվել են ու չեն ուզում իրար բաց թողնել: