–Պաշտում եմ Ձեզ,-կամաց շշնջացի ես`շուրթերս նրա վերնաշապիկին սեղմելով: Ինձ չէր հետաքրքրում` կլսեր նա ասածս թե ոչ,-Ձեզնից բացի էլ ոչ մեկին չեմ սիրի:
Պարոնն ափով շոյում է մազերս ու ժպտում:
–Երիտասարդ ես դեռ:
–Հնարավոր է` կյանքիս ընթացքում գտնվեն տղամարդիկ, ում հավանեմ կամ ցանկանամ, բայց ոչ մեկի հանդեպ էլ չեմ կարողանա պաշտամունք զգալ: Պաշտելու համար պիտի կարողանաս մարդու մեջ թերություններ չտեսնել, իսկ ես տարիների հետ քիչ-քիչ հանում եմ վարդագույն ակնոցներս:
–Լիլի, ես քեզ երկար ժամանակ է`մի բան եմ ուզում ասել: Միայն թե, խնդրում եմ, փորձիր հանգիստ արձագանքել:
–Ինչ է պատահել?
–Այսօր կինս ճամբարում է լինելու:
–Դուք դրա մասին ինձ արդեն հայտնել էիք, երբ ԱՄՆ-ում էինք:
–Տղայիս մասին չէի ասել: Նա էլ է գալու:
–Ինչ?-տեղիցս վեր թռա ես,-կատակ եք անում? Դուք որդի ունեք? Ինչի եմ դրա մասին միայն հիմա իմանում?
Ես ծածկեցի դեմքս ափերով ու սկսեցի լաց լինել: Մի պահ պատկերացրի, թե ինչ կզգայի, եթե սեփական հայրս մորիցս թաքուն իմ տարիքի աղջկա հետ հանդիպեր: Մեղքի զգացումը խեղդում է կոկորդս:
–Ատում եմ ինձ Ձեզ սիրելու համար: Չմոտենաք,-գոռացի ես, բայց հաջորդ վայրկյանին ինքս նետվեցի դեպի Պարոնը: Գլորեցի նրան խոտերի մեջ ու բարձրանալով մարմնի վրա` սկսեցի բռունցքներով կրծքին հարվածել ու կծել ձեռքերը: Նա չի պաշտպանվում. հանգիստ պառկել է ու մի նյարդ անգամ չի շարժում: Արցունքները գետի պես թափվում են աչքերիցս: Զգեստս բարձրացել է վերև, ու ոտքերս ամբողջովին մերկ են: Կրծքիս մոտ կտորը պառտվել է, բայց ես ուշադրություն չեմ դարձնում ու շարունակում եմ ամբողջ ուժով խփել: Չգիտեմ`զայրույթս ինչպես արտահայտել:
–Ասել էի, չէ, որ մի անգամ էլ ինձ ջղայնացնեք, պոկելու եմ զգեստիս բոլոր կոճակներն ու կարելու եք հատ-հատ: Դա Ձեզ քիչ կլինի: Ես ավելի լավ գաղափար ունեմ:
Նա մատներով փակեց երեսը, որ չտեսնեմ, թե ինչպես է ծիծաղում, իսկ ես մազերս հավաքեցի դեմքիս վրայից, որ ինձ չխանգարեն, ու սկսեցի հերթով պոկել Պարոնի վերնաշապիկի կոճակները: Նա սպասեց, մինչև հասա վերջին կոճակին, ու տեսնելով, որ խաղաղվեցի`ինձ կրծքին սեղմեց: Զայրույթս նորից լացի փոխվեց, ատելությունս`կրքի, ու արցունքների միջից սկսեցի համբուրել նրան: Խղճում եմ երկուսիս էլ, որ նման անառողջ սիրո մեջ ենք: Նրա ձեռքերի վրա արյան հետքեր կան, դրանք իմ ատամների հետևանքն են: Ոնց կարողացա կորցնել ինձ այնքան, որ այսպես ցավեցնեմ: Տևական ժամանակ համբուրում էի իմ հասցրած վերքերը: Մարդուն կամ պիտի սիրես, կամ ատես, իսկ ես Պարոնին մեկ սիրում եմ, մեկ ատում: Հոգնել եմ արդեն հակասական զգացմունքներից:
–Ինչպես պիտի պատառոտված հագուստներով ճամբար վերադառնանք?
–Աղջիկներից մեկին խնդրիր, թող շորեր բերի:
Մենք ոտքի կանգնեցինք, ու ես սկսեցի հեռախոսս փնտրել, որ Ջուլիին զանգեմ: Նա մեր դպրոցից է ու ինձ հետ նույն սենյակում է գիշերում: Բարեբախտաբար, կապ կար ու նա անմիջապես պատասխանեց:
–Հա, Լիլի, ինչ է եղել?
–Լսիր, ժամանակ չկա երկար խոսելու, շուտ մտիր սենյակ, հագուստներիս միջից մի բան գտիր ու բեր իմ սիրած վայրը: Հասկանում ես, չէ`որ տեղի մասին է խոսքը? Գետի աջ ափին: Միասին շատ ենք եղել: Մեկ էլ`տղամարդու վերնաշապիկ է պետք, բարձրացիր երրորդ հարկ, Պարոնի պահարանի մեջ շատ կա:
–Բայց…ինչ է պատահել?
–Հիմա հարցեր մի տուր, հետո կբացատրեմ:
–Լավ, գալիս եմ:
Ես անջատեցի հեռախոսն ու սկսեցի հանվել:
–Հանեք Ձեր վերնաշապիկը,-դիմեցի Պարոնին,-կգցենք մեր հագուստները գետի մեջ, իսկ Ջուլիին կբացատրենք, որ լողանալու ընթացքում ինչ-որ մեկը գողացել է: Կամ ավելի լավ է`ասենք`չենք հիշում, թե որտեղ ենք դրել ջուրը մտնելուց առաջ:
–Իսկ նրա մոտ պատահաբար հարց չի առաջանա, թե ինչու ենք միասին լողանալու եկել?
–Դրա պատասխանն էլ Դուք մտածեք:
–Շատ լավ,-ժպտաց Պարոնն ու ինձ գրկելով`դեպի գետը վազեց: Այդ ամենն այնքան արագ տեղի ունեցավ, որ ես չհասցրի անգամ աչք թարթել: Երբ վերջապես ուշքի եկա, մենք արդեն ջրի մեջ էինք`մեծ խորության վրա: Սկսեցի ափերով հարվածել նրա մեջքին ու պահանջել, որ ինձ բաց թողնի: Նա ծիծաղում է ու համբուրում թաց շուրթերս:
Վերջապես դեպի ափ շարժվեց ու մենք ցրտից դողալով`ջրից դուրս եկանք:
–Ջուլի,-ուրախացած կանչեցի ես` հեռվում երևացող շողքը տեսնելով:
Հինգ րոպեից մեզ մոտեցավ.
–Ինչ էր պատահել, ուր են ձեր հագուստները?
–Գետը քշեց-տարավ,-պատասխանեց Պարոնը:
–Իսկ ինչպես էիք միասին հայտնվել ջրում?-ձախ հոնքը բարձրացնելով`կասկածանքով մեզ նայեց Ջուլին:
–Լիլին ամենախորը մասում էր հայտնվել ու խեղդվում էր: Ես էլ նրան փրկեցի:
Հազիվ եմ ծիծաղս զսպում: Խելքն իրենը չի ուրիշ աղջիկների մոտ հերոս երևալու համար: Ես մի կողմ քաշված արագ հագնվեցի: Երբ շրջվեցի, տեսա, թե ինչպես է Պարոնը վերնաշապիկը դանդաղ մարմնին գցում ու միաժամանակ Ջուլիի հետ զրուցում`մի քանի սանտիմետր հեռավորությունից: Ֆիզիկապես այնքան թույլ եմ զգում, որ խանդելու ուժ անգամ չունեմ: Ոչինչ: Ես դեռ նրանց ցույց կտամ, երբ տաք սուրճ խմեմ ու ուժերս վերականգնեմ…