–Լիլի,զգեստդ կկեղտոտես, ափսոս է, վեր կաց հատակից,-հանկարծ լսվեց նրա ծիծաղը:
Սիրտս հուզմունքից սկսեց արագ բաբախել: Ես պատրաստ չէի իրադարձությունների նման շրջադարձի: Խելոք դուրս եկա թաքստոցից ու տեղավորվեցի Պարոնի կողքի նստարանին:
–Որտեղից գիտեիք, որ Ձեր մեքենայի մեջ եմ? հետևում եք ինձ?
–Հաշվիր, որ այդպես է,-շարունակում է հրճվել նա:
Ես թեթև ամառային զգեստով եմ, որը հազիվ հասնում է ծնկներիս, և որի վարդագույն երանգը սազում է մեքենայի բաց գույնի հետ: Ոտքերս նուրբ են և ավելի գրավիչ ձև են ստացել գեղեցիկ կոշիկների մեջ, ուսերս կիսով չափ բաց են: Զգեստս ընդգծում է անթերի արտաքինս`փարթամ կուրծքս, ուսերս ու վիզս: Դա թույլ է տալիս տղամարդուն երևակայել, թե իրականում ինչ տեսք ունեն դրանք, իսկ այն, ինչը մեզ ստիպում է երևակայել, հավերժ մնում է մեր հիշողություններում: Երբ ճամբարից մի քիչ հեռացանք, խնդրեցի նրան ամրագոտին կապել: Կռացավ մի փոքր, բայց ոչինչ չստացվեց, ինչ-որ խնդիր կա համակարգի հետ:
–Թույլ տվեք օգնել Ձեզ,-առաջարկեցի ես:
Մեքենան կանգնեց:
Տեղանքը կտրված է քաղաքից: Թվում է`մարդ արարածը ոտքը երբեք այդտեղ չի դրել:Շուրջբոլորը ծառեր են, որոնց արանքում միայն մի նեղլիկ ճանապարհ է երևում, որով ուղևորվում էինք:
Նա հանգիստ նստել է, մինչ ես`կռացած փորձում եմ ամրագոտին խելքի բերել: Իմ գլուխը մերթընդմերթ քսվում է նրա փորին, կրծքավանդակին ու ձեռքերին:
–Վերջ, պատրաստ է,-զվարթ տոնով խոսեցի ես ու գլուխս բարձրացնելով`նայեցի ուղիղ աչքերի մեջ:Նա էլ ինձ է նայում իր խոշոր ծակող աչքերով: Մի րոպե դեմքիս նայելուց հետո հանկարծ մոտ քաշեց դեպի իրեն ու համբուրեց շուրթերս:Եվս մի քանի վայրկյան, և ես նստած եմ նրա ծնկներին: Սկսեցի երկար փարթամ մազերս հավաքել ուսերիցս, ապա կռացա նրա դեմքին, շուրթերս սահեցրի այտի վրայով ու համբուրեցի վիզը: Ձեռքերով շոյում եմ կրծքավանդակը, որը դողում է իմ հպումներից:
Նրա շուրթերը դանդաղ մոտեցան իմին, վերին շուրթը գրկեց իմ ներքևինին ու պինդ, բայց միևնույն ժամանակ նրբորեն,սեղմեց այն: Մատներս դանդաղ արձակում են Պարոնի վերնաշապիկի կոճակները.սկզբում արձակվեցին առաջին երկուսը, ապա` մնացածը: Ամեն մի կոճակի հետ ես ավելի եմ նրան ցանկանում: Վերնաշապիկը հանելուց հետո մի պահ ետ քաշվեցի, դիտեցի նրան, շոյեցի այտերը, ապա նորից գրկեցի` սեղմելով մկանուտ ուսերը և մեջքը:
Նրա մատները սահում էին զգեստիս վրայով, ու ես էլ չնկատեցի, թե ինչպես մի քանի վայրկյանում ամբողջովին մերկացա:Պարոնը սկսեց համբուրել ուսերս, որոնցից թարմ ծաղիկների հոտ է գալիս, վիզս, մատներիս ծայրերը: Ես բարակ ձեռքերս փաթաթել եմ նրա վզին ու շուրթերս հպում եմ բերանի անկյուններին: Անհագ ներծծում եմ սիրո քաղցրությունը, համբուրում եմ այնպես, ասես վերջին անգամ եմ համբուրում:
Մենք երջանիկ ենք: Աչքերս փակ` փարվել եմ նրան ու միակ բանը, որ ուզում եմ, վայրկյանը կանգնեցնելն է…
Ժամը 22:11
Մենք կանգնեցինք խանութի դիմաց, ու Պարոնը ներս մտավ գնումներ կատարելու: Երբ նա կորավ տեսադաշտիցս, կամացուկ տեղափոխվեցի ղեկի դիմաց`մատներով շոշափելով այն: Իսկ ինչ, եթե մեքենա վարելն այնքան էլ դժվար չէ, ինչքան ինձ է թվում: Աստված իմ, ինչի մասին է խոսքը, եթե անգամ չգիտեմ`ինչպես շարժիչը գործի դնել: Ինչքան հիշում եմ, դրա համար բանալի է անհրաժեշտ, որը ես չունեմ: Թե ունեմ? Բացեցի ներքևի դարակն ու սկսեցի որոնել: Գտա: Հիանալի է: Պետք է հասցնել մինչև Պարոնի վերադարձը տեղից պոկվել: Բայց ինչպես, եթե գաղափար անգամ չունեմ իմ հետագա գործողությունների մասին: Հանկարծ գլխումս հրաշալի միտք ծագեց: Շրջվեցի դեպի ետևի նստարանն ու վերցրի հատակից պայուսակս: Գրպաններից մեկից դուրս քաշեցի հեռախոսս: Ինչպես ավելի շուտ չէի կռահել, որ մեծ խանութի տարածքում եմ, որտեղ ազատ ինտերնետ կա: Արագ միացա կապին ու մի հոլովակ գտա, որում բացատրվում է մեքենան տեղից պոկելու համար անհրաժեշտ գործողությունների հերթականությունը: Ձայնը բարձրացրի ու սկսեցի հերթով կատարել բոլոր հրահանգները: Ուրեմն այսպես, ձախ ոտքը դնում ենք ոտնակին, ընտրում ենք չեզոք արագությունը,բանալին մտցնում անցքի մեջ ու պտտում: Մեքենան ցնցվում է, իսկ սիրտս քիչ է մնում ճաքի սարսափից: Լիլի, հավաքիր քեզ: Հետո արագությունը դնում ենք առաջինի վրա, առաջ քաշում այն երկար բանն, ու ոտքը կամաց ոտնակից հեռացնում: Անիվները պտտվում են, հողը շարժվում է ներքևում, հիմա լեղիս ջուր կդառնա: Ձեռքերս դողում են: Առջևում անորոշություն է, իսկ ինչ, եթե դիմացս անդունդ է? Գրողը տանի, ես բավականին հեռացել եմ խանութից, կապը կորել է, մոռացա նայել, թե ինչպես են մեքենան կանգնեցնում: Ոտքս սեղմում եմ ոտնակին ու արագություն զարգացնում, շարժվում եմ դեպի գլխավոր ճանապարհը, որ քաղաք է տանում: Իմ խնդիրն այն է, որ մինչև վառելիքի սպառվելը գլխիս մի փորձանք չբերեմ: Ամբողջ մարմինս ցնցվում է վախից: Ոնց արգելակեմ, գրողը տանի? Մատներս դողում են: Ուղեղս ու մարմինս հակառակ ուղղություններով են գործում: Ձախ ոտքս անընդհատ արագություն է ավելացնում, իսկ ուղեղս ցնցվում է վախից, որովհետև հասկանում է դրա հետևանքները, բայց իրավիճակը կառավարել չի կարողանում: Մեքենան հարթ տարածությունից տեղափոխվեց լեռնոտ մակերևույթ, ու վայրկյան առ վայրկյան գետնից բարձրանում է: Շուրջս լեռներ են: Ճիշտ է`երկու կողմերում պաշտպանիչ ձողեր կան, որոնք իբր պիտի կանխարգելեն վթարներն ու մեքենաների ներքև գլորվելը, բայց ես այնպիսի արագությամբ եմ սլանում, որ ինձ ոչինչ չի օգնի: Փրկություն չկա, հանձնվում եմ: Բաց թողեցի ղեկն ու ափերով ծածկեցի աչքերս`ոտքերս ամբողջ ուժով ոտնակներին սեղմելով: Մի քանի ակնթարթ զգացի շարժումը, հետո մարմինս առաջ եկավ: Ձեռքերս դեռ դեմքիցս չեմ հեռացրել, բայց գուշակում եմ, որ ամենայն հավանականությամբ արդեն օդում եմ: Թեթև դղրդոց լսեցի, ու ժամանակն ասես կանգ առավ: Շուրջս ամեն բան խաղաղվեց ու լռեց: Տարօրինակ է: Ինչ է կատարում? Միթե արդեն հանգուցյալների աշխարհում եմ? Վախենում եմ աչքերս բացել, որովհետև չգիտեմ, թե ինչ կտեսնեմ: Սարսափում եմ անորոշությունից: