–Օրիորդ, դուրս եկեք մեքենայից,-հանկարծ ականջիս հասավ տղամարդու անծանոթ մի ձայն:
Ուշադրություն մի դարձրու, Լիլի, սա խաբկանք է, մատներդ կոպերիցդ հանկարծ չհեռացնես:
–Ռայմունդ, շուտ այստեղ արի, ղեկին երեխա է,-նորից լսվեց նույն ձայնը:
Երբ սարսափով բացեցի դեմքս, աչքերիս առաջ երկու երիտասարդի տեսա, իսկ դիմացիս ապակուց`նրանց մեքենան`իմի հետ քիթ քթի:
Ժամը 22:26
–Անունդ ինչպես է?
–Լիլի:
Չեմ ուզում հավատալ, որ գտնվում եմ նույն մեքենայի մեջ Պարոնի որդու հետ: Մենք ճամբար ենք վերադառնում:
–Շատ հաճելի է, իսկ իմը Ռայմունդ է:
Նա գեղեցիկ տղա է`խոշոր աչքերով, խիտ հոնքերով ու բարձրահասակ: Թեթև բնավորություն ունի, աշխույժ միմիկա, բերանի անկյունները միշտ ժպիտի մեջ են: Ես նրա նմանների հետ ընկերություն եմ անում, բայց չեմ սիրահարվում երբեք: Նրանից հիանալի ընկերուհի դուրս կգար, եթե աղջիկ լիներ:
–Մեքենան շատ է վնասվել?
–Չէ, դիմացի հատվածը միայն.հասցրել ես ժամանակին արգելակել:
–Ես անգամ չգիտեմ, թե ինչպես է դա արվում, պատահաբար է ստացվել:
–Բոլոր հարցերում է բախտդ այդպես բերում?-ծիծաղեց նա:
Ժպտացի:
–Ինչ կա ձեր միջև?
–Ում?-չհասկացա ես:
–Քո ու հորս:
Իմ դեմքը կարմիր երանգ ստացավ, իսկ ճակատիս քրտինքի կաթիլներ հայտնվեցին:
–Ես նրա աշակերտն եմ:
–Պարզ է…
–Նա գիտի կատարվածի մասին?
–Հա, զանգել եմ:
Կանգնեցինք խանութի դիմաց,որտեղ մեզ վաղուց սպասում էր Պարոնը: Նա բացեց դուռն ու տեղավորվելով կողքիս նստարանին`դեպի ինձ ձգվեց: Կուչ եկա ու ձեռքերով ծածկեցի գլուխս: Մարմինս դողում է վախից:
–Թող գրկեմ, Լիլի: Աստված իմ, ոնց ես վախեցել…
Աչքերիցս սկսեցին արցունքներ հոսել: Ինչպես կարող էի մտածել, որ նա ընդունակ է ձեռք բարձրացնել վրաս? Երբ պիտի վերջապես դադարեմ բոլոր տղամարդկանց մեջ հորս արտացոլանքը տեսնել?
–Կներեք ինձ, խնդրում եմ…
–Կարևորն այն է, որ դու ողջ-առողջ ես:
Պարոնը համբուրեց այտերս, ապա մեջքից գրկեց նաև Ռայմունդին, ով ղեկին էր:
–Մենակ ես եկել?-դիմեց որդուն:
–Ծանոթներիցս մեկն այս կողմերում գործեր ուներ, ինձ էլ միանգամից հետը բերեց:
–Ես մայրիկիդ նկատի ունեի:
–Նա այսօր պետք է աշխատանքի գնա, անհետաձգելի գործեր կան, որ հարկավոր է ավարտին հասցնել: Վաղն այստեղ կլինի:
–Հիանալի է:
Մենք ճամբարի տարածք մտանք: Իջա մեքենայից ու առաջին բանը, որ արեցի, ստուգելն էր, թե այն ինչ վիճակում է: Բարեբախտաբար, համարյա չէր վնասվել: Ազատ շունչ քաշեցի ու բարձրացա իմ սենյակ:
Ժամը 22:34
Հազիվ էի հասել սենյակիս դռանը, երբ հանկարծ ուսիս զգացի մի թեթև ձեռք: Վախեցած շրջվեցի ու աչքերիս չհավատացի` դիմացս տեսա Պարոնի սլացիկ կազմվածքը և կրակոտ աչքերը` այս ու այն կողմ նայող: Մի քանի վայրկյան նայեցինք իրար, հետո ինքնաբերաբար մոտեցանք: Փորձեցի հնարավորինս մեղմ հպվել նրան, բայց չստացվեց.զգացի, որ սա այն եզակի հանդիպումներից է, որ ունենում ենք, ու տեղի տվի զգացմունքներիս: Պինդ գրկեցի նրան, քիթս ագահաբար կլանում է մարմնի բուրմունքը, իսկ շուրթերս թափառում են դեմքի վրայով, կարծես նրանն են որոնում: Իմ ամենասիրելի կարմիր բլուզն է հագել, վիզը մի փոքր բաց է: Ձեռքերը, որոնք գրկել են իրանս, առաջվա պես ջերմ են ու տաք, իսկ մատները` սովորականի պես քնքուշ: Մեր գրկախառնության մեջ ինչ որ առեղծված կա.մենք չափից դուրս մոտ էինք միմյանց: Սովորաբար մարդիկ գրկվելուց մոտենում են դեմքերով, իսկ մարմինները պահում են որոշակի հեռավորության վրա, իսկ մենք կպել ենք միմյանց և դեմքով, և մարմնի բոլոր կետերով, ինչը յուրահատուկ լարում է մտցնում մեր մեջ:
Ես գրեթե շպարված չեմ, բայց, ինչ խոսք, գեղեցիկ եմ ու կանացի, շուրթերիս շրթներկ չկա, բայց բնականից փարթամ են ու կարմիր և, ինչը ամենակարևորն է, պատրաստ` ծածկելու նրա երեսը կրքոտ համբույրներով:
Սենյակ մտնելով`նստեցինք անկողնուս, զննեց ինձ, ես էլ`նրան, ապա սկսեց շոյել վարսերս.
–Բնական են, չէ?-հետաքրքրվեց նա:
–Հա, դեռ չեն սպիտակել, ես էլ կարիք չեմ տեսնում ներկելու,-ժպտացի ես: