Մենք ծիծաղեցինք:
–Կուզես ընկերներիդ հետ ծանոթանալ?
Իմ աչքերը հետաքրքրասիրությունից փայլեցին:
–Իհարկե, թող ինձ այցելեն, բայց զգուշացրեք, որ ոչինչ չպատմեն անցյալիս մասին: Ուզում եմ նոր կյանք սկսել ու աշխարհին այլ աչքերով նայել: Միգուցե նրանք, ում ես առաջ սիրել եմ, ամենևին էլ արժանի չէին դրան…
–Այսօր ինձ մի պարոն էր մոտեցել ու քո մասին էր հարցնում: Ասաց, որ պատմությանդ ուսուցիչն է:
–Հետաքրքիր է,-մտածմունքների մեջ ընկա ես,-տեսնես որ դպրոցում ու դասարանում եմ սովորում, քանի տարեկան եմ:
–Տասնյոթ ես, դպրոցիդ մասին ոչինչ չգիտեմ: Կարծում եմ`մյուս շաբաթ դուրս կգրենք քեզ հիվանդանոցից:
–Ինչ լավ է,-ուրախացա ես: Տվյալ պահի դրությամբ առողջությունս ինչ վիճակում է?
–Հիշողությանդ կորուստը չհաշված`լուրջ բան չկա: Դեմքիդ կապտուկները շուտով կանցնեն, իսկ ոտքդ կլավանա: Ես վախենում էի, որ գլխուղեղիդ այլ հատվածներ էլ վնասված լինեն, բայց հետազոտության արդյունքները դրական են: Ուրախ եմ, որ լավատեսորեն ես տրամադրված ու իրավիճակի դրական կողմը տեսար: Պարզապես քո փոխարեն այդքան ծայրահեղական չէի լինի. անցյալի փորձը շատ արժեքավոր է, օրագիրդ անպայման կարդա:
–Անցյալի փորձը մարդու մոտ կարծրատիպեր է ստեղծում իր մասին:
–Թե օգնում է ինքն իրեն ավելի լավ ճանաչել?-ժպտաց բժիշկը:
–Ես չեմ գտնում, որ մարդն ունի ինչ-որ սկզբնական էություն, որին պիտի մոտենա կամ բացահայտի իր կյանքի ընթացքում: Իրական եսը չեն գտնում`ստեղծում են:
Ժակը շարունակում է ժպտալ:
–Առավոտյան ուսուցիչներիդ հետ էի զրուցում, ասացին, որ սիրում ես փիլիսոփայել:
Ծիծաղելով նետվեցի դեպի նա ու ափով փակեցի բերանը:
–Իսկ ընկերներդ պատմեցին, որ քեզ հասուն տղամարդիկ են դուր գալիս,-շարունակում է անամոթը:
–Դուք շանս չունեք փաստորեն,-հրճվում եմ ես:
Ինձ դուր է գալիս Ժակը: Եթե բոլոր բժիշկները նրա նման կենսուրախ, զվարճալի ու հումորով լինեն, շաբաթն այս սպիտակ պատերի ներսում արագ կանցնի: Նա երկու ձեռքով բռնեց թևերիս տակից ու օգնեց ոտքի կանգնել:
–Փորձիր քայլել:
Նա բաց թողեց ինձ ու հեռու գնաց: Հազիվ էի մի քայլ արել, երբ աջ ոտքիս մեջ լարում զգացի ու կորցրի հավասարակշռությունս: Ժակը վազեց դեպի ինձ, բայց ոտքի տակ ինչ-որ բան ընկավ ու փռվեց հատակին, իսկ ես` նրա վրա: Ուժ չունեմ ինքնուրույն վեր կենալ, իսկ նա, ինչպես երևում է, տեղից շարժվելու միտք անգամ չունի: Աչքերիս մեջ է նայում ու խորիմաստ ժպտում: Աստված իմ,եթե հիմա մեկը սենյակ մտնի ու մեզ տեսնի այս վիճակում, ինչ կմտածի?
–Կօգնեք բարձրանամ?-մարմինս նրանից հեռացնելով`խնդրեցի ես:
Ժակը ոտքի ելավ, ապա գրկեց ինձ ու դրեց մահճակալիս վրա: Մատներիս նրա օծանելիքի հոտն է կպել, ու շարունակ փռշտում եմ: Հանկարծ պատուհանի մոտից պայթյունի ձայներ լսվեցին: Նա մի կողմ քաշեց վարագույրներն, ու երկնքում հրավառություն երևաց: Ես փոքր երեխայի պես սկսեցի նստածս տեղում թռվռալ ու ափերով բարձին խփել: Ժակը մոտեցավ ինձ, թևը մտցրեց ծնկներիս տակ ու գրկած դեպի պատուհանը տարավ: Ապակին տարածվում է ամբողջ պատի երկայնքով ու հրաշալի գիշերային տեսարան է մեր առջև բացում: Ես դիմացս եմ նայում, ու աչքերս հիացմունքից փայլում են: Չեմ համարձակվում հայացքս ներքև գցել, որովհետև սաստիկ վախենում եմ բարձրությունից: Ինչքան էլ գիտակցաբար հասկանում եմ, որ Ժակն ինձ բռնել է, բացի այդ դիմացս ապակի է, ու նույնիսկ մեծ ցանկության դեպքում ներքև չեմ ընկնի, միևնույն է ենթագիտակցորեն վախենում եմ:
–Մենք որ քաղաքում ենք?-հետաքրքրվեցի ես:
–Փարիզում, սիրուն է, չէ?
–Շատ: Չեմ համբերում, թե երբ եմ շրջելու այս հրաշալի փողոցներով:
–Ասես ռոմանտիկ ֆիլմի մեջ լինենք: Եթե հիմա համբուրեմ քեզ, տեսարանը կամբողջանա,-ծիծաղեց նա ու իր կապույտ խոշոր բիբերը սուզեց աչքերիս մեջ:
Ես փաթաթվեցի նրա վզին ու սկսեցի հետաքրքրությամբ զննել դիմագծերը: Մեկ օրը շատ քիչ է սիրահարվելու համար, բայց Ժակն ինձ դուր է գալիս`հատկապես, երբ գիտակցում եմ, որ փրկել է կյանքս: Նա սկսեց համբուրել այտերս ու մազերիս բույրը կլանել: Մենք շարունակում ենք պատուհանի մոտ մնալ ու գիշերային Փարիզին փայլ հաղորդել: Նրա շուրթերը սկզբում կոպերիս վրա հայտնվեցին, հետո` այտերիս, ու մոտեցան բերանիս անկյուններին:
–Գիտես, դու առաջին աղջիկն ես, ում համբուրում եմ:
–Իսկապես?-զարմացա ես,-միթե կարելի է երեսուն տարի ապրել աշխարհում`առանց իմանալու, թե ինչ է համբույրը?
–Յուրահատուկ մեկի շուրթերին դիպչելու համար արժի հարյուր տարի էլ սպասել:
Եվս մի ակնթարթ, ու նրա շրթունքները կհպվեն իմին:
–Հիմար նախապաշարմունք է,-ծիծաղեցի ես ու նրա մատը, որն այդ պահին նրբորեն սահում էր այտիս վրայով, այնպես կծեցի, որ ձեռքը թուլացավ, ու ինձ հատակին գցեց:
Ես թուլացել եմ ծիծաղից:
–Այ քեզ աննորմալ,-հառաչեց նա ու կռացավ, որ օգնի ինձ վեր կենալ:
–Պետք չի, ուզում եմ ինքնուրույն ոտքի կանգնել ու փորձել անկողնուս հասնել:
Երկու ափերս դրեցի հատակին ու մի կերպ կարողացա ծնկների վրա նստել: Հետո կառչեցի սեղանից ու ոտքի ելա: Սենյակում եղած իրերից բռնվելով` դանդաղ քայլեցի դեպի մահճակալս:
–Ստացվեց,-գլուխս փափուկ բարձի մեջ խրելով`բացականչեցի ես: