Egretta Garzetta
Փոքրիկ հսկիչը
Սահակը եկավ աշխատանքի վաղ առավոտյան։ Արաքսին արդեն տեղում էր։ Քանի անգամ աշխատել է նրանից շուտ գալ, չի ստացվել։ Այդ աղջկան հաջողվում էր միշտ բոլորից առաջ անցել։ Սահակը բարևեց նրան ու անցավ հոր աշխատասենյակ։
Սա փոքր խանութ էր։ Առաջին հարկում նստում էր Արաքսին։ Նկուղում գտնվում էր ապրանքը՝ սննդամթերքի զանազան տեսակներ։ Արաքսին նստում մուտքի մոտ։ Բոլոր հաշիվները կատարում էր նա, իսկ ինքը կամ Ռուբենը՝ աշխատողը, արդեն հանձնում էին ապրանքը գնորդին։
Իր աշխատանքի անցնելուց հետո հայրը գալիս էր խանութ ավելի ուշ։ Եկած ժամանակ էլ հերթով գնում էր կողքի խանութները, այցելում վաղեմի ծանոթներին։ Փողոցում գտնվող խանութների տերերը աշխատում էին այստեղ արդեն մի քանի տարի։ Ու Սահակը կարելի ասել մեծացել էր շատերի աչքերի առաջ։ Հարևանները ականատես են եղել և՛ պատեական գժություններին, և՛ երիսարդական հարբած համերգներին, և՛ նորանոր մեքենաներին, և՛ տարբեր աղջիկներին, և՛ այլն, և՛ այլն… Հիմա ինքը երեսունհինգ տարեկան է։ Վաղուց անցել են այն անհանգիստ ցերեկներն ու գիշերները, երբ լավ տժժացնում էր ընկերների հետ։ Եթե առաջ լավ հարբելուց հետո, առավոտյան ոտքի էր կանգնում այնպես, կարծես ամբողջ տարին չէր խմել, առողջ ցուլի նման կարող էր ամեն աշխատանք՝ առանց կաթիլ անգամ հոգնելու կատարել կամ նորից մի լավ գիշեր անցկացնել, ու նորից արթնանալ մաքուր դատողությամբ, ապա հիմա, եթե մի անգամ նման աշխույժ գիշեր անցկացնի, ապա հիմա պետք է երեք օր, ուժերը վերականգնելու համար։
Սահակը չէր հաշվում իրեն ծերուկ, բայց և տասնյոթ տարեկանի խելագար արարքներ այլևս չէր անում։ Սակայն երբ տեսնում էր Արաքսիի ուռած թշիկները ու կենտրոնացած հայացքը, ակամա դառնում էր տասնյոթ տարեկան։ Այդ աղջիկը սկզբում ոչ մի տպավորություն չթողեց իր վրա։ Միջին հասակի, խճուճ մազերը հանգիստ ալիքներով իջնում էին ուսերից ներքև, շագանակագույն աչքեր ուներ ու զարմանալի սպիտակ մաշկ։ Մի վայրկյան Սահակին նույնիսկ թվաց թե հիվանդագին սպիտակ։ Սակայն օրիորդը ցավ ունեցողի տեսք չուներ։ Առավոտից իրիկուն նստած համակարգիչի առաջ գրիչն ու թղթերը ձեռքին անդադար հաշիվներ էր անում։ Նրա սուր աչքից չէր վրիպում ոչինչ, ամեն ինչ պիտի լիներ տեղը տեղին։ Խոսքերը ուղղված իրեն միայն գործնական էին։ Սուրճ խմելուց լսած կոմպլիմենտները անտեսվեցին առաջին օրվանից։ Ինքն էլ չուզեց ջրիկանալ, անցել էր այդ տարիքից։ Միայն քթի տակ ժպտում էր, երբ տեսնում էր, որ իր խոսքերը նրա սրտով չեն։ Իրեն երբեմն թվում էր, թե իրենք են աշխատում Արաքսիի խանութում։ Գնորդներին անդադար ժպտում էր ու ուշադիր լսում։ Դեմքին խաղում էր ամեն մկան։ Երբ խոսում էր Սահակի հայրը, մինչև նախադասության ավարտը հոնքերը, աչքերը, շրթունքները հազար տեսակ փոխվում էին։ Սահակը տեսնում էր, ինչպես հոր տարիքը հարգելով նա զսպում է իրեն ու մինչև խոսքը չի վերջացել, ձայն չի հանում։ Իր հետ օրիորդը այդքան համբերություն չուներ։ Ճիշտ է ատամները կրճտացնում լռում էր, բայց երբ հանդիմանում էր, ալեկոծվում փոթորկվում էր ծովի նման։ Ու այդ խուճուճը իրեն հուզում էր։ Միթե՞ մի օր ձեռքս չես ընկնելու։
_Սահակ, այդ մակարոնները ճիշտ չեք դրել, վերջը կամ քո կամ էլ Ռուբոյի վրա են թափվելու։
Արաքսին իջել էր նկուղ։ Բացի իր կատարած աշխատանքից նաև ստուգում էր իրենց արածը։ Հայրը դրել նրան մականուն «փոքրիկ հսկիչ»։ Ու հիմա փոքրիկ հսկիչը իջել նկուղ, որ բարձրացնի իրենց մեղքերը։
_Մի անհանգստանա Արաքս… ոչինչ չի՛ լինի,_կանչեց ինքը վերևից։
_Ինչպե՜ս թե չի լինի։ Այնքան եք իրար վրա շարել, որ Էյֆելյան աշտարակն է դարձել։ Քիչ է հարյուր հատ դրել եք իրար վրա, այն էլ վերև զոռով եք հասել ու ծուռն եք դրել։ Աշտարակը ծռվել է…
Սահակը չհամբերեց իջավ ներքև։
_Նայեմ…
Արաքսին կանգնել էր պատի մոտ վերև խոյացած մակարոնեղենի շարքերի մոտ։ Իսկապես ստացվել էր բազմահարկանի շինություն, բայց այդ տուփերը ներքև գլորվելու միտք չունեին։
Օրիորդը ձեռքին բռնած թուղթ ու գրիչ սպասում էր իրեն։ Սահակը մոտեցավ։
_Արաքս չափազանցնում ես… ոչինչ չի լինի…
_Սահակ հետո հաճույքով ասելու եմ. «Ես հո ասում էի»։
_Ահա, նայի՛ր…
Սահակը մի քանի անգամ խփեց գլխից վերև գտնվող տուփին։
_Տեսնու՞մ ես,_ժպտաց օրիորդին,_ոչինչ չեղավ…
Բայց չհասցրեց խոսքը վերջացնել, ինչպես տուփերը թափվեցին ներքև։ Արաքսին ճչաց, վայր գցեց թուղթն ու գրիչը, ծածկեց գլուխը ու սեղմվեց պատին։ Տուփերի շարքը թեքվեց նրա կողմ։
«Թափվելու է սրա վրա»։ Սահակը ճարպկորեն ցատկեց շարքի ու աղջկա միջև։ Տուփերը դղրդոցով ընկան Սահակի ու Արաքսիի վրա։ Երիտասարդը ձեռքերը հենեց պատին, այնպես որ օրիորդը մնաց իր ու պատի միջև։ Սահակը փակեց աչքերը որ չզգա տուփերի պատճառած ցավը։ Քիչ է մի շարքը փուլ եկավ իրենց վրա, մյուսն էլ լցվեց առաջինի վրա։ Նրանց ծանրության տակ Սահակը հազիվ էր մնում։ Առջևում կուչ եկած օրիորդը կպել էր պատին ու աշխատում չդիպչել իրեն։ Նա ամուր կկոցել էր աչքերը։ Երբեք չէր տեսել այսպես մոտիկից։ Ի՜նչ կարմիր շրթունքներ ունի այս մեկը։
_Արաքս, ինչպե՞ս ես։
Օրիորդը վախվխորելով բացեց աչքերը։
_Լավ, մերսի։ Դու՞…
_Մերսի՜… ե՞ս,_Սահակի ծիծաղը եկավ, թուլացավ ու տուփերը տեղաշարժվեցին։ Ծանրությունից Սահակը մի քայլ առաջ եկավ։ Զգաց Արաքսի տաք շնչառությունը։ Տեսավ ինչպես կարմրեցին նրա այտերը։ Այո՛, ծանր բեռը իր մարմնի ու գլխի վրա, չէր խանգարում նկատել այս ամենը։ Ու գուցե այս ամենը ավելի շատ էր գրավել իր ուշադրությունը քան վզի ցավը։