_Սահակ, մի գժվի… բաց թող…
Սահակը շոյեց նրա այտը ու խճուճ մազերը տարավ ետ ճակատի վրայից։ Օրիորդը դեն հրեց նրա ափը։ Սահակը զգաց, որ չափն անցավ։ Բայց չգիտեր ինչու ապուշի նման գոհ ժպտում էր։
Արաքսին հևաց երիտասարդի ծանրության տակ։ Հատակի սառնությունը ամեն բջիջ մարմնում պաղեցնում էր, իսկ երիտասարդի շունչը՝ վառում։ Նա ազատվեց երիտասարդի բազուկներից, հրեց գցեց իր վրայից, ոտքի նետվեց ու վազեց դեպի վերև։ Հատակին պառկած երիտասարդը ձեռքը ետ մեկնեց, որ բռնի նրա շրջազգեստի փեշը, բայց բռնեց միայն օդը։ Ձեռքը այդպես էլ ետ գցեց ու ժպտաց։
–Արի ամուսնանանք,—անսպասելի դուրս թռավ նրա բերանից։
_ Քո՜ հետ… միայն մյուս կյանքում,—վերևից եկավ պատասխան։
–Ուրեմն այսօրվանից մյուս կյանքդ սկսվել է։
_Ապու՛շ…
«Վերջապես հաջողվեց ազատվել այդ անտեր մակարոններից»․ մտածեց Սահակը։