Por almenaŭ iomete levi la falintajn de doloro, humiliĝo, malvarmo en la nudaj, inaj piedoj, kiuj frostas pro la malvarma, betona planko, Rozo kantis:
La vintro jam forvelkas
Jen venas la printempa suno...
Saĝo venkis la naturon,
En scienca serĉado kaj ekskurso!
Riveretoj sonoras - neĝblovoj degelas,
Kie la arĝenta tapiŝo estas rivereto.
Diantoj floras lukse en majo,
Kaj nia amikeco ne disverŝas!
Ni amas la filinojn de la naturo
Kiam fungoj kreskas printempe...
Ne, vi scias malbonan veteron
Kiel pluvas la graco de Kristo!
La naturo ekviviĝas printempe
La kristala glacio krakis.
La planedo fariĝos, mi kredas, paradizo,
La malbona fajro ne ekbrulu la mondon!
Post ĉio, ĉiu floro estas universo,
Ankaŭ la cimo volas vivi.
La destino de ĉiuj estas pli bona - kreado,
Sed kompatinda kunikleto, vi estas ludo.
Kiel evidentiĝis, estas multe da timo,
Estas multe da sufero kun beleco...
Foje ĝemante ni petas Dion -
Helpu nin kun feliĉo kaj revo!
Sed kio estas kolero en la mondo,
Kio komencis tordi nin kiel tornado,
Sed Dio respondis - ĉi tio estas al,
Vi ne fariĝis maldiligenta kiel urso!
Post ĉio, se la banano mem defalus,
Vi eĉ ne jungos la plugilon.
La vizaĝoj de la sanktuloj el la ikonoj kapjesas,
Neniuj ananasoj - semu sekalon!
Nu, tiu laboro kondukas al sukceso,
Li plifortigos nian rason!
Kaj prospero ne rapidas,
Ne necesas avareco de katoj!
La rekompenco venos - estos forto,
Kaj ni relevigos tiujn, kiuj falis en batalo!
Puno trafos, sciu Judas,
Mensogo kaj trompo venĝos!
Roza estis finfine alportita al la masiva pordo, sur kiu la malbonaŭgura numero "13" estis batita. La mankatenoj estis forigitaj de ŝi, kaj la juna virino sentis sin trankviligita kiam ŝi frotis siajn elĉerpitajn, kontuzitajn pojnojn. Jes, mankatenata kaj dolora kaj humiliga samtempe.
Ŝi estis prenita en la ĉelon. Interne estis iom pli varme ol ekstere, estis hejtado. La ĉelo montriĝis duobla kaj estis knabino kun rufa hararo en ĝi. Sufiĉe bela, kaj ŝi dormis kun litkovrilo. Vekiĝante, ŝi turnis sian teneran vizaĝon kaj demandis:
- Nova knabino?
La prizonestro kapjesis.
- Politika! Mi pensas, ke vi du estos multe pli interesaj!
Rozo rimarkis:
- Mi ne havas liton?
La matrono ridis.
- Por ke vi estu pli komplezema kaj atestu kiel eble plej baldaŭ, vi estas senigita de kusenoj, litkovriloj kaj matraco. Vi kuŝos sur la nudaj tabuloj, vi frostos, kaj vi pli frue atestos kontraŭ viaj komplicoj kaj komplicoj !
Roza kolere frapis sian nudan piedon kaj grumblis:
- Ne atendu!
La peza, masiva pordo de la ĉelo krakadis malantaŭ ŝi.