Біраз уақыттан соң салт аттылардың бірін тапты да, аңдаусызда үстінен түсіп, арттан ұстап алды.
– Жаңағы қызды не үшін әкелдіңдер? Айт!
– Хан әмір берді! – деді үріккен жігіт.
– Не үшін?
– Бұл оның қызы. Сен кімсің, жынды, не керек саған?? – Ұрлаушы босатып бұрылғанша Саткын ғайып болды.
Саткынның басы айналған, көзінде қараңғы тартты. Иә, ол жынды екен. Карындашты оған бола бұл жерге әкелді екен. Қызы… Енді ханның анданы қайдан білгені түсінікті. О шіркін, мен не істедім…
Дем алуы қиын, көздері ашылмайды. Жанында отыратын кішкентай қызыл шырайлы сіңлісі оны жұлқылап, жіңішке дауыспен сұрай берді:
– Көмектесші маған, әпке, мен қорқамын…
Оған балғын анда Саткын еңкейді.
– Ант беремін…
Оның созған қолын ұстап алайын дегенде, ол қозғала алмады. Күтпей, кенет есейген анда тұла бойына түзелді. Бауырының мен сіңлінің кейіптері тұманданып кетті.
Жұлдыз дем ала алмай қалды да, көтеріліңкіреуге тырысып, тепті. Тайсалмай жұлқынып, ол ақырында қолдарының артынан қайыспен байланған екенін ұқты. Айнала қара қабырғалары қоршап тұр. Құмға жайлап су тамшылады. Оның жерасты зынданда екенін түсінгенше біраз уақыт өтті. Дала тұрушыға бұғауда болудан еш нәрсе ауырлау емес. Жарайды, сусыз ол ұзаққа бара қоймас… Дәл ол тұрған кезде есік ашылды да хан кірді.
– Амансың ба, қызым? – мысқылдап сұрады ол.
– Мен сенің қызың емеспін.
– Сен – менің сүйген жарымның баласысың. Қызым емес болсаң, кімсің сен?
– Сүйген жарың жалғыздықта жанын бергенде қайда болдың, әке? – ойынға қосылып деді Жұлдыз.
– Бір мезгілде бірнеше жерде хан да бола алмайды… Сені мұнда не үшін әкелгенін білесің шығар?
– Білемін…
– Сен Қарақшысың ба?
Ол жай ғана бас изеді. Жалған айтқысы келген жоқ та, анданан бөлек, ол өтірік айтуды дұрыстап білген жоқ.
Хан алтын белбеуінен қынапты алды да оқыс қанжарды жалаңашты.
– Жай ғана керуендерімге шабуыл жасасаң, мен саған сазайын даңсыз тартқызар едім. Бірақ бір күні сені менің адамдарымның бір жасақ қуды. Бұл кімнің қанжары екенін білесің бе?
Хан жалаңаш жүзімен ойнай бастады. Жоғарыдағы тордан түсетін жарық сәулесі егеулі күміс жүзінде жүгірді.
– Әлгіде ғана бұл қанжар менің ұлымның, қаны бірдің белбеуіне ілінген болды. Анау жасақты ол басқарған…
Хан теңселе басып оған жақындады. Қарақшы оның оны өлтіруге келгеніне күмәнданбады. Қанжардан шағылысқан жарығы Жұлдыздың көзіне түскен кезде ол бір сәтке қабағын жапты.
– Талай жыл бұрын сен қызымды ұрладың. Ал енді ұлымды да алып қойдың.
Көзін ашып, ол бетінің алдында жалт еткен қанжарды байқауға үлгерді. Жүзі, оның құлағын әрең өтіп, тас қабырғаға қадалды. Сабы дірілдеп кетті. Жұлдыз, жүзінің астынан шашын босатып, жалаңаш басты байсалды жұлқыды. Бірнеше күзелген шашты көзімен шығарып салып, деді:
– Қанға қан – заңы сондай. Мен сенің алдында тұрмын.
Ханның көзі кенет өртте апат болатын орман тәрізді жарқырады.
– Сен жеткілікті емессің.
Жұқа еріні жауыз жымиып қисады да суық Жұлдыздың арқасынан өтіп кетті. Ол бұл ақсиюды білді екен, бұл білуі баяғы бала шағынан келген.
– Оның үстіне, ажалдың саған сыйлық болғанын білемін. Сен менің ең қымбат адамды алып қойдың. Мен де бұны неге істей алмаймын?
Жұлдыз өзіне тас бетпердесін киіп көрді де салқын деді:
– Неге, істей аласың. Бұл қиын емес, сен оны білесің ғой – мені мұнда әкелген сол.
– Сатқын ма? Айтқаным ол емес.
Енді Жұлдыз ол кім туралы сөйлесетін үзілді-кесілді түсінді.
– Толқын, сенің сіңлің мен менің қызым, мұнда екен. Дәл сеннен кейін келіп жетті. Мен айнала отбасымды жинауға жақсы көремін.
Көз алдында өз бетімен сіңлісі тұрды. Кішкентай да нәзік, әрқашан көңілді. Ал оның қасында ханның жауынгері… Мұзды қорқыныш кеудесін күйдірді сияқты. Аурудан денесі қимылдатпай қойды. Ішінде бірдеңе үзіліп кетті. Жұлдыз жығылып шоқиды да бетімен еденге соқтықты. Жалғаннан гөрі ол қорқынышты бүркемелей алмады.