– Өтінемін… Жібер қызды.
Ол өз дауысын таныған жоқ – бұл сөздер соншама қырылдап, сондай алқымды күйдіретін ғадауатпен шықты.
Хан етіктің тұмсығымен оның иегін көтерді де өзіне қарауға мәжбүрледі.
– Ұлымды өтінішпен қайтара алсам…
Бұрылып, ол асықпай шығысқа аяңдады.
– Қорқақ! – тайсалмай айғайлап жіберді Жұлдыз.
Хан тоқтап қалды. Қарақшы баяу тұра бастады.
– Балғын қызды өлтіруге оңай ғой. Мені өлтіріп көрші.
Хан оған бұрылған кезде ол әлдеқашан тұла бойына, иықтарын тіктеп тұрды.
– Бұл соншама қиын деп ойлайсың ба?
– Опасыз күресте – әрине, жоқ. Адал болса ше – кім біледі?..
Хан ұзақ үндемеді. Одан кейін жауап жіберді:
– Жарайды. Саған қарсы тұрған балуанды жеңсең, жіберемін Толқынды. Жеңілсең ше…
Қауіпті келісім екен. Бірақ бұдан басқа ол не істей алады? Мерзімін ұзартса ғана, ал сосын, мүмкін, қалай да реттеледі…
– Келістік.
Хан өз кежеуілдеріне бұлғады.
– Шығарыңдар оны.
Тарау VIII
Үйге анау кісі оралды. Ол келгенше, Толқын ол арқылы қаша алатын тесікті іздеп, барлық киіз үйдің астын шарлап шықты. Бірақ ештеңе тапқан жоқ. Күтуге тура келді, ал бұл жағдайда күтуі төзе алмастық. Ол өз тізелерін құшақтап та әрі қарай не болатындығын елестетті. Ол ешқашан ұрлаудан қорыққан жоқ, ал енді… Толқын бір-ақ қана нәрсені анық білді – ол төзбейді. Әпкенің күші не ағаның тез ойлауы болмаса да абыройы одан да табылады.
Ал енді ол оралды. Көңілді, жас, бірақ әлдеқашан олпы-солпылан жігіт. Толқын күлетін адамдарға ұмтылса да бұл жігітке жиіркенуден басқа ештеңе сезген жоқ. Келбеттің өзінде бірдеңе болды – мүмкін, қу, жағымпаздана жұмған көздері мен өтірік, зілді күлімсіреуі.
– Болды, мен сені басқалардан ұтып алдым. Енді сен менің қатыным. Немене, жаман ма?
– Жақсыдан аз, – сабырлы дыбыс берді Толқын. – Өзін қорықпайсың ба? Ақсүйек рудан болсам, отбасым кек алуға келсе?
– Бұны сен дұрыс болжап білдің, руың атақты. Сен әкеңнің хан екенін білмейсің сияқты, рас па?
Жұлдыз оған бұны айтқан жоқ.
– Сені бұл жерге әкелуге әмір берген ол. Сағынды дейді. – Жауынгер, ханның нөкері сияқты, мырс етті.
Толқын өз “күйеуінің” жомарт әңгімешілдігін аңғарды да қарсы шығып деді:
– Менің ағам мен әпкем сендерден өш алады!
– Айтқым келмейді, бірақ жоқ. Сенің қарақшы-әпкең сені мұнда тастап кетті.
Толқынның жаны мұз қатып қалды.
– Бұл жалған.
– Сенбесең сенбе. Оны мұнда әкелген оның досы екен… Ол туралы айтқан шығарсың?
Толқынның бас изеуге де күші жетпеген. Бұл ащы тіл. Жұлдыз жортуылшы емес және ол оны тастап кеткен жоқ. Саткын ше… Жоқ, ол сатқын емес! Мүмкін емес…
– Ол оның басын өз қауіпсіздікке айырбастады. Ал Қарақшы қашып кетті. Біз оған сен мұнда деп айғайладық, бірақ ол тіпті тоқтаған да жоқ.
Улы күдік жүрегіне қона қалды. Ағаның айыбы болмаса да, Жұлдыз оны құтқару үшін тоқтар еді ме? Бірақ ол оны тұтқыннан құтқарды, бірнеше ат өтулер бойы оны алып жүгірді… Ол солай айтты. Және бұл ретте Толқын ханның қызы деп айтқан жоқ. Неден кейін? Толқын олардың анасын өлтіргеннен соң… Толқын Жұлдызды жек көретін ауылға тартқызды. Ол Жұлдыздың адамдарды, Толқынды тастауға ұмтылып, үнемі жоғалып кеткенін есіне түсірді. Және бұл байлықтарды қайдан алды екен? Ол Қарақшы болмаса, оны мұнда не үшін әкелер еді? Жұлдыз оған бұны да айтқан жоқ…
Біреудің шақырған дауысқа жауап қайтарып, жауынгер киіз үйден бас шығарып қарады. Не айтқанын Толқын естіген жоқ, оған тек қана абыржыған үні жеткен. Біраз уақыттан соң жауынгер қайта кірді. Оның төменнен жоғары қарай қорыққан қарауын көріп шығар, ол деді:
– Біз Қарақшының артынан бірнеше жебені жібердік. Маған жаңа ғана олардың біреуі мақсатқа жеткен деп айтты.
Мұз шытынап кетті. Толқын тізесіне бетін тығып, “Бұл түс қана, жаман түс. Көгім, ақылымнан адаспауға күш берші… ” деп жанталаса міңгірлей берді.
– Мен барып жағдайының қандай екенін көрейін. Бірақ бұның алдында…
Ол қу жымиып, бұрылды. Толқын күйбеңдеп сияқты қолдарын артына жасырды да түрегелді. Ол ақыры жақындады да алақандарын оның қалтыраған иығына қойды. Сол кезде ол көзін кенет алартты да, сәл қисайып, құлады.
Толқын соншама ұзақ уақытқа тыққан ауыр тостағанды лақтырып, аузын қолмен жапты. Бір жақтан жан түршігерлік қарлыққан айқайы естілді. Ол оның ішінен шыққан сияқты, соншама анық Толқын оны естігеннен гөрі сезді. Үмітсіздік оны іштей жұлқынып кеміре берді, тұла бойы тітіркенді, кенет оянған жауынгер оның қабырғасын сындырды сияқты ауыру басталды. “Мәңгі аспаным, оның өмірін сақташы… Әпкемнің өмірді сақтап ал, айырбасқа мені алшы… Тек қана өтінемін, бұл тезірек болып қалсаңшы… ” деп байланыссыз сыбырлап, Толқын шегінді. Сыртына бас шығырып қараған жоқ – көңілді аударудан қорқады. Бәрібір қазір қашуға оның күші жетпейді. Сол сәтте ол шынында да өз өмірін беруге дайын болды, анау соққыдан соң ол оған керек емес болды сияқты. Өзін өзі аяқтан да иығынан құшақтап, Толқын қайта бөлменің бұрышына отырды. Үйге ауыр, езгі тыныштық түсті.