Miał więc do dyspozycji paszport i bagaż Matssona. Nic mu nie mówiły.
Podsumowanie wypadło żałośnie, zdziałał tyle, co nic, dochodzenie utknęło w martwym punkcie. Jeśli zaginięcie Matssona miało jakiś związek z kontrabandą – co najbardziej prawdopodobne – Szluka prędzej czy później wszystko wyjaśni. W takiej sytuacji on, Martin Beck, najlepiej wesprze węgierską policję, wracając do kraju, gdzie włączy do sprawy wydział narkotykowy, który pomoże rozwikłać szwedzki wątek tej afery.
Martin Beck powziął decyzję i natychmiast przystąpił do działania.
Najpierw zadzwonił do eleganckiego młodzieńca z ambasady.
– Czy udało się go panu znaleźć?
– Nie.
– Inaczej mówiąc, nic nowego?
– Matsson przemycał narkotyki. Jest poszukiwany przez węgierską policję. My będziemy go ścigać przez Interpol.
– Wyjątkowo nieprzyjemna sytuacja.
– Tak.
– A co to oznacza dla pana?
– Wracam do Szwecji. Jeśli to możliwe, już jutro. Prosiłbym o pomoc w tej sprawie.
– Nie będzie łatwo, ale zrobię, co się da.
– Proszę zrobić, to bardzo ważne.
– Zadzwonię jutro rano.
– Dziękuję.
– Mam nadzieję, że miło pan spędził te dni w Budapeszcie.
– Tak, bardzo miło. Do widzenia.
Potem zadzwonił do Szluki.
– Jutro wracam do Szwecji.
– Ach, tak. Szczęśliwej podróży.
– Dostaniecie raport o wynikach naszego dochodzenia.
– A wy nasz. Wciąż nie namierzyliśmy Matssona.
– Dziwi to pana?
– Bardzo. Szczerze mówiąc, nigdy dotąd czegoś podobnego nie doświadczyłem. Ale szybko się z tym uwiniemy.
– Sprawdziliście kempingi?
– Sprawdzamy. To dość czasochłonne. Poza tym Fröbe próbował odebrać sobie życie.
– I?
– Naturalnie bez powodzenia. Grzmotnął głową w ścianę i nabił sobie guza. Umieściłem go na oddziale psychiatrycznym. W ocenie lekarza ma skłonności maniakalno-depresyjne. Nie wiem, czy dziewczyna też nie powinna tam trafić.
– A Radeberger?
– Jest spokojny. Zapytał, czy w więzieniu jest sala gimnastyczna. Jest.
– Mam prośbę.
– Słucham.
– Wiemy, że od piątku wieczorem do sobotniego przedpołudnia Matsson zetknął się w Budapeszcie z pięcioma osobami.
– Recepcjoniści, taksówkarze i…?
– Kontrola paszportowa.
– Na swoje usprawiedliwienie mam tylko to, że od trzydziestu sześciu godzin nie byłem w domu. Rozumiem, że trzeba ich przesłuchać.
– Tak. Wypytać o wszystko, co zapamiętali. Co powiedział, jak się zachowywał, jak był ubrany.
– Jasne.
– Czy mógłby pan przesłać protokół w wersji niemieckiej albo angielskiej pocztą lotniczą do Sztokholmu?
– Teleks jest lepszy. Ale może się z tym uporamy, zanim pan stąd wyjedzie.
– Wątpię. Przypuszczalnie będę miał samolot o jedenastej przed południem.
– Słyniemy z błyskawiczności. Zeszłej jesieni małżonka ministra handlu padła ofiarą złodzieja torebek koło Stadionu Ludowego. Kiedy przyjechała do nas taksówką, żeby to zgłosić, zguba już na nią czekała w dyżurce. To nasza specjalność. Zobaczymy, co się da zrobić.
– Dziękuję. I do widzenia.
– Do widzenia. Szkoda, że nie zdążyliśmy się spotkać na mniej oficjalnym gruncie.
Po krótkim namyśle Martin Beck zamówił rozmowę ze Sztokholmem.
Czekał dziesięć minut.
– Lennart wyjechał – powiedziała żona Kollberga. – Jak zwykle nie wspomniał, dokąd się wybiera. Służbowo, to wszystko. Wróci w niedzielę.
Trzymaj się. Cholerna policja!
Pozostał Melander. Tym razem połączenie zajęło tylko pięć minut.
– Cześć! Nie przeszkadzam?
– Właśnie się położyłem.
Melander słynął z doskonałej pamięci, dziesięciogodzinnego snu i osobliwej zdolności do uporczywego przebywania w toalecie.
– Czy jesteś wprowadzony w sprawę Matssona?
– Jasne.
– Dowiedz się, co robił wieczorem w przeddzień wyjazdu. Ze szczegółami. Jak się zachowywał, co mówił, jak był ubrany.
– Teraz?
– Nie, może być jutro.
– Aha.
– No to cześć!
– Cześć!
Martin Beck zakończył sesję telefoniczną, wziął papier i długopis i zszedł na dół.
Bagaż Alfa Matssona nadal stał w pomieszczeniu za recepcją.
Zdjął pokrywę maszyny do pisania, wkręcił papier i napisał:
„Przenośna maszyna do pisania Erika. Zółto-brązowa walizka ze świńskiej skóry, stosunkowo nowa”.
Otworzył walizkę, położył zawartość na blacie i pisał dalej:
„Koszula w czarno-szaro-białą kratę
Brązowa koszula noszona na spodnie
Biała koszula z popeliny, świeżo wyprana, pralnia Metro na Hagagatan
Jasno-szare gabardynowe spodnie, wyprasowane
Trzy chustki do nosa, białe
Cztery pary skarpet, brązowe, granatowe, jasno-szare, bordowe
Dwie pary kolorowych slipów w zielono-białą kratkę
Siatkowy podkoszulek
Para jasno-brązowych zamszowych butów”.
Przyglądał się ponuro jakiejś kaftanopodobnej części garderoby. Po chwili wyszedł z nią do recepcji, gdzie siedziała urocza, przemiła dziewczyna: niewysoka, zgrabna, o smukłych palcach, ładnych łydkach i kostkach i długich udach. Na łydkach dostrzegł kilka ciemnych włosków. Żadnych pierścionków. Patrzył na nią, błądząc myślami gdzie indziej.
– Jak to się nazywa? – zapytał.
– Blezer dżersejowy.
Zastanawiał się. Dziewczyna poczerwieniała, przesunęła się na skraj kontuaru, obciągnęła spódniczkę, poprawiła biustonosz i pas do pończoch.
Nie miał pojęcia, dlaczego.
Usiadł przy maszynie i napisał:
„Granatowy blezer z dżerseju
58 kartek papieru maszynowego A4
Gumka tuszowa
Golarka elektryczna Remington
Powieść »Nocny wędrowiec« Kurta Salomonsona[4]
Neseser
W neseserze:
Woda po goleniu Tabac
Mydło, nierozpakowane
Tubka pasty do zębów Squibb, używana
Szczoteczka do zębów
Płyn do ust Vademecum
Magnecyl z kodeiną, opakowanie nienaruszone
Granatowa plastikowa okładka
500 $ w banknotach dwudziestodolarowych
600 Skr. w banknotach stukoronowych, nowa emisja
Spisane na maszynie Alfa Matssona”.
Wszystko spakował, złożył wykaz i wyszedł. Recepcjonistka spojrzała na niego speszona. Wyglądała jak pierwiosnek.
Udał się do sali jadalnej na spóźnioną kolację. Wciąż nieobecny myślami.
Kelner postawił przed nim na stole szwedzką flagę. Maestro zagrał mu nad lewym uchem „Ach, Varmlandio przecudna”[5]. Na nic nie zwracał uwagi.
Wypił kawę jednym haustem. Nie czekając na rachunek, zostawił czerwony banknot stuforintowy, poszedł na górę i położył się.
Rozdział 19
Młodzieniec z ambasady zadzwonił kilka minut po dziewiątej.
– Ma pan szczęście – obwieścił. – Udało mi się zarezerwować jedno miejsce w samolocie, który wylatuje z Budapesztu o dwunastej. Za dziesięć druga będzie pan w Pradze, a pięć minut później ma pan samolot SAS-u do Kopenhagi.