– No, zobaczymy – powiedział Gunvald Larsson niecierpliwie, sięgając po listę.
Chwilę się jej przyglądał, potem oddał z powrotem Rönnowi.
– W życiu nie widziałem takiego maczku. Czy ty to sam potrafisz przeczytać? Dałeś do przepisania?
– Owszem. Dałem. Za chwilę dostaniecie kopie.
– Okay – powiedział Kollberg. – To posłuchajmy.
Rönn wyjął okulary, odchrząknął, raz jeszcze przejrzał swoje zapiski.
– Z ośmiu zabitych czterech mieszkało w pobliżu końcowego przystanku, ten, który żyje, także.
– Po kolei, jeżeli można prosić – powiedział Martin Beck.
– Więc zacznijmy od kierowcy. Został trafiony dwoma strzałami w kark i jednym w tył głowy, zmarł chyba natychmiast.
Martin Beck nie musiał patrzeć na fotografię, którą Rönn wyciągnął ze stosu leżącego na stole. Aż za dobrze pamiętał, jak wyglądał mężczyzna w szoferce.
– Kierowca nazywał się Gustav Bengtsson, czterdzieści osiem lat, żonaty, dwoje dzieci, mieszkał na Inedalsgatan pod piątym. Rodzina zawiadomiona. To był jego ostatni kurs tego dnia i po wysadzeniu pasażerów na pętli miał odprowadzić autobus do zajezdni na Lindhagensgatan. Kasa nie naruszona, w portfelu miał sto dwadzieścia koron.
Spojrzał sponad okularów na pozostałych.
– To by było chwilowo wszystko o nim.
– Dalej – powiedział Melander.
– Następny w kolejności według szkicu jest Åke Stenström. Pięć strzałów w plecy. Jeden w prawe ramię z boku może być rykoszetem. Miał dwadzieścia dziewięć lat, mieszkał…
Gunvald Larsson przerwał mu:
– To możesz sobie darować, wiemy, gdzie mieszkał.
– Ja nie wiedziałem – rzekł Rönn.
– Dalej – powiedział Melander.
Rönn znowu chrząknął.
– Mieszkał na Tjärhovsgatan z narzeczoną…
Gunvald Larsson znowu mu przerwał:
– Oni nie byli z sobą zaręczeni. Niedawno go pytałem.
Martin Beck z irytacją spojrzał na Larssona, potem kiwnął Rönnowi głową, żeby mówił dalej.
– Z Åsą Torell, dwadzieścia cztery lata, urzędniczką z biura podróży.
Zerknął na Larssona i dodał:
– Żyli w grzechu. Nie wiem, czy ją zawiadomiono.
Melander wyjął fajkę z ust i powiedział:
– Została zawiadomiona.
Żaden z pięciu siedzących wokół stołu mężczyzn nie spojrzał na fotografie przedstawiające poszarpane ciało Stenströma. Już je widzieli i woleli uniknąć ponownego widoku.
– W prawej ręce trzymał służbowy pistolet. Był odbezpieczony, ale nie oddał z niego żadnego strzału. W kieszeniach miał portfel zawierający trzydzieści siedem koron, dowód osobisty, fotografię Åsy Torell, list od matki i kilka kwitów. Prócz tego prawo jazdy, notesik, długopisy i klucze na kółku. Dostaniemy to wszystko, kiedy ci w laboratorium skończą robotę. Czy mogę przejść do następnych?
– Proszę bardzo – powiedział Kollberg.
– Obok Stenströma siedziała Britt Danielsson. Dwadzieścia osiem lat, panna, pracowała w Sabbatsberg. Była wykwalifikowaną pielęgniarką.
– Ciekaw jestem, czy oni byli razem – powiedział Gunvald Larsson. – Mógł miewać skoki w bok.
Rönn spojrzał na niego niechętnie.
– Trzeba się będzie dowiedzieć – zauważył Kollberg.
– Wynajmowała pokój na Karlbergsvägen 27 z drugą pielęgniarką z Sabbatsberg. Według tego, co mówi współlokatorka, która nazywa się Monika Granholm, Britt Danielsson wracała prosto ze szpitala. Została trafiona jednym tylko strzałem. W skroń. Ona jedyna w autobusie dostała tylko jeden strzał. W jej torebce znaleziono różne drobiazgi, razem trzydzieści osiem sztuk. Czy mam je wyliczyć?
– A po diabła – powiedział Gunvald Larsson.
– Numerem czwartym na liście i na szkicu oznaczony jest Alfons Schwerin, ten, który przeżył. Leżał na wznak na podłodze między ustawionymi wzdłuż ławkami, w samym tyle wozu. Już wiecie, jakie odniósł obrażenia. Postrzał w brzuch i kula w okolicy serca. Wiecie już, że jest samotny. Miejsce zamieszkania: Norra Stationsgatan 117. Ma lat czterdzieści trzy i zatrudniony jest w przedsiębiorstwie naprawy ulic. A jak z nim właściwie jest?
– W dalszym ciągu nieprzytomny. — powiedział Marcin Beck. – Lekarze powiadają, że istnieje minimalna szansa na przywrócenie mu świadomości. Ale nie wiadomo, czy nawet w tym wypadku będzie mógł mówić i czy będzie coś pamiętać.
– Kula w brzuchu przeszkadza w mówieniu? – spytał Gunvald Larsson.
– Szok – odpowiedział Martin Beck.
Odsunął krzesło, przeciągnął się. Potem zapalił papierosa i stanął przed szkicem.
– No, a ten w kącie – powiedział – numer osiem?
Wskazał miejsce w prawym tylnym rogu autobusu.
Rönn zajrzał do swych notatek.
– Ten dostał osiem kul. W piersi i żołądek. To Arab, nazwiskiem Mohammed Boussie, obywatel algierski, trzydzieści sześć lat, żadnych krewnych w Szwecji. Mieszkał w czymś w rodzaju pensjonatu przy Norra Stationsgatan. Wracał najprawdopodobniej z pracy w „Zygzaku”, w tej restauracji na Vasagatan. Chwilowo nic więcej o nim nie można powiedzieć.
– Arab – powiedział Gunvald Larsson. – Czy to nie tam u nich mają zwyczaj wciąż urządzać strzelaniny?
– Twoja wiedza polityczna jest przytłaczająca – powiedział Kollberg. – Powinieneś starać się o przeniesienie do WB.
– Właściwa nazwa brzmi: Wydział Bezpieczeństwa przy Komendzie Policji – wyjaśnił Larsson.
Rönn wstał, wydobył kilka zdjęć ze stosu i ułożył rzędem na stole.
– Tego chłopca nie mogliśmy zidentyfikować – powiedział. – Numer sześć. Siedział z brzegu, tuż przy środkowym wejściu. Został trafiony sześcioma strzałami. W kieszeniach miał zapałki, pudełko papierosów, bilet autobusowy i tysiąc osiemset dwadzieścia pięć koron, luzem, w banknotach. To wszystko.
– Dużo pieniędzy – stwierdził Larsson.
Pochyleni nad stołem przyglądali się fotografiom nieznanego. Zsunął się z siedzenia i wpół leżał na oparciu, z jedną ręką zwieszoną i z lewą nogą wyciągniętą na środek. Przód jego płaszcza przesiąknięty był krwią. Twarzy nie miał.
– Niech to diabli – powiedział Gunvald Larsson. – I kto to może być. Rodzona matka by go nie poznała.
Martin Beck powrócił do studiowania planu na ścianie. Uniósł rękę do twarzy i powiedział:
– Zastanawiam się, czy nie mogło ich być jednak dwóch.
Spojrzeli na niego.
– Jakich dwóch? – spytał Gunvald Larsson.
– Tych, co strzelali. Zobaczcie, jak potulnie wszyscy siedzą na swoich miejscach, wszyscy prócz tego, który przeżył, a i on mógł dopiero potem spaść z ławki.
– Dwóch wariatów naraz? – powiedział Gunvald Larsson niedowierzająco.
Kollberg podszedł do Martina Becka.
– Chcesz powiedzieć, że gdyby był jeden, to ktoś jednak powinien zdążyć zareagować. Może i tak. Ale przecież on ich formalnie skosił. To stało się tak szybko, a jeżeli wziąć pod uwagę, jacy musieli być zaskoczeni…
– Sprawdzamy dalej listę? I tak się przecież wkrótce dowiemy, ile było narzędzi mordu: jedno czy dwa.
– Oczywiście – przyznał Martin Beck. – Mów dalej Einar.
– Jako numer siódmy mamy Johana Källströma. Rzemieślnik. Siedział obok tego, który pozostaje nie zidentyfikowany. Pięćdziesiąt dwa lata, żonaty, mieszkał przy Karlbergsvägen 8. Według jego żony wracał z warsztatu na Sibyllegatan, pracował po godzinach. Żadnych sensacji, jeżeli o niego chodzi.
– Prócz tej, że ktoś naładował mu w brzuch ołowiu, kiedy wracał z pracy – zauważył Gunvald Larsson.