Ժիրինովսկին, իհարկե, խարիզմատիկ առաջնորդ էր։ Բայց նրան ոչ համարձակություն էր պակասում, ոչ կամք։ Մասնավորապես, պետք չէր փորն այսպես կոռոզիայի ենթարկել, երբ ժողովրդի զգալի մասը սովամահ է լինում։ Եվ դիետա և վարժություն:
Դե, լավ, Ժիրինովսկին մահացել է։ Եվ թագավորը կորցրեց իր սիրելի կատակասերին։ Ինչն այնքան զվարճալի և զվարճալի էր: Նա զվարճացրեց և բարձրացրեց: Բայց դրանից իրական իմաստն ու օգուտը քիչ էր: Ավելի շուտ, ընդհակառակը, Ժիրինովսկին չափազանց արմատական հայրենասեր էր, գուցե նույնիսկ ծաղրանկարիչ։ Եվ նա կարծես ծաղրում էր հայրենասիրությունը։ Դե, ինչպես լավ զինվոր Շվեյկը, նա նույնպես Ավստրո-Հունգարիայի հայրենասերի ծաղրանկարն էր։
Եվ դա ծիծաղելի էր, բայց բավականին վնասակար գործին: Բայց միևնույն է, թագավորն առանց ծաղրի լավ չէ և ձանձրանում է։ Այստեղ Դմիտրի Մեդվեդևին ակնհայտորեն չի տարվում այս դերը։
Վլադիմիր Պուտինը՝ Հիտլերի մարմնում, ծանր հառաչեց. Նա դեռ սովոր չէր նոր մարմնին և ապրում էր անցյալի հիշողություններով: Եվ դա ոչ միանշանակ էր հատկապես վերջին տարիներին։ Այնուամենայնիվ, Պուտինը, իհարկե, հաջողակ կառավարիչ էր։ Օրինակ՝ այնպիսի հազվագյուտ բախտի նվեր, ինչպիսին սեպտեմբերի 11-ի ահաբեկչությունն էր։ Սա իսկապես մեծ հաջողություն է: Թալիբների դեմ պայքարելու փոխարեն ամերիկացիները ներքաշվեցին Միացյալ Նահանգների համար անհարկի ջարդի մեջ:
Սա, օրինակ, նույնն է, եթե Հիտլերը քսան տարի կռվեր Բրիտանիայի և յանկիների հետ, քան հարձակվեր ԽՍՀՄ-ի վրա։ Իսկ Ստալինն ինքը կարող էր ընտրել այս դեպքում այն պահը, թե երբ պետք է հարվածի։ Եվ ինքներդ մի ընկեք սարսափելի հարվածի տակ։
Բայց Հիտլերը կարողացավ կանխել Ստալինին: Եվ ահա արդյունքը՝ մերձմոսկովյան գերմանացիները։ Իսկ եթե ձմեռը լիներ ավելի մեղմ ու չոր, ապա միգուցե մենք հենց մայրաքաղաքում կլինեինք։
Այո, Ստալինի բախտը բերել է այստեղ։ Չնայած մյուս կողմից, լավ, ինչո՞ւ են ամենահաջողակ կառավարիչները, նրանք, ովքեր այդքան դաժան են։ Այստեղ նա Վլադիմիր Պուտինն է, իհարկե, ոչ Ստալինը։ Բայց միգուցե դրա համար էլ Ուկրաինան չտրվեց նրան։
Ի՞նչ կարելի է ասել Հիտլերի մասին. Մի կողմից նա ունեցավ ֆենոմենալ հաջողություններ, բայց մյուս կողմից՝ աղետալի ձախողումներ։ Մի տեսակ բախտը ծիծաղեց Ադոլֆի վրա - նրան վստահություն տվեց իր հանդեպ: Բայց հետո նա լքեց և շրջանակվեց: Եվ այնքան զոհեր ու կորուստներ եղան երկու կողմից։
ԽՍՀՄ-ն այս պատերազմում հաղթանակից շատ բան չշահեց։ Տարածքային ձեռքբերումները փոքր էին։ Ավելին, Ստալինը Բրեստի շրջանի և Բիալիստոկի շրջանի մի մասը տվել է անվճար և առանց Լեհաստանին հարցնելու։ Եվ նրանք շատ բան չստացան: Լավ կլիներ, որ այս պատերազմը չլիներ։ ԽՍՀՄ բնակչությունը նվազել է մինչև 170 մլն. Իսկ ցար-հայր Նիկոլայ II-ի օրոք 1914 թվականին այն արդեն կազմում էր 180 միլիոն մարդ։ Այսպիսով, ցար-հայր ռուսը շատացավ, և Ստալինը նոսրացավ:
Իսկ գերմանացիները շատ բան կորցրին Հիտլերի օրոք։ Թեև Եվրոպայի և Լեհաստանի գրավումն արժեցել է ընդամենը երեսուն հազար սպանված։ Ստալինը Ֆինլանդիայի հետ պատերազմում կորցրել է 126 հազար, ինչը շատ ավելի նշանակալից է։ Այո, այսպես ստացվեց գալիմո.
Լավ էր Ստալինի մարմին մտնելը ԽՍՀՄ-ի վրա նացիստական Գերմանիայի հարձակումից առաջ։ Եվ ինչ-որ բան արեք: Իսկապես, ի՞նչ է դա։ Խփեք ինքներդ ձեզ, ինչպես խորհուրդ է տվել Սուվորով-Ռեզունը. Սա ունի իր դրական և բացասական կողմերը:
Բացասական կողմը, մասնավորապես, այն է, որ խորհրդային զորքերը այնքան էլ պատրաստ չեն հարձակման։ Մասնավորապես, ինչպես նոր տանկերը, այնպես էլ ինքնաթիռները զորքերի կողմից պատշաճ կերպով չեն յուրացվել։ Լավ նորությունն այն է, որ գերմանացիները կանխարգելիչ հարված չեն ակնկալում: Եվ նրանց կարելի է անակնկալի բերել։ Այո, և խորհրդային զորքերը շատ ավելի մեծ էին և ավելի լավ էին սովորեցնում հարձակվել, քան պաշտպանվել: Ի դեպ, իրական պրակտիկան ցույց է տվել, որ նացիստները շատ ավելի լավ են հարձակվում, քան պաշտպանվում։
Օրինակ, եթե նացիստները հոյակապ առաջ շարժվեին, և քառասուներկու անկման արդյունքում գրավեցին երկու հռոմեական կայսրությունների հետ համեմատելի տարածք: Հետո պաշտպանությունում արագ միաձուլվեցին։
Հաշվի առնելով Կուրսկի բշտիկից, որտեղ գերմանացիները վերջին անգամ փորձեցին ձեռնարկել մեծ ռազմավարական հարձակում և շրջել պատերազմի ալիքը՝ գրավելով նախաձեռնությունը, Ստալինին պահանջվեց ընդամենը ինը ամիս՝ Ուկրաինան և Ղրիմը վերագրավելու համար: Դե, եթե հաշվում եք Գալիցիան, ապա կարող եք ևս մի քանիսը ավելացնել: Իսկ ընդհանուր առմամբ գերմանացիները Կուրսկի ճակատամարտից հետո երկու տարի չդիմացան։
Այո, նրանք թույլ են, նրանք պաշտպանությունում էին: Իսկ ֆյուրե՞րը։ Իսկ ինչ վերաբերում է ֆյուրերին, նա կրակել է ինքն իրեն։ Եվ հետո նրանք ասում են, որ քաջությունը չի հերիքում, դա անել ինքներդ, նրանք օգնեցին:
Վլադիմիր Պուտինն ինքն իրեն ցնցեց. Մարմինն իսկապես գրեթե քսան տարով ավելի երիտասարդ է, քան նախկինում, ինչը հիանալի է: Ադոլֆ Հիտլերը կարճահասակ է. Ճիշտ այնպես, ինչպես ինքը՝ Վլադիմիր Պուտինը։ Եվ սա թույլ է տալիս ավելի արագ ընտելանալ նոր մարմնին։
Եվ իհարկե նա մեծ ներուժ ունի։ Հատկապես եթե կռվում ես Ստալինի հետ։
Ահա թե ինչում կարելի է մեղադրել բեղավոր սատանային 1940 թվականի աշնանը Հիտլերի հետ անձնական հանդիպում չանցկացնելու համար։ Թերևս այս դեպքում երկու բռնապետերն էլ այնպես կհմայեին միմյանց, որ պատերազմի փոխարեն դաշինք կնքվեր։ Ահա մի օրինակ, թե ինչպես են նրանք C-ի հետ: Չնայած Դո Սին լավ էր շփվում նաև Չինաստանի մյուս նախագահների հետ։ Բայց, այնուամենայնիվ, ավելի հեշտ է գործ ունենալ հասակակցի հետ, քան ավագ կամ երիտասարդ ղեկավարի հետ: Օրինակ՝ Լուկաշենկոն ու Մեդվեդեւը իրար հետ չհասկացան։ Տարիքային ու դաստիարակության տարբերություն ունեին։ Մեդվեդևը պրոֆեսորի որդի է՝ մտավորականի, իսկ Լուկաշենկոն՝ կոլտնտեսի, և ոչ ոք չգիտի, թե ում։
Պուտինը, ում հայրը հասարակ աշխատող էր և սիրում էր խմել, Լուկաշենկոյի հետ նույնպես ավելի հեշտ էր։ Երևի ավելի դժվար կլիներ այլ ղեկավարի հետ։ Հատկապես եթե նա երիտասարդ ու խելացի էր։ Ինչպես, օրինակ, Մակրոնի հետ Պուտինի հարաբերությունները չստացվեցին։