Մոտենում էր հետճաշյա շրջայցի ժամը։ Զինվորական բժիշկ Գրյունշտայնը անցնում էր մահճակից մահճակ, իսկ նրա հետևից, մատյանը ձեռքին քայլում էր բուժակը։
– Մացո՛ւնա։
– Ներկա։
– Կլիզմա և ասպիրին։
– Պո՛կորնի։
– Ներկա։
– Ստամոքսի լվացում և խինին։
– Կովա՛րժիկ։
– Ներկա։
– Կլիզմա և ասպիրին։
– Կոտյա՛տկո։
-֊ Ներկա։
– Ստամոքսի լվացում և խինին։
Եվ այդպես բոլորին իրար հետևից, մեքենայորեն, կոպտաբար ու անգթորեն։
– Շվե՛յկ։
– Ներկա։
Բժիշկ Գրյունշտայնը նայեց նորեկին։
– Ի՞նչ հիվանդություն ունեք։
– Համարձակվում եմ զեկուցել, ռևմատիզմ ունեմ։
Բժիշկ Գրյունշտայնն իր բժշկական գործունեության ընթացքում սովորություն էր դարձրել հիվանդների հետ խոսել նուրբ իրոնիայով։ Դա շատ ավելի խիստ էր ներգործում, քան գռռալը։