— Այդ մարդն իր պարտքն է կատարում, բայց իրեն մեծ վտանգի է ենթարկում։ Իսկ եթե հանկարծ նրա հրացանը լցված լինի և ոտքը քաշա՞ծ։ Չէ՞ որ այդ դեպքում շատ հեշտ կարող է այնպես պատահել, որ մի ուրիշին խզակոթով դնքստելիս՝ հրացանի ոտքը բացվի, ամբողջ լիցը լցվի բուկը և նա մեռնի իր պարտականությունները կատարելու ժամանակ։ Շումավայի քարահանքներից մեկում բանվորները գողանում էին դինամիտի լիցերը, որպեսզի ձմեռը ծառերի կոճղերն հեշտ արմատահան անեն։ Քարահանքի պահակը հրաման ստացավ՝ քարահանքից դուրս գալիս բոլորին անխտիր խուզարկել, և եռանդով գործի անցավ։ Չամփելով առաջին իսկ պատահած բանվորին, նա այնպես թափով թփթփացրեց նրա գրպանները, որ դինամիտի լիցերը պայթեցին և նրանք երկուսն էլ հօդս թռան։ Երբ պահակն ու քարահանքի բանվորը հօդս թռան, թվում էր, թե նրանք այդ վերջին պահին գրկախառնվել են։
Ռուսին գերին, որի համար Շվեյկն անում էր այդ պատմությունը, շվարած նայում էր նրան, և պարզ երևում էր, որ նրա ասածից ոչ մի բառ չէր հասկացել։
— Չհասկանալ, ես Ղրիմի թաթար․ ալլահ աքբեր։
Թաթարը ծալապատիկ նստեց գետնին և, ձեռքերը կրծքին ծալելով, սկսեց աղոթել, «Ալլահ աքպեր — Ալլահ աքպեր — բեզմիլլա արահման-արահիմ — մալինկին մուստաֆիր»։
— Ուրեմն դու, ասել կուզե, թաթա՞ր ես,— կարեկցանքով ձիգ տվեց Շվեյկր։— Բախտդ բանել է։ Քանի որ թաթար ես, դու ինձ պետք է հասկանաս, ես էլ քեզ։ Բա՛։ Շտերնբերգցի Յարոսլավին ճանաչո՞ւմ ես։ Անո՞ւնն էլ չես լսել, թաթարի ծնունդ։ Նա Գոստինի մոտ ձեզ լավ ջարդեց։ Դուք, թաթարներդ, այն ժամանակ լեղապատառ փախաք Մորավիայից։ Երևի ձեր դպրոցներում այդ բանը չեն սովորեցնում, իսկ մեզ մոտ սովորեցնում են։ Գոստինի աստվածածնին ճանաչո՞ւմ ես։ Պարզ է, որ չես ճանաչում։ Այն կռվում նա էլ է եղել։ Ասենք, միևնույն է, հիմա գերության մեջ թոլոր թաթարներիդ կմկրտեն։
Շվեյկը դիմեց մի այլ գերու․
— Դո՞ւ էլ ես թաթար։
Գերին «թաթար» բառը հասկացավ և գլուխը բացասաբար շարժեց․
— Ոչ թաթար, չերքեզ, իմ ծնող չերքեզ, սեքիմ բա չկա։
Շվեյկի բախտը մեծապես բանել էր։ Նա գտնվում էր արևելյան այլևայլ ժողովուրդների ներկայացուցիչների ընկերակցության մեջ։ Էշելոնում կային թաթարներ, վրացիներ, օսեր, մորդվիններ ու կալմիկներ։
Դժբախտաբար, Շվեյկը չէր կարող նրանցից ոչ մեկի հետ լեզու գտնել, և նրան էլ նրանց հետ քարշ տվին Դոբրոմիլ, որտեղ սկսվելու էր Պերեմիշլի վկայով Նիժանկովիչի տանող երկաթուղագծի նորոգումը։
Դոբոմիլի հանգրվանային վարչությունում նրանց ցուցակագրեցին, մի բան, որ շատ դժվարին գործ էր, քանի որ Դոբրոմիլ քշված երեքհարյուր գերիներից ոչ մեկը չէր հասկանում այն ռուսերենը, որով բացատրվում էր սեղանի առաջ նստած գրագիրը։ Այդ ֆելդֆեբել-գրագիրը իր ժամանակին հայտնել էր, թե ռուսերեն գիտե, և հիմա Արևելյան Գալիցիայում հանդես էր գալիս որպես թարգմանիչ։ Մի երեք շաբաթ առաջ նա գերմաներեն-ռուսերեն բառարան և մի զրուցագիրք էր պատվիրել, բայց այդ գրքերը մինչև հիմա չէին ստացվել։ Այնպես որ ռուսերենի փոխարեն նա բացատրվում էր կոտրատված սլովակերենով, որ կիսատ-պռատ սովորել էր դեռևս այն ժամանակ, երբ, որպես վիեննական ֆիրմաներից մեկի ներկայացուցիչ, Սլովակիայում սբ․ Ստեփանոսի պատկերներ, ցողամաններ ու տերողորմյաներ էր վաճառել։
Նա այդ տարօրինակ անձնավորություններին խոսք հասկացնել չէր կարողանում և գլուխը կորցրել էր։ Գրագիր-թարգմանիչը դուրս եկավ գրասենյակից և գերիների վրա գոռաց․ Wer kann deutsch sprechen?[2]
Բազմության միջից դուրս եկավ Շվեյկը և ուրախ ուրախ նետվեց դեպի ֆելդֆեբելը, որը նրան հրամայեց իր հետևից անհապաղ մտնել գրասենյակ։
Ֆելդֆեբելը նստեց սեղանի վրա կիտված ցուցակների ու բլանկների հետևում, որոնց մեջ նշվում էին գերու ազգանունը, ծագումը, հպատակությունը, և այդ ժամանակ տեղի ունեցավ մի զվարճալի գերմաներեն խոսակցություն․
— Հրեա ես, չէ՞,— հարցրեց նա Շվեյկին։
Շվեյկը բացասաբար գլուխը թոթվեց։
— Մի՛ ժխտիր։ Գերմաներեն իմացող գերիներիցդ յուրաքանչյուրը հրեա է եղել,— համոզված շարունակեց գրագիր-թարգմանիչը։― Եվ վե՛րջ։ Ազգանունդ ի՞նչ է։ Շվե՞յխ։ Տեսնո՞ւմ ես, էլ ինչի ես ժխտում, քանի որ այդպիսի հրեական ազգանուն ունես։ Դու մեզ մոտ վախենալու պատճառ չունես, կարող ես խոստովանել, որ հրեա ես։ Մեր Ավստրիայում հրեական ջարդեր չեն սարքում։ Որտեղացի՞ ես։ Հա՛, Պրագա, գիտեմ-գիտեմ, դա Վարշավայի մոտ է։ Մի շաբաթ առաջ մոտս երկու հրեաներ կային՝ Վարշավայի մոտի Պրագայից։ Իսկ գնդիդ համարը ո՞րն է։ Իննսունմեկերո՞րդ։
Ավագ գրագիրը վերցրեց զինվորական տեղեկագիրքը և սկսեց թերթել․ «Իննսունմեկերորդ գունդ, Երևանյան, Կովկաս, կադրերը գտնվում են Թիֆլիսում»։
— Զարմանում ես, չէ՞, որ մենք այստեղ այդ բոլորը գիտենք։
Շվեյկին այդ ամենն իսկապես զարմացրեց, իսկ գրագիրը, իր կիսածխած սիգարետը տալով նրան, լուրջ-լուրջ շարունակեց․
— Այս ծխախոտը ձեր մախորկայից լավն է։ Այստեղ, ջհուդի՛կ, ես ամենաբարձր իշխանությունն եմ։ Բավական է մի խոսք ասեմ, որ բոլորը դողան ու ծակը մտնեն։ Մեր բանակում կարգապահությունն այնպես չէ, ինչպես ձեզ մոտ։ Ձեր ցարը շան որդի է, իսկ մերը գլուխ է, գլո՜ւխ։ Ես հիմա քեզ մի բան ցույց կտամ, որպեսզի տեսնես, թե մեզ մոտ ինչպիսի կարգապահություն կա։