Ավելի ճիշտ կլիներ ասել, թե նրա համար նշանակություն չուներ երեսունվեց կրեյցեըը, քանի որ քսակի մեջ դրանից ավելի չկար էլ։ Կառապանը ֆելդկուրատին հանգամնալից խուզարկության ենթարկեց, միաժամանակ խոսք գցելով ինչ-որ ապտակների մասին։
— Դե՛հ, խփիր,— խորհուրդ տվեց ֆելդկուրատը,— կարծում ես չե՞մ դիմանա։ Հինգ ապտակի կդիմանամ։
Կառապանը ֆելդկուրատի բաճկոնի գրպանում մի հնգանոց գտավ և թողեց-գնաց, նզովելով իր բախտն ու ֆելդկուրատին, որի պատճառով այդքան ժամանակ էր վատնել ու վաստակից զրկվել։
Ֆելդկուրատը դանդաղ նիրհում էր, շարունակելով զանազան պլաններ կազմել։ Նա ցանկանում էր հազար ու մի բան անել՝ դաշնամուր նվագել, գնալ պարի դասի և, վերջապես, իր համար ձուկ տապակել։
Հետո նա խոստացավ Շվեյկին ամուսնացնել իր չունեցած քրոջ հետ։ Այնուհետև, ցանկություն հայտնեց, որ իրեն տանեն-պառկեցնեն մահճակալի վրա, և ապա քնեց, հայտարարելով, թե կցանկանա, որ իրեն համարեն մարդ, այսինքն խոզին համարժեք մի արարած։
III
Առավոտյան, երբ Շվեյկը մտավ ֆելդկուրատի սենյակը, վերջինս դիվանի վրա պառկած՝ լարված խորհում էր, թե ինչպես է պատահել, որ մեկը վրան բան է ածել, այն էլ այնպես, որ ինքը շալվարով կպել է կաշվե դիվանին։
— Համարձակվում եմ զեկուցել, պարոն ֆելդկուրատ,— ասաց Շվեյկը,— որ դուք գիշերը…
Շվեյկը մի քանի խոսքով ֆելդկուրատին բացատրեց, որ նա չարաչար սխալվում է, կարծելով, թե իր վրա բան են ածել։
Արթնացած լինելով չափազանց ծանրացած գլխով, ֆելդկուրատը մռայլ տրամադրության մեջ էր։
— Չեմ կարողանում հիշել,— ասաց նա,— թե ինչպես եմ մահճակալի վրայից ընկել դիվանի վրա։
— Բայց դուք մահճակալի վրա չեք էլ եղել։ Տեղ հասնելուն պես մենք ձեզ պառկեցրինք դիվանի վրա։ Չկարողացանք քարշ տալ մինչև անկողինը։
— Իսկ ի՞նչ եմ արել։ Հո որևէ վատ բան չե՞մ արել, հո հարբած չէի՞։
— Շատ թունդ,— պատասխանեց Շվեյկը,— թունդ հարբած էիք, պարոն ֆելդկուրատ, անասելի հարբած։ Կարծում եմ, որ ձեզ ավելի լավ կզգաք, եթե ձեր հագուստը փոխեք ու լվացվեք։
— Ինձ թվում է, թե ինձ ծեծել են,— գանգատվեց ֆելդկուրատը,— և հետո այս ծարավը… Երեկ հո կռիվ չե՞մ արել։
— Բանը դրան չհասավ, պարոն ֆելդկուրատ։ Իսկ այդ ծարավը երեկվա ծարավի հետևանքն է։ Դրանից մարդ այնքան էլ հեշտ չի ազատվում։ Ես մի հյուսն ծանոթ ունեի, նա առաջին անգամ խմեց նոր տարվա՝ հազար իննհարյուր տասի նախօրեին, իսկ հունվարի մեկի առավոտվանից այնպես ծարավ էր և իրեն այնքան վատ էր զգում, որ ստիպված եղավ սելյոդկա գնել ու նորից խմել, և այն օրվանից արդեն չորս տարի շարունակ ամեն օր այդպես է անում։ Եվ ոչ ոք չի կարող նրան օգնել, որովհետև ամեն շաբաթ օր մի ամբողջ շաբաթվա սելյոդկա է առնում։ Դա մի տեսակ կարուսել է, ինչպես կասեր Իննսունմեկերորդ գնդում ծառայող մեր ծեր ֆելդֆեբելը։
Ֆելդկուրատը խումարի պատճառով ճնշված տրամադրության մեջ էր, նրան թախիծ էր տիրել։ Այդ պահին նրա դատողությունները լսողը բնավ չէր տարակուսի, թե ներկա է դոկտոր Ալեքսանդր Բատեկի «Կենաց և մահու պատերազմ հայտարարենք ալկոհոլի դևին, որը սպանում է մեր լավագույն մարդկանց» թեմայով դասախոսությանը և կամ կարդում է նրա «Էթիկայի հարյուր կայծ» գիրքը։ Ճիշտ է, որոշ փոփոխություններով։
— Ինձ համար հասկանալի է,— մանրամասնում էր նա,— երբ մարդ խմում է ազնիվ խմիչքներ, ասենք՝ արաղ, մարասկին կամ կոնյակ, բայց, ա՜խր, երեկ ես սնձօղի խմեցի։ Զարմանում եմ, թե ինչպես կարողացա խմել։ Գարշելի համ ունի։ Գոնե բալօղի լիներ։ Մարդիկ հնարում են ամեն տեսակ նողկալիություններ ու ջրի պես խմում։ Այդ սնձօղին ոչ համ ունի, ոչ գույն, միայն կոկորդ է խանձում։ Գոնե իսկական սնձօղու թուրմ լիներ, որից մի անգամ խմեցի Մորավիայում։ Բայց, ախր, երեկվանը փայտի սպիրտից կամ փայտյուղից էր սարքած… Տեսեք ինչպե՛ս եմ զկռտում։ Օղին թույն է,— վճռականորեն հայտարարեց նա։— Օղին պետք է լինի քաշած, իսկական, և օչ թե այնպիսի, որ հրեաները սառն եղանակով պատրաստում են ֆաբրիկայում։ Այդ տեսակետից օղին նույնն է, ինչ ռոմը, իսկ լավ ռոմը հազվագյուտ բան է… Թե որ ձեռքիս տակ իսկական ընկուզաթուրմ լիներ,— հառաչեց նա,— ստամոքսս կարգի կբերեր։ Այնպիսի ընկուզաթուրմ, որ Բրուսկում ունի կապիտան Շնարելը։
Նա սկսեց պրպտել քսակը։
— Ունեցած-չունեցածս երեսունվեց կրեյցեր է։ Ի՞նչ կասեք, եթե դիվանը ծախենք…— խորհում էր նա։– Ի՞նչ եք կարծում, Շվեյկ, առնող կլինի՞։ Տանտիրոջը կասեմ, թե ժամանակավորապես տվել եմ մեկին կամ՝ գողացել են։ Չէ՛, դիվանը կթողնեմ։ Ավելի լավ կլինի ձեզ ուղարկեմ կապիտան Շնարելի մոտ, թող ինձ հարյուր կրոն պարտք տա։ Նա երեկ չէ մյուս օրը թղթախաղում տարավ։ Եթե բախտներդ չբանի, գնացեք Վրշովիցիի զորանոցը, պորուչիկ Մալերի մոտ։ Եթե այնտեղ էլ բան դուրս չգա, գնացեք Գրադչանի, կապիտան Ֆիշերի մոտ։ Ասացեք, թե ձիու խարի համար ինձ փող է պետք, քանի որ այն փողերը խմել եմ։ Իսկ եթե այնտեղ էլ գործը գլուխ չգա, դաշնամուրը գրավ կդնենք։ Նրանցից յուրաքանչյուրին մի երկու խոսք կգրեմ ու կտամ ձեզ։ Աշխատեցեք համոզել։ Բոլորին ասացեք, թե փողը շատ է պետք, թե նստած եմ առանց գրոշի։ Առհասարակ ինչ կուզեք հնարեցեք, միայն թե դատարկ ձեռքով ետ չգաք, թե չէ ռազմաճակատ կուղարկեմ։ Կապիտան Շնաբելից էլ հարցրեք, թե այն ընկուզաթուրմը ո՞րտեղից է առնում, և երկու շիշ առեք։