Яна паклікала нас і зачыніла за сабой дзверы. Пакой быў шчодра абстаўлены, але чысціня відавочна не была моцным бокам дзяўчыны. Паўсюль былі пустыя бутэлькі, перапоўненыя попельніцы і паўпустыя шклянкі, а тоўсты дыван быў абсыпаны газетамі і ілюстраванымі часопісамі.
Нядбайным жэстам дзяўчына жэстам запрасіла нас сесці. 'Хочаце што-небудзь выпіць?' яна п'яна хіхікнула. Я пакруціў галавой, і яе вусны расчаравана скрывіліся. "Не пашанцавала", - сказала яна.
Спатыкаючыся, бландынка падышла да лаўкі насупраць двух крэслаў, на якіх сядзелі мы з Тоні. З гучным і пакутлівым уздыхам яна ўпала на канапу, і вольны вузел рамяня развязаўся, не пакінуўшы амаль нічога, каб можна было здагадвацца аб яе спелым целе. Несумненна, мы былі твар у твар з палюбоўніцай Фарэлі. 'Чаго ты хочаш?' спытала яна. "Ты можаш мне сказаць. Джавані трымае мяне ў курсе ўсяго ». Яе словы ўсё яшчэ гучалі вымучана, але яна была не так п'яная, як я думаў першапачаткова.
Калі Тоні растлумачыў, што мы хочам купіць вілы на востраве, я павярнуўся і зазірнуў у маленькі суседні пакой, пра якую казала Джына. З таго месца, дзе я сядзеў, я мог бачыць металічны стол з тэлефонам у куце.
«На Капры прадаецца вельмі мала віл, - сказала бландынка, якая проста прадставілася Гертай, - і калі нехта нешта прадае, то гэта па вельмі высокай цане. Джэнтльмены любяць дарагія рэчы? Апошняе слова было зададзена з намёкам.
"На самой справе", - сказаў Тоні, усміхнуўшыся ёй. Я прачысціў горла. - «Герта, я бачу тэлефон у іншым пакоі. Ці можа мой сябар патэлефанаваць у нашу гасцініцу? '
Тоні нахмурыўся.
«Вядома», - сказала яна хрыплым голасам. "Я ўключу табе святло". Яна паднялася з канапы, і халат на імгненне саслізнуў з яе сцёгнаў, агаліўшы яе светлы трыкутнік.
Калі яна ўвайшла ў іншы пакой, каб уключыць святло, Тоні прыўзняў брыво. І калі ён прайшоў міма яе, каб перайсці ў іншы пакой, яна ўзяла яго за руку.
Я ўбачыў, што ён абняў яе аголеную правую грудзі. Яна памахала ўзад і ўперад і ўсміхнулася. Тоні ўвайшоў у пакой і зачыніў дзверы. Герта падышла да майго крэсла і ўстала побач, паклаўшы руку мне на плячо: "Ты прыгожы мужчына", - сказала яна.
Я паглядзеў на яе. "Дзякуй", - сказаў я. - Скажыце, Герта, у містэра Фарэлі з'явіліся ў апошні час новыя сябры па бізнесе? Я чуў, у яго зьявіўся новы партнёр». Яна вярнулася да канапы з напоем у руцэ. «У Джавані заўсёды з'яўляюцца новыя асобы», - павольна сказала яна. — Але ці павінны мы казаць толькі аб Джавані? Бо вы і ваш сябар жывяце не толькі дзеля бізнэсу, ці не так?
"Вы, вядома, вельмі гасцінныя", - спыніў я яе. Я спадзяваўся, што Тоні заняты вобыскамі таго стала.
- Ведаеш, такіх, як я. Заўсёды было так. У мяне ёсць тое, што яны жадаюць. Я цябе шакую?
"Зусім няма", - адказаў я. Што Тоні там робіць?
'Выдатная праца. Я рады, што ты не ў шоку. Тады ты такі ж, як я. Вы ж ведаеце, што павінны скарыстацца магчымасцю, калі яна з'явіцца, ці не так?
"Так, гэта так", - сказаў я, разважаючы аб суседнім пакоі.
Герта паставіла шклянку на падлогу і ляніва пацягнулася на кушэтцы. Яна нядбайна расшпіліла халат, калі Тоні ўвайшоў.
« Бенісіма !» - мякка сказаў ён.
Герта на нас не глядзела. "Я ведаю, чаго ты хочаш", - сказала яна хрыплым голасам. “І ты можаш гэта зрабіць. Кожны па чарзе ці абодва адначасова. Нічога страшнага, я не скажу Джавані.
Тоні стаяў перад ёй і глядзеў на яе аголенае цела. "Нік", - сказаў ён з перасохлым ротам, - "можа, у нас ёсць яшчэ некалькі хвілін, добра?"
"Госпадзе, не, Тоні".
- Тады сыходзь. Я ўбачу цябе пазней.'
"Тоні, ён вернецца ў любую хвіліну!"
Тоні паглядзеў на канапу і павярнуўся да мяне. "Табе лёгка, калі дзяўчына чакае цябе на плошчы". Цяпер ён быў засмучаны і крыху злы. Не на мяне, а на сытуацыю. Ён ведаў, што я маю рацыю.
"Рабіце, што хочаце, - сказаў я, - але дайце мне інфармацыю, якую вы атрымалі па тэлефоне".
Яго твар змянілася. - "Прабач, Нік. Маеш рацыю.' Ён кінуў апошні доўгі погляд на Герту, затым павярнуўся і накіраваўся да дзвярэй.
«Прабач, мілая», - сказаў я аголенай дзяўчыне. "Проста не месца і не час".
Герта паглядзела на мяне некалькі збянтэжана. "Хіба ты не хочаш пераспаць са мной?"