Ён на імгненне паглядзеў на мой змрочны твар. "Выдатна", - сказаў ён. - "Ідзіце за мной."
Ён адпусціў ланцуг для лесвіцы, і мы пайшлі за ім да моста. Ён папрасіў нас пачакаць у праходзе, пакуль ён падымаецца па мосце. Я мімаходам убачыў мужчын у белых мундзірах, і праз некалькі імгненняў адзін з іх выйшаў. Гэта быў першы памагаты Фікуца.
"А, містэр Картэр і міс Рамана", - сказаў ён з шырокай усмешкай.
Я спытаў. - "Дзе капітан?"
"Ён сказаў, што хутка ўбачыцца з вамі".
Я пачаў хвалявацца. Лінейны штаб у Італіі сказаў бы яму, наколькі тэрміновая наша місія, нават калі б ён не ведаў падрабязнасьцяў.
"Мы хочам пагаварыць з ім зараз", - сказаў я. "Нам трэба абмеркаваць вельмі важнае пытанне".
«Але містэр Картэр, капітан вельмі заняты. Ён... «Чорт пабяры, Фікуца», - сказаў я. «На карту пастаўлена бяспека гэтага карабля і ягоных пасажыраў. Час сыходзіць.'
Ён выглядаў задуменным. Затым ён сказаў: «Выконвайце за мной».
Пасля невялікай прагулкі мы апынуліся каля дзвярэй капітанскай каюты. Фікуца пастукаў. Калі мы пачулі голас унутры, Фікуца адчыніў дзверы, і мы ўтрох увайшлі ўнутр.
За драўляным сталом сядзеў высокі тоўсты мужчына з серабрыста-сівымі валасамі. Ён устаў і пасля таго, як Фікуца прадставіў нас, шумна прывітаў нас.
Ён сказаў; - «Дык гэта тыя два дэсантнікі!» гэта прагучала паблажліва. "Драматычны спосаб патрапіць на борт, вам не здаецца, містэр Картэр?"
"Баюся, у нас не было выбару, капітан", - адказаў я.
"Сядзьце, калі ласка", - сказаў ён, паказваючы на два крэсла.
Мы селі.
«Добра, - сказаў Бертольдзі. «Мая кампанія паведаміла мне, што вы шукаеце нейкага пасажыра на маім караблі. Скажыце, містэр Картэр, чаму нельга арыштаваць гэтага чалавека, калі ён выйдзе на бераг у Нью-Ёрку?
Перш за ўсё, - сказаў я, - несумненна, гэты чалавек замаскіраваны, таму мы павінны знайсці яго, перш чым мы дабяромся да Нью-Ёрка. Па-другое, я не паліцыянт, і нават калі б я ім быў, гэты чалавек не пакінуў бы ў жывых сведкаў. Так што справа ня ў простым арышце».
«Так, вядома, - сказаў капітан. "Магу я ўбачыць ваша пасведчанне асобы, містэр Картэр?"
Я паказаў яму сваё пасведчанне асобы.
«Ах, амерыканская разведка. А юная лэдзі?
"Яна працуе на нас", - сказаў я.
"Правільна." Ён разумела ўсміхнуўся. «Містэр Фікуца дапаможа вам у вашых пошуках, містэр Картэр. Вы не можаце выкарыстоўваць агнястрэльную зброю на гэтым караблі, акрамя выпадкаў самаабароны, і вы павінны паважаць канфідэнцыяльнасць іншых маіх пасажыраў. Акрамя таго, вы павінны зрабіць усё магчымае, каб не зьвязвацца з імі».
Я зноў пачаў злавацца. - «Капітан Бертольдзі, - сказаў я, - я не гатовы спрачацца. Я прапаную вам паслухаць тое, што я хачу сказаць, перш чым вы вырашыце, што мы будзем, а што ня будзем рабіць».
Бертольдзі і Фікуца абурана пераглянуліся. "У мяне няма ўсяго дня, каб абмяркоўваць гэтае пытанне, містэр Картэр", - холадна сказаў Бертольдзі. "Калі вам ёсць што сказаць, калі ласка, гаварыце коратка".
«Капітан, - сказаў я, - мы не толькі пра гэтага чалавека. Мы мяркуем, што ён прывёз на гэты карабель вельмі небяспечную зброю».
'Зброя?'
'Ды дык вось.' Я паглядзеў проста на яго. - «Ядзерная зброя».
Яго вочы злёгку пашырэлі.
"Мы лічым, што гэта маленькая атамная бомба".
Фікуца падняўся з крэсла. - «Д'ябла!
На твары капітана Бертольдзі з'явіўся намёк на шок, затым ён хутка вярнуўся ў свае скептычныя погляды. - "Якія доказы ў вас ёсць для гэтага?"
- Ніякіх дакладных доказаў, - прызнаўся я. «Цыдулка з назвай вашага карабля і шмат дадатковай інфармацыі. Але разам яны прыводзяць да разумнай высновы». Павісла доўгае, глыбокае маўчанне. "Але вы не ўпэўненыя, што на маім караблі ёсць бомба?"
"Гэта больш чым верагодна, капітан", - сказаў я.
"І вы хочаце абшукаць карабель у пошуках магчымай бомбы?" - Капітан, - сказаў Фікуца, - я магу паставіць на гэта некалькі чалавек.
"Нам трэба як мінімум тузін мужчын", - сказаў я. «Гэта вялікі карабель, і час канчаецца. Мы павінны пачаць абшукваць каюты ўсіх пасажыраў, якія селі ў Неапалі, таму што я ўпэўнены, што сапраўднага імя чалавека, якога мы шукаем, Юды, няма ў спісе пасажыраў. Канечне, мы павінны гэта праверыць».