Калі ён стаў бачны, я працягнуў руку, схапіў яго і прыціснуў да сцяны. Я мог бы забіць яго, але не абавязкова. Мне яшчэ трэба было прыбраць дакумент з галерэі, і пакуль я гэта рабіў, я не меў патрэбу ў расследаванні забойства паліцыяй. «Ты спазніўся», - схлусіў я, прыціскаючы яго да сцяны. "Дакумент адправіўся ў Вашынгтон".
Я ўдарыў яго кулаком у жывот. Ён сагнуўся ад болю. Я ўдарыў яго ў шыю, і ён упаў на калені. Калі я збіраўся ўцячы ад яго, ён раптам схапіў мяне за ногі і прыцягнуў да сябе.
Ён прахрыпеў. - 'Ты хлусіш!'
Ён пацягнуўся да майго твару і прамахнуўся на некалькі міліметраў па маім правым воку. Я адбіў яго руку і стукнуў кулаком па яго мясістым твары. Ён закрычаў і ўпаў на сцяну. Я ўстаў і, калі ён збіраўся падняцца, зноў ударыў яго па твары. Ад удару галава яго адляцела ўбок. Калі ён урэзаўся ў сцяну, я ўдарыў косткамі пальцаў у яго дыяфрагму. Паветра вырвалася з яго лёгкіх, і ён зноў паваліўся. Я ўдарыў яго нагой па галаве. Ён быў без прытомнасці.
Было ясна, што ніхто ў галоўным калідоры не чуў аб бойцы. Я падышоў да службовага ўваходу і выявіў, што дзверы, як я і чакаў, зачынены. Але мне здавалася, што я не змагу прайсці міма іншага афіцэра ля галоўнага ўваходу. Вось чаму я ўзяў сваю адмысловую адмычку, хоць не быў упэўнены, што яна спрацуе з вялікім старым замкам. Я спрабаваў некалькі хвілін, увесь час спадзеючыся, што не з'явіцца абслуговы персанал. Нарэшце я адчыніў замак.
Ззаду сябе я пачуў стогн чэкіста. Ён ачуўся. Я павярнуў ручку і адчыніў дзверы. У пакой пранікла сонечнае святло. Я выйшаў на невялікую паркоўку за будынкам і дайшоў да кута, дзе чакала таксі. Кіроўца драмаў за рулём. Я нахіліўся і патрос яго за плячо.
"Я хачу паехаць у гатэль Della Lunetta", - сказаў я.
"Mi si live dai piedi", - адказаў ён; калі б я проста хацеў пракаціцца.
Я ўручыў яму пачак лір і сеў у таксі, пакуль ён лічыў грошы. Калі ён скончыў, ён засмяяўся.
"А цяпер, хутка".
"Сі, сі, сіньёр".
Ён завёў рухавік, пераключыў перадачы, і мы паехалі да галоўнага ўваходу, міма турыстаў і чэкіста. Я ўзяў газету з сядзення побач з кіроўцам і трымаў яе перад асобай, калі мы пад'ехалі да пад'езда. Калі мы праязджалі міма, я праз край глядзеў на агента КДБ, чалавека ніжэйшага ростам, чым ягоны калега. Ён мімаходам зірнуў на таксі, затым павярнуўся і зазірнуў у будынак, як быццам чакаў убачыць свайго калегу.
Калі мы ехалі праз плошчу Святога Пятра да ракі, я апусціў газету і расслабіўся. Дакумент быў у бяспецы - да некаторых часоў. Цяпер мне трэба было знайсці спосаб зноў займець яго да таго, як кур'ер з'едзе на наступны дзень.
Кіраўнік 3
;
Я не змог звязацца з перавозчыкам да наступнага дня, але ў гэтым не было патрэбы. Што тычыцца дакумента, музеі Ватыкана былі зачыненыя праз паўгадзіны пасля таго, як я з'ехаў на таксі, і адчыняліся толькі на наступную раніцу. Такім чынам, пасля расслабляльнай трапезы я пераехаў у трэці гатэль на выпадак, калі КДБ дагледзіць другі. Пасля абеду я пайшоў у невялікі бар, замовіў чынзана і павольна яго выпіў. Мне прыйшло ў галаву, што калі б Хоук ведаў, дзе знаходзіцца дакумент, ён мог бы быць задаволены тым, што я з ім зрабіў, і што я ўжо прыдумаў спосаб вярнуць дакумент. Я зайшоў у аптэку і купіў падоўжаны доктарскі пінцэт. На наступную раніцу я пайду ў галерэю з пінцэтам пад курткай і, калі нікога не будзе паблізу, апушчу пінцэт у этрускую вазу і выцягну паперу. Я прыеду крыху раней, як толькі адкрыецца музей, каб турыстаў было мала.
Я толькі што распрацаваў свае планы, калі дзяўчына падышла і села за мой столік. Я назіраў за ёй, пакуль усё яшчэ думаў аб Ватыкане. Відавочна, яна была шлюхай: худая, з тонкімі чорнымі валасамі і занадта нафарбаваная. На ёй быў танны паласаты пуловер і спадніца, якая ледзь закрывала яе сцягна. «Прывітанне, Джоні. Вы амерыканец, так?
'Так.'
"У настроі павесяліцца, так?"
"Не гэтай ноччу."
Я нічога не маю супраць шлюх. Толькі большасць з іх здаюцца знявечанымі эмацыйна, і мне падабаецца, каб жанчына была здаровая не толькі целам, але і розумам.
Яна настойвала. - Ты ўпэўнены, Джоні?"