- Я ведаю, - сказаў ён. "Паколькі вы плануеце застацца ў Асмэры на некаторы час, я магу зноў наведаць вас, каб абмеркаваць, як гэтая праблема можа стаць таямніцай".
Ён пайшоў. Я адправіўся ў консульства і склаў кадаваную тэлеграму для Хоўка. Я хацеў ведаць, колькі часу спатрэбіцца, каб даставіць спецыялістаў па ракетах у Эфіопію. Генерал Сахеле не сказаў, што ракеты былі не небяспечныя, але ён не стаў бы так турбавацца аб бяспечных ракетах.
Двума начамі пазней Мар'ям прапанавала ім разам пайсці ў начны клуб у Асмэры. Яна ўладкавалася на працу ў дзяржаўную ўстанову - яе праца была неяк звязана з архівамі, і Сахеле яе туды ўладкаваў - і калега-жанчына парэкамендавала ёй гэтае месца. Я не чакаў ніякіх непрыемнасцяў, але ўсё ж са мной былі Вільгельміна, Гюго і П'ер.
Клуб паказаў усе дрэнныя бакі заходняй культуры. Там быў рок-гурт, які быў не надта добры, і падавалі занадта дарагія напоі. Часам мне падаецца, што рок-н-рол стаў галоўным экспартным таварам Амерыкі. Калі б мы атрымлівалі ўсе ганарары толькі за яго ідэі і стылі, у нас ніколі больш не было б дэфіцыту плацежнага балансу. Мы з Мар'ям пайшлі пасля дзвюх гадзін шуму.
Быў прахалодны вечар, тыповая горная ноч. Калі мы выйшлі з клуба, я дарэмна шукаў таксі. Швейцар, які мог бы патэлефанаваць, ужо пайшоў дадому. Але, на шчасце, перад клубам былі прыпаркаваны конь і фурманка, з драўлянымі лаўкамі, пастаўленымі адзін насупраць аднаго. Мы з Мар'ям селі, і я даў кіроўцу адрас сваёй кватэры. Фурман няўцямна паглядзеў на мяне. Я паўтарыў адрас па-італьянску.
Ён сказаў. - "Сі, сіньёр".
Мар'ям прытулілася да мяне злева ад мяне, калі карэта кранулася. Вечар здаваўся ўдвая ціхім пасля клубнага шуму і стук капытоў на вуліцы былі такія роўныя, што я ледзь не засынаў. Мар'ям відавочна расслабілася. Але не я. Я спрабаваў разгадаць маленькую загадку.
Англійская з'яўляецца вельмі распаўсюджанай другой мовай у эфіёпскіх школах. Асмэра - даволі касмапалітычны горад, дзе кіроўцы таксі, персанал гатэляў, уладальнікі крам, афіцыянты, бармэны, прастытуткі і іншыя супрацоўнікі сэрвісных кампаній, як правіла, гавораць на дзвюх мовах. У тым, што наш кіроўца не гаварыў па-ангельску, не было нічога злавеснага, але гэта было дастаткова незвычайна, каб прымусіць мяне насцярожыцца.
Часам чарада бязладных падзей і акалічнасцяў, якія самі па сабе могуць здацца суцэль бяскрыўднымі, можа служыць папярэджаннем аб утоенай небяспецы. Той факт, што я прагледзеў такую заканамернасць на борце "Ганса Скейельмана", прымусіў мяне атрымаць удар па галаве. І я не збіраўся паўтараць тую ж памылку зноў. Неўзабаве я знайшоў другую няправільную дэталь. Падчас майго знаходжання ў Асмэры я даследаваў мясцовасць, часткова з Мар'ям, а астатняе самастойна, каб скараціць час чакання. І хоць я дрэнна ведаў горад, я пачаў падазраваць, што фурман едзе не ў той бок, каб дабрацца да маёй кватэры.
- Я не думаю, што ён вязе нас дадому, - мякка сказаў я Мар'ям. "Можа быць, ён не разумее па-італьянску".
Яна сказала нешта на мясцовым дыялекце. Кіроўца адказаў і павярнуўся, каб жэстыкуляваць рукамі. Яна зноў загаварыла. Ён даў другое тлумачэнне і зноў спадзяваўся прадоўжыць рух.
«Ён кажа, што ідзе кароткім шляхам, - сказала мне Мар'ям. - Я ўжо чуў гэта раней, - сказаў я, адшпільваючы Вільгельміну з яе наплечной кабуры.
Мой недаверлівы тон, здавалася, дайшоў да кіроўцы, хоць ён, падобна, не разумеў па-ангельску - калі разумеў, - і, хутка павярнуўшыся, пашнарыў у кішэні.
Я стрэліў яму ў галаву. Ён напалову ўпаў з сядзення. Пісталет, які ён хацеў выцягнуць, з грукатам упаў на вуліцу. Выспеў майго Люгера напалохаў каня, і страта ціску на павады прымусіла яе імчацца.
- Пачакай, - сказаў я Мар'ям.
Я сунуў пісталет назад у кабуру, скокнуў наперад і штурхялем скінуў фурмана з сядзення. Ён апынуўся на вуліцы, і левае кола стукнула яго. Я схапіў павады і пастараўся не цягнуць занадта моцна, каб конь не ўстаў на дыбкі і не перакуліў воз, але так моцна, каб жывёла адчула б ціск цуглі. Мы няўпэўнена хіснуліся, усё яшчэ страціўшы раўнавагу з-за таго, што пераскочылі цераз цела мёртвага фурмана.
Павады заблыталіся, і я паспрабаваў разблытаць іх, пакуль мы імчаліся па вуліцы. Некалькі пешаходаў кінуліся ўбок, і я маліўся, каб мы не ўбачылі ніводнай машыны. Тая частка горада, у якой мы знаходзіліся, здавалася зусім бязлюднай, толькі некалькі аўтамабіляў стаялі ля абочыны дарогі. Конь выглядаў занадта слабым, каб разагнацца да такой ступені, але ў гэты момант здавалася, што ён здольны выйграць Grand National.