– Po to ma się przyjaciół. Wiesz, pod koniec miesiąca będę, być może, musiał skorzystać z twojej pomocy. Muszę zrobić manicure pewnemu grizli w górach. Będę cię informował na bieżąco. A teraz zjeżdżaj, masz chyba jeszcze mnóstwo roboty. Kiedy samochód zniknął za skrzyżowaniem, Paul wzniósł ręce do nieba i, zwracając się do Boga, wrzasnął: „Dlaczego właśnie ja?!” Przez chwilę przyglądał się milczącym gwiazdom, a ponieważ żadna odpowiedź nie nadchodziła, wzruszył ramionami i wymamrotał: „Jasne, że wiem! Bo niby dlaczego właśnie nie ja?!”
Arthur spędził resztę wieczoru, biegając po aptekach i ambulatoriach, stopniowo zapełniając bagażnik w samochodzie. Gdy już znalazł się w domu, zastał Lauren śpiącą na łóżku w sypialni, zwiniętą jak kociak. Usiadł ostrożnie na brzegu i delikatnie przesunął dłonią nad jej włosami, nie dotykając. Potem wyszeptał: „Nareszcie możesz spać. I naprawdę jesteś śliczna”.
Wstał powoli, po cichu wrócił do salonu i zasiadł przy stole kreślarskim. Gdy tylko wyszedł, Lauren otworzyła jedno oko i uśmiechnęła się przewrotnie. Tymczasem Arthur zabrał się do wypełniania formularzy, które wydrukował poprzedniego dnia. Niektóre rubryki pozostawił puste, potem poskładał papiery i włożył je do teczki. Zarzucił kurtkę, wsiadł do samochodu i pojechał prosto do szpitala. Zaparkował przed Izbą Przyjęć, drzwi auta zostawił niedomknięte i wśliznął się do kliniki. Kamera filmowała długi korytarz, ale jej nie zauważył. Doszedł do wielkiej sali, przeznaczonej na jadalnię. Zatrzymał go głos dyżurnej pielęgniarki.
– Co pan tu robi?
Co tu robi? Chce zrobić niespodziankę przyjaciółce, znanej od wielu lat. Ona pracuje w tym szpitalu, może pielęgniarka przypadkiem ją zna? To Lauren Kline, lekarka.
Pielęgniarka zesztywniała. Dopiero po długiej chwili spytała:
– Chyba dawno jej pan nie widział?
– Ostatnio jakieś pół roku temu, może trochę więcej. Wyjaśnił, że jest fotoreporterem, który właśnie powrócił z Afryki. Chciał jak najszybciej przywitać się z przyjaciółką.
„Jesteśmy ze sobą bardzo blisko. Czyżby tu już nie pracowała?”
Pielęgniarka udała, że nie słyszy pytania, i poradziła, żeby poszedł do recepcji lub do rejestracji. Dodała, że jest jej bardzo przykro, ale nie znajdzie tu doktor Kline. Arthur udał zaniepokojenie i zapytał, czy stało się coś złego. Pielęgniarka była zakłopotana. Niech idzie do recepcji, tam się wszystkiego dowie.
– Czy muszę wyjść z budynku?
– W zasadzie tak, ale nadłożyłby pan kawał drogi…
Wytłumaczyła mu, jak może dojść do recepcji wewnętrznymi korytarzami. Kiedy dziękował jej za uprzejmość i żegnał się, na twarzy miał ciągle wyraz niepokoju. Jak tylko zniknęła mu z pola widzenia, zaczął myszkować po korytarzach, aż w końcu znalazł to, czego szukał. Przez uchylone drzwi jednego z gabinetów spostrzegł wiszące na wieszaku dwa białe kitle. W kieszeni jednego z nich wyczuł stetoskop. Zwinął kitle w kłębek i wsunął pod kurtkę. Szybkim krokiem wyszedł na korytarz i, pamiętając o wskazówkach pielęgniarki, opuścił szpital głównymi drzwiami. Okrążył budynek, dotarł do samochodu przed Izbą Przyjęć i pojechał do domu. Lauren siedziała przed komputerem. Nawet nie zaczekała, aż wejdzie do salonu, tylko od razu stwierdziła: „Naprawdę dostałeś bzika!” Nie odpowiedział, podszedł do stołu i rzucił dwa kitle.
– Wariat, kompletny wariat, a może karetka jest już w garażu?!
– Paul przyjedzie nią po mnie jutro, około wpół do jedenastej.
– Skąd je wziąłeś?
– Z twojego szpitala.
– Ale jak ty to wszystko robisz? Czy ktokolwiek mógłby cię powstrzymać, kiedy coś wbijesz sobie do głowy? Pokaż mi identyfikatory na kitlach.
Arthur rozwinął fartuchy, włożył większy z nich, odwrócił się i zrobił kilka kroków jak model na pokazie mody.
– No i jak ci się podobam?
– Gwizdnąłeś kitel Bronswicka!
– A kto to taki?
– Znakomity kardiolog. Już widzę, co się będzie działo w szpitalu! Sprawdzą każdą notatkę z dyżuru, literka po literce.
Rozwieszą ostrzeżenia przed złodziejami. Szefowi ochrony nieźle się dostanie. Ten kardiolog od kitla to najbardziej zgryźliwy, kłótliwy i zadufany w sobie typ w caluteńkim szpitalu.
– Jakie jest prawdopodobieństwo, że ktoś mnie rozpozna?
Zapewniła, że ryzyko jest niewielkie, trzeba byłoby naprawdę mieć okropnego pecha. W szpitalu odbywały się dwie zmiany ekip. Ekipy były trzy: dzienna, nocna i sobotnio – niedzielna. Nie było więc żadnego ryzyka, że natknie się nagle na kogoś z zespołu sławnego kardiologa. Poza tym nocą szpital stawał się zupełnie innym miejscem, inni byli ludzie, inna też atmosfera.
– Spójrz tylko. Mam nawet stetoskop.
– Przewieś go przez szyję! Posłuchał.
– Wiesz, jako lekarz jesteś wprost niewiarygodnie sexy! – Jej głos zabrzmiał łagodnie i bardzo kobieco. Lekko się zarumienił. Wzięła jego dłoń i delikatnie pogłaskała po palcach. A potem podniosła na niego oczy i powiedziała miękko:
– Dziękuję za wszystko, co dla mnie robisz. Nikt nigdy nie był dla mnie tak troskliwy. – I właśnie dlatego zjawił się Zorro!
Wstała. Ich twarze znalazły się tuż obok siebie. Spojrzeli sobie głęboko w oczy. Arthur otoczył ją ramionami, delikatnie pogłaskał po karku, a ona położyła mu głowę na ramieniu.
– Jest jeszcze tyle do zrobienia – powiedział. – Muszę się zabrać do pracy.
Opuścił ręce i usiadł przy biurku. Spojrzała na niego uważnie i cichutko wróciła do sypialni, zostawiając za sobą otwarte drzwi. Arthur pracował do późnej nocy, robiąc przerwy tylko na małą przekąskę. Jego palce biegały szybko po klawiaturze komputera, robił notatki, wpatrywał się w ekran, całkowicie pochłonięty pracą. Nagle usłyszał, że włączył się telewizor. „Jak to zrobiłaś?” – zdziwił się głośno. Nie odpowiedziała. Wstał, przeszedł przez salon i zajrzał do sypialni. Lauren leżała w łóżku na brzuchu. Odwróciła wzrok od ekranu i uśmiechnęła się przekornie. Posłał jej uśmiech i wrócił do klawiatury. Kiedy upewnił się, że jest pochłonięta oglądaniem filmu, wstał i podszedł do sekretery. Wyjął z niej pudełko, postawił na biurku i długo mu się przyglądał, zanim zdecydował się je otworzyć. Pudełko, owinięte w tkaninę wyblakłą ze starości, było kwadratowe i duże, przypominało karton na buty. Wziął głęboki oddech i zdjął wieko. W środku znajdowała się paczka listów przewiązana konopnym sznurkiem. Znalazł kopertę, znacznie grubszą od innych, i otworzył ją. Wewnątrz był zapieczętowany list i pęk starych kluczy, dużych i ciężkich. Potrzymał je przez chwilę w rękach, jakby chciał się nimi pobawić, i uśmiechnął się. Nie przeczytał listu, wsunął go tylko do kieszeni marynarki wraz z kluczami. Wstał, schował pudełko na miejsce, wrócił do biurka i wydrukował plan działania. Wreszcie wyłączył komputer i wszedł do sypialni. Lauren siedziała w nogach łóżka, oglądając jakąś operę mydlaną. Miała rozpuszczone włosy, robiła wrażenie spokojnej i wyciszonej.
– Przygotowałem chyba wszystko, co konieczne – oznajmił.
– Spytam cię raz jeszcze: dlaczego to robisz?
– Po prostu robię. Czy zawsze musisz wszystko wiedzieć?
– Nie muszę.
Poszedł do łazienki. Słysząc szum wody, pieszczotliwie pogłaskała dywan. Pod wpływem jej dotyku naelektryzowane włókna uniosły się do góry. Arthur wyszedł z łazienki ubrany w szlafrok.
– Idę spać, jutro muszę być naprawdę w dobrej formie. Podeszła do niego i pocałowała w czoło. „Dobranoc, do zobaczenia jutro rano” – i wyszła z pokoju. Następny dzień toczył się zgodnie z leniwym rytmem niedzieli. Za oknem słońce bawiło się w chowanego z chmurami. Niewiele ze sobą rozmawiali. Spoglądała na niego od czasu do czasu, pytała, czy naprawdę jest zdecydowany prowadzić dalej tę sprawę, ale on nawet jej nie odpowiadał. Po południu poszli na spacer nad brzegiem oceanu.