Гэта я памятаю таксама жыва, як той Аксенін выезд, стоячы, з бацькоўскай брамы. На дзікі крык з суседняга прыгумення пачалі збягацца людзі, пабег i я, тады ўжо дзяцюк. Малатарня спынілася. I раней, праз гул яе, i цяпер крычаў не Тодар, крычалі іншыя. Галасіла, прыбегшы, двароў цераз дзесяць, Аксеня. А ён стаяў, як прывязаны сваёй раструшчана падаўжэлай, крывавай рукой да аціхлых цапоў, збялелы, але ж i сам яшчэ камандаваў, як раскручваць, развінчваць барабан, i толькі гютым ужо, як садзіўся на воз — у мястэчка, да доктара — самлеў.
Нехта — не памятаю, хто — першы падгледзеў, як ён пасля бальніцы, ужо толькі з адной правай, пакутліва прымяркоўваўся, намагаўся засупоніць хамут. Сусед хацеў дапамагчы, але Тодар ажно ўзлаваўся. Крычаў, што сам павінен, сам навучыцца — i запрагаць, i ўсё!..
У самога была ж i сама. I не для бабскай каманды ці звягі,— сяброўка, памочніца.
Так яны ўжо i векавалі ўдваіх, доўга жылі — доўга пры мне, яшчэ даўжэй без мяне ў нашай вёсцы, — спачатку бедна, а потым i ў новай хаце, на нейкай пенсіі, з чатырма вуллямі ў садочку.
Ды вось яго ўжо няма, а яна ўсё жыве, як быццам непрыкметны, ціхі i нязбыўны подзвіг яе жыцця яшчэ ўсё чамусьці трэба працягваць.
Сумна?
А можа, якраз i лягчэй ад такога вось клопату — пра магілу?..
Зноў жа па сцежцы ў жыце я выйшаў з даліны на самы верх нашай «гары» — узвышша з сонечна-ясным, раскошна летнім аглядам на ўсе бакі свайго свету. Спыніўся на абочыне нядаўна заасфальтаванага гасцінца, пастаяў.
Хораша. I далёка відно.
А якая ж тут, можна сказаць, адбылася вялікая змена дэкарацый. Не адна.
Што тут «ігралася» ў папярэдніх дзеях даваеннай, ваеннай i пасляваеннай гісторыі — відно ўжо нямногім. У тым ліку i мне. I я магу нямала расказаць, якімі былі навакольныя вёскі раней, дзе тут навокал віднеліся, куды i як падзеліся тыя маёнткі ды маёнтачкі, замест якіх распасцерлася хлебная чыстаполіца, хто тут, па нашым гасцінцы, па нашых дарогах ды сцежках ездзіў, хадзіў, якія значыў, пакідаў сляды. I я ўжо магу… ох, як нямала налічыць тых, каго ў розны час рад быў вітаць, па кім сумую, то свяжэйшым, то адбалелым сумам, каго часамі згадваю, пазнаўшы яго рысы ў сыне ці ў дачцэ…
Маруся?
Не, па бацьках яе, шчыра кажучы, я не сумую, бо з імі, значна старэйшымі, не дружыў. Яна для мяне — сама па сабе. Вось прыгадалася i тут, зноў, як на могілках, у падвойным успаміне — свежым, сённяш нім i ўжо таксама даўнім, нават i ў дачыненні да яе, яшчэ так нядаўна дзяўчынкі, пасляваеннай сіраты, бацька якое загінуў на фронце, a маці адна паднімала трое малых.
A ўжо тым часам i дваццаць гадоў з той раніцы, калі я, трохі пабыўшы ў сваёй вёсцы, вяртаўся аугобусам у горад, які ўжо таксама стаў мне сваім.
Маруся сядзела побач са мной, ад акна. Дзве яе сяброўкі, не з нашай вёскі, але таксама выпускніцы местачковай дзесяцігодкі, сядзелі далей, за намі. Тыя i на прыпынку, да аўтобуса, больш за яе маўчалі, а цяпер мы з ёю i зусім былі як адны. Спачатку яна шчабятала пра свае няхітрыя ранне-дзявочыя навіны, час ад часу вярталася да трывогі — ці ўдасца ж паступіць у тое медвучылішча, а потым пачала драмаць. Летняя ночка — па песні — i так маленькая, а паненка ж i з вечарынкі вярнулася, бадай, на світанку. На сваім пажылым i ўжо тым часам натруджаным плячы я неўзабаве адчуў яе галаву. Румянашчокую ды сінявокую, з просценькай русай прычоскай.
I ў гэтым столькі было ўжо хвалюючага цяпла i яшчэ ўсё дзяцінага даверу, што я i тады быў шчаслівы, i цяпер яно ўспамінаецца — з удзячнасцю i нібы са сваяцтвам.
Потым прыемна было пачуць, што Маруся i паступіла, куды ёй хацелася, a закончыўшы медвучылішча, была размеркавана ў свой раён, дзе неўзабаве ды вельмі ўдала — па школьнай дружбе, якая стала каханнем, — выйшла за аднакласніка, дужага i маўкліва-талковага Віктара. Ён пасля школы застаўся ў вёсцы, пры сваіх «старых», тым больш што бацька вярнуўся з вайны інвалідам, закончыў хлопец курсы ў райцэнтры, — механізатар шырокага профілю. А яна працавала ў бальніцы, куды, за шэсць кіламетраў, то ездзіла ўлетку на веласіпедзе, то пад'язджала ў непагадзь i зімой на рэйсавым аўтобусе, а то дык i Віктар часамі на матацыкле падвозіў, асабліва на першым го дзе, — хоць i рахманы, а з горда стрыманай усмешкай.
Многія хаты ў сённяшняй вёсцы больш адпаведна называць дамамі. Нямала, праўда, i такіх, дзе або ўжо няма каму жыць, або заўтра-пазаўтра не будзе каму. Сумна, трывожна… Калі ж хата яшчэ жывая, а да таго i спраўная, — міма такое добра i прайсці, i, чаго добрага, спыніцца.
Механізатараў ды медсястрын дамок стаіць бокам да вуліцы, у гародчыку. Вялікія вокны, на падваконні кветкі. Ix так багата — белых, ружовых, чырвоных, ліловых, — што, здаецца, i шыбы хутка павыдушваюць навонкі. Адна цераз адну, запоўніўшы яркай стракатасцю чыстыя шыбы, усе гэтыя жаніхі i нявесты, герань i вогнікі пруцца да тых, што ў гародчыку, куды большых i на прасторы, — да мальваў, флоксаў, вяргіняў, гладыёлусаў… Сцены сонечна-вохрыстыя, ліштвы i рамы вокан, рамкі ды рамачкі шырокага ашклёнага ганка чысценька белыя.