Да зор ляцелі пырскі,
I малаком кіпеў у хвалях след.
— Ты размаўляць умееш па-дэльфінску? —
Спытаў паэт...
Была ўжо ноч.
Па сцішанай Маскве
Плылі праз дождж дэльфінамі машыны.
Паэт хаваў запалку ў рукаве,
Шукаў манету і званіў жанчыне.
Над тэлефоннай будкай цвіў ліхтар,
Узмахваў клён намоклаю чупрынай.
А ў гэты час блакітныя дэльфіны
Плылі ужо праз сіні Гібралтар.
I недзе ля Астанкінскіх ставоў
Сярод садоў ужо канала лета...
Паэт званіў...—
На шэпт дэльфінскіх моў
Перакладаў жанчыне гул планеты.
З БАДЛЕРА
Не прыйдуць у начы — і катаваць
Не павядуць у змрочны склеп, за краты...
Злачынец, спі! Няма каму пытаць:
Ты вінаваты ці не вінаваты.
Суддзя твой спіць, і спяць вартаўнікі;
А ў ката у твайго сягоння свята,
Яму й няўцям, што ты жывеш такі,
Хай вінаваты, хай не вінаваты.
Забойца, спі! У кнігах спіць закон,
I пыл палёг на літары закона —
Спакойна спі! Твой палахлі вы сон
Ніхто не прыйдзе патрывожыць сёння!
Дык што ж крычыш! Чаго баішся? Ты!..
Прад кім гатовы пахіліць калені?
Перад сумленнем? Прэч яго! Сумленне —
Вярыгі рознай дробнай свалаты!
А ты!..
I ўсё ж не спіш...
Крычыш...
Баішся ты...
* * *
Напярэдадні свята,
Напярэдадні свята
Урачыстыя твары
I чыстыя хаты,
I шчаслівыя мары
Лунаюць крылата
Напярэдадні свята,
Напярэдадні свята.
Спадзяюся на тое,
Што здзейсніцца, будзе
Гэта свята ва ўсіх,
I засмуцяцца людзі
Толькі тым, што мінула яно —
I па скверах
Вецер гоніць ашмоцце
Стракатых паперак...
СНЯГІ
У госці прыходзяць снягі
Не шумным застоллем,
Зацішшам,
Асветленых думак узвышшам
На шэрых раўнінах тугі.
Снягі —і
успаміны: чаму,
Пра што сумавалася ўчора,
Якое ўяўлялася гора
Зацішнаму сэрцу майму?
Снягі —
над усёй мітуснёй
Дасцежных маіх лістападаў,
Як вырай высокі
над садам,
Дзе дрэвы пасаджаны мной.
Снягі —
каб напоўніцца зноў
Душы маёй сумам і смехам,
Усім, што было да снягоў
I не засталося пад снегам.
* * *
Калі ваўкі збіраюцца у зграі
I глуха выюць, давяцца тугой,
Я вар'яцець паціху пачынаю,
Нібыта пазнаю, прыпамінаю
У іх выцці знаёмы голас.
Мой.
Мне жудасна.
Я чую, як звярэю.
Ратуюся чакаць, калі заднее
I знікне гэта ноч у небыццё...
I днём не ўспомню нават той падзеі,
Хоць шчэ пад языком і халадзее
Працяглае звярынае выццё.
НОЧ У ХАТЫНІ
Звон біўся ў звон.
Звон ападаў з нябёс.
Раскрыжаванае —
Лямантавала неба.
Дзіцячы енк,
Пах спаленага хлеба
Віхор счарнелы да яго узнёс.
Яму ў адказ
Зямля лямантавала,
Той лямант плыў ракой без берагоў!
Арэса здань, найстрашнага з багоў,
Людской крывёй на зорах праступала.
* * *
Што за сумныя песні
спяваеш ты, Белая Русь!
Як зацішаны боль
яны ў сэрцы маім прарастаюць.
«Ой, ляцеў белы гусь...»
А куды ён ляцеў, белы гусь,
Калі ў небе тваім
толькі шэрыя гусі лятаюць?
З далячыняў сівых
наплывае самотны напеў,
Я прадоўжыць яго —
нават голас мне дай —
не бяруся...
Дык суцешыцца б тым,
што не толькі хацеў,
што паспеў
Прамільгнуць над табой,
праляцець над табой белым гусем...
ВЕТЭРАН
Слава бокам абышла.
Па заявах, па даведках.
Не шукала — не знайшла,
Не хапіла славе сведкаў.
I каму сказаць з людзей,
Што за справы баявыя
Толькі раны балявыя
Прыпаяны да грудзей?..