Глыбокія веды дазвалялі Аўраму чытаць напісаныя на грэцкай і лацінскай мовах кнігі старажытных пісьменнікаў і філосафаў. Ён і сам займаўся літаратурнай творчасцю.
Шмат зрабіў Аўрам для росквіту і славы заснаванай князем Расціславам акадэміі. Вучоны рупліва збіраў кнігі для яе бібліятэкі. Ён спрыяў прыезду ў Смаленск адукаваных людзей з іншых земляў.
Слава пра Аўрама разнеслася далёка ад роднага горада. Нашыя прадзеды захаплялiся ягоным красамоўствам ды абразђмі, якія ён маляваў. Аўрам, як i знакамiты Кiрыла Тураўскi, пакiнуў нашчадкам мудрыя «Словы» i павучанні.
У Аўрама Смаленскага было шмат непрыяцеляў, якія зайздросцілі ягонай адукаванасці і разнастайным талентам. Зайздроснікі падбухторвалі легкаверных гараджанаў кінуць Аўрама ў турму або нават утапіць ці спаліць яго.
Ліхія людзі дамагліся суду над асветнікам. Разам з двума вучнямі яго ўзялі пад варту і трымалі за кратамі. Але ўсе абвінавачанні на судзе рассыпаліся. Князь і вяльможныя смаленцы прызналі вучонага нявінным.
Пасля заканчэння свайго зямнога шляху Аўрам Смаленскі, як і Еўфрасіння Полацкая, быў абвешчаны святым.
Беларусы шануюць памяць яшчэ аднаго знакамiтага смаленца. Ён жыў прыкладна праз сто гадоў пасля Клiма Смаляцiча, у першай палове XIII стагоддзя.
Тады на славянаў i на iншыя еўрапейскiя народы напалi моцныя бязлiтасныя ворагi — мангола-татары. Яны захапiлi расейскія i ўкраiнскiя княствы i наблiзiлiся да Смаленска.
Напiсаная ў той час «Аповесць пра Меркура Смаленскага» так апавядае пра далейшыя падзеi.
У горадзе жыў чалавек, якi вылучаўся глыбiнёю i шчырасцю сваёй веры. Клікалі яго Меркур.
Калi ў 1239 годзе ў смаленскiм наваколлi з’явiлiся мангольскiя заваёўнiкi, Багародзiца паслала царкоўнага вартаўнiка з весткаю пра гэта да Меркура i загадала яму рыхтавацца да бiтвы.
Меркур памаліўся, надзеў кальчугу, узяў востры меч і развітаўся з родным домам. Ён не ведаў, ці вернецца, бо чужынцаў было значна болей, чым смаленцаў.
Варожае войска спынілася за 25 вёрстаў ад Смаленска перад вялікім балотам, на мясціне, якая называлася Даўгамосцем. Частка мангола-татараў перабралася па дзевяцівярстовай грэблі цераз багну і ўжо была гатовая напасці на горад.
«Аповесць пра Меркура Смаленскага» апавядае, што з дапамогаю Багародзiцы яму ўдалося незаўважна пранiкнуць у стан татараў i забiць мечам самога iхняга ваяводу-волата, а таксама шмат іншых захопнікаў.
Астатнiя татары, прачнуўшыся ўраннi i ўбачыўшы ўсё гэта, перапоўненыя лютасцю рушылi на Смаленск. Каля гарадскiх муроў ворагаў сустрэў Меркур з войскам. Сам герой загiнуў у жорсткай сечы, але чужынцы былi разбiтыя.
Правадыр мангола-татараў хан Бату, даведаўшыся пра перамогу смаленцаў, не наважыўся iсцi на горад i адступiў ад Даўгамосця.
Жыхары Смаленска пахавалi свайго абаронцу Меркура з вялiкай пашанаю. Над дамавiнаю героя павесiлi ягоную зброю — дзiду i шчыт. Царква далучыла Меркура да лiку святых.
Пазней, праз шмат гадоў пасля гэтых падзеяў, мангола-татары яшчэ некалькі разоў спрабавалі паняволіць Смаленскую зямлю. Ды смаленцы, натхнёныя прыкладам Меркура, мужна і самаахвярна баранілі родны горад.
Не дамогшыся поспеху, ворагі спаганялі сваю злосць на навакольных вёсках. Але Смаленск так і застаўся няскораным.
Дзякуючы мужнасцi вядомых i безыменных нашых продкаў беларускiя землi не трапiлi ў мангола-татарскую няволю, як гэта здарылася з расейскімі і ўкраінскімі княствамi.
1. Падлiчы, колькi гадоў Смаленску.
2. Якiя гарады ўваходзiлi ў Смаленскае княства?
3. Што ты даведаўся пра князя Расцiслава i ягонае княжанне?
4. Якую памяць пакiнуў па сабе князь Раман Расцiславiч?
5. За што мы памятаем i шануем Клiма Смаляцiча?
6. Раскажы пра вучня Смаляцiча — Аўрама Смаленскага.
7. Якія пакуты давялося цярпець Аўраму Смаленскаму?
8. Хто такi Меркур Смаленскi?
9. Раскажы, як ён баранiў родны горад ад ворагаў.
10. Чаму Аўрам i Меркур Смаленскiя абвешчаныя святымi?
11. Чаму беларускія землі не трапілі ў мангола-татарскую няволю?
Тураўская зямля
Дагэтуль мы з вамі вялі гаворку пра тое, што адбывалася ў Полацкім і Смаленскім княствах. Але на абшары сучаснай Беларусі існавала яшчэ адно княства, праўда, ужо не такое буйное і магутнае, — Тураўскае.
Яно ўзнікла на землях, дзе пасялілася славянскае племя дрыгавічоў. Першым вядомым нам князем тут быў брат полацкага ўладара Рагвалода. Яго звалі Тур.
“Адкуль узялося такое імя?” — можаце запытацца вы.
У тым часе ў беларускіх лясах яшчэ вадзіліся туры — вялізныя дзікія быкі з чорнай поўсцю і доўгімі, загнутымі наперад рагамі. Тур лічыўся самым дужым зверам, царом пушчаў. Таму продкі назвалі Турам аднаго са сваіх старажытных багоў, што кіраваў жыццём лясных жыхароў і дапамагаў паляўнічым вяртацца дадому са здабычаю.
На беразе ракі Прыпяці, што цячэ на поўдні Беларусі, дрыгавічы пабудавалі сабе сталіцу. На імя князя яна стала звацца Туравам.
Упершыню летапіс кажа пра яго пад 980 годам. Гэта значыць, што Тураў — адзін з найстаражытнейшых гарадоў на беларускай зямлі. Яму, таксама як Полацку, Смаленску, Віцебску і Заслаўю, ужо болей за тысячу гадоў.