Здаецца, нiчога ў сваiм жыццi Максiм не чакаў так, як паездкi ў Беларусь. Туды пасля заканчэння гiмназii яго запрасiлi супрацоўнiкi газеты «Наша Нiва» Iван i Антон Луцкевiчы. Гэтыя выдатныя дзеячы ўжо разумелi, што юнак з Яраслаўля надзелены вялікім лiтаратурным талентам i можа шмат зрабiць для адраджэння Беларусi.
Прыехаўшы на Бацькаўшчыну, Максiм амаль два месяцы жыў у Ракуцёўшчыне, паблiзу Маладзечна. Там малады паэт упершыню сустрэўся з хараством беларускай прыроды. Нiбы чыстую ваду, ён пiў жывую беларускую мову. У Ракуцёўшчыне яго амаль не пакiдала паэтычнае натхненне. Там ён напiсаў дзве паэмы i шаснаццаць цудоўных вершаў.
Максiм марыў вывучаць беларускую мову ва унiверсiтэце. Аднак ягоныя спадзяваннi перакрэслiла невылечная хвароба. Апрача таго, i бацька не ўхваляў сынавага намеру. Замест улюбёнай справы паэт мусiў паступiць у юрыдычны лiцэй. Пераехаць у Менск ён змог толькi ў 1916 годзе.
На Бацькаўшчыну Максiм Багдановiч вярнуўся ўжо знакамiтым паэтам. За тры гады да гэтага ў вiленскай друкарнi Марцiна Кухты выйшаў Максiмаў зборнiк «Вянок». Гэтая кнiга стала адной з найлепшых у беларускай паэзii XX стагоддзя.
Багдановiч пiсаў пра родную зямлю. Пра яе непаўторную прыроду, яе працавiтых людзей, яе найпрыгажэйшых у свеце жанчын. У нiзцы «Старая Беларусь» ён сабраў вершы, прысвечаныя беларускай гiсторыi. Iхнiмi героямi былi старажытныя летапiсцы i перапiсчыкi кнiг, славуты першадрукар i лекар Францiшак Скарына. Адзiн з гэтых вершаў ты, напэўна, даўно ведаеш. Ён называецца «Слуцкiя ткачыхi». Апавядаецца ў iм пра таленавiтых беларускiх майстрых, якiя ткуць славутыя слуцкiя паясы.
Максiмавы вершы вельмi часта поўнiлiся болем за свой народ, што пакутаваў у велiзарнай “турме народаў”, як называлi Расейскую iмперыю. Але паэт верыў у будучыню Бацькаўшчыны, у яе незалежнасць. Ён пiсаў:
Багдановiч быў майстрам паэтычных перакладаў з еўрапейскiх моваў. Дзякуючы яму па-беларуску “загаварылi” знакамiтыя старажытныя i сучасныя паэты Авiдзiй, Гарацый, Фрыдрых Шылер, Поль Верлен. У сваiх перакладах Максiм паказваў чытачам прыгажосць i непаўторнае багацце беларускай мовы, на якой можна перадаць самыя тонкiя i патаемныя думкi i пачуццi чалавека.
Шмат хто найлепшым вершам Максіма Багдановіча лічыць ягоную «Пагоню»:
Ты памятаеш, што Лiтоўская Пагоня — гэта старажытны герб нашай беларускай дзяржавы — Вялiкага Княства Лiтоўскага.
Максiмава «Пагоня» стала адным з беларускiх гiмнаў. Гэты верш павiнен ведаць кожны беларус.
Максiм з васемнаццацi гадоў пакутаваў ад сваёй цяжкай хваробы. У лютым 1917 года яго здароўе вельмi пагоршылася. Менскiя сябры выправiлi яго на лекi ў Крым.
У курортным горадзе Ялце ён наняў пакойчык у доме каля мора, расклаў на стале свае паперы. Але Максiмава жыццё дагарала, як свечка.
Вядома, што ў свае апошнiя днi Багдановiч займаўся складаннем буквара цi, як тады казалi, лемантара, каб беларускія дзеці маглі вучыцца на роднай мове.