Эўрапейская цішыня абавязкова пазбаўленая расейшчыны і ейнага найгоршага, пасьля мату, увасабленьня — расейскае папсы. Цалкам верагодна, што тут таксама ёсьць “девочки, которые хотят”, але ты ніколі не даведаесься пра гэта праз дынамікі.
Томас Ман неабачліва заарандаваў сабе тут на 99 гадоў кавалак зямлі і ў 1930-м збудаваў у Нідзе, на ўзгорку над затокаю, Sommerhaus на два паверхі.
Брунатны дом зь белымі вокнамі, блакітнымі аканіцамі і гэткага самага колеру вільчыкам над таўшчэзнаю чарацянай страхою з прычолкам — ужо даўно музэй, адзін з наведнікаў якога дзеліцца з спадарожніцаю ўпэўненасьцю, што аўтар “Доктара Фаўстуса” проста ня мог хоць разок не “пайграць” на вось гэтым чорным раялі сваю дарагую Кацю.
ня вельмі выразна напісаў неяк Анатоль Вялюгін, бо складаў верш, відавочна, не пра тутэйшыя выдмы-дзюны.
У Нідзе выдмы, заціснутыя паміж затокаю й морам, ня сьцеляцца, а цягнуцца ў неба, не бяз посьпеху гуляючы ў горы. Па іхніх фантастычных залаціста-плятынавых рэльефах бягуць то вэлюмна-празрыстыя, то атрамантава-фіялетавыя цені аблокаў, ствараючы амаль незямную пэрспэктыву, якая магла б зрабіць паэтычнай музе А. Вялюгіна магутную іньекцыю натхненьня. Асабліва, калі б ён пабачыў, якім безаглядна адважным мінэтам аздабляе гэты марсіянскі краявід юная жанчына зь сьвежым пэрсікавым загарам і дасканалай бялюткай дупенцыяй з разраду тых, што адзін з герояў Рэмарка, памятаецца, называў цукровымі галоўкамі.
Ёсьць віны, узгадаваныя сонцам, ёсьць — узгадаваныя туманам. У нараджэньні літоўскіх натуральных — з размаітых ягадаў і садавіны — сонечны промень і вогкі подых туману, відаць, адыгрываюць аднолькава істотную ролю. Вядома, пачатак сапраўднага віна заўсёды ў карані вінаграднае лазы. Але літоўскае чорнапарэчкавае выпісвае для сваіх вінных лёхаў каралева Вялікай Брытаніі.
Што мае прапанаваць брытанскаму каралеўскаму дому Беларусь? “Крыжачок”? “Талачынскае”? “Водар мяты”?
У Літве сваіх грамадзянаў пояць, у Беларусі — спойваюць.
У музэi гiсторыi Нiды і ейнага навакольля ёсьць разьдзел “Промыслы”, а ў iм — вiтрына, прысьвечаная нарыхтоўцы варонаў. На фатаграфiях пачатку XX стагодзьдзя наведнiк бачыць, як жыхары Куршаўскае касы ставяць сеткi-перавесы i дастаюць зь iх бядотных птушак. Далей галоўнай дзейнай асобай на здымках робiцца зухаваты дзядуля, што трымае ў руцэ жывы аб’ект промыслу, пазiраючы на яго неяк спэцыфiчна. Як выяўляецца, вясёлы птушкалоў разлучае варонаў зь iхняй крылатай душой адным дакладным укусам. Кожны такi снайпэрскi ўкус належала запiць добрым глытком гарэлкi, што дзядуля з задавальненьнем i робiць на наступным фота.
Пра далейшыя тэхналягiчныя этапы промыслу экспазыцыя сарамлiва маўчыць, i ты ўдакладняеш iх у навуковай супрацоўнiцы. Птушак скублi й салiлi ў бочках амаль як грыбы: слой варонаў, соль, кроп, ляўровы лiст, зноў слой варонаў. Супрацоўнiца, якая памятае такую бочку (i зусiм нябрыдкi смак ейнага зьмесьцiва) з свайго дзяцiнства, апавядае, што ў суседняй вёсцы жыве стары спэцыялiст-“кусатель”. Калi музэйнiкi знайшлi яго, намерыўшыся паказаць старадаўнi промысел на фальклёрным сьвяце, “кусатель” узбадзёрана пацiкавiўся, дзе возьмуць жывых варонаў i колькi iх будзе.
Увечары ты марна шукаеш у мэню тутэйшых кавярняў i рэстаранаў салёных варонаў. Iх няма, як у полацкiх кавярнях і не начавала малочнага супу з падлешчыкам цi ўлюбёнага дэсэрту твайго маленства — халоднай бульбы з брусьнiчным сочывам, дзе ягады звараныя з морквiнамi, палавiнкамi грушаў цi з райскiмi яблычкамi, якiя ператварылiся ў найсмачнейшы мармэляд. Табе хочацца, каб “уваскрашэньне” гэтай непаўторнай полацкай стравы адбылося прынамсi на тваiх памiнках.
Ты ўжо даўно навучыўся думаць пра сьмерць абсалютна спакойна, пагатоў ад гэтага стагодзьдзя засталiся ўсяго толькi лета ды восень, а ў новым усе мы, хто цяпер вывучае рэстаранныя мэню ў Нiдзе i ў Полацку або займаецца iншымi карыснымi й бескарыснымi справамi, абавязкова пераселiмся ў іншае зацішнае месца.
Калі хочаш глыбей спасьцігнуць душу гораду, мястэчка ці вёскі, непазьбежна апынаесься на могілках. Вядома, пакуль яшчэ сваiм ходам, без пахавальнае працэсіі, якая пакрысе фармуецца ў асмужанай далечы пражытых і непражытых гадоў.