Беларусы i дома, i ў дыяспары вяртаюцца да Беларусi рознымi шляхам. Хтосьцi начытаецца кнiжак. Хтосьцi вып’е ў добрай кампанii патрэбную дозу “белавескай”. Камусьцi пашанцуе на настаўнiцу, а камусьцi — на каханка. Адзiн палачанiн служыў у войску ў Туркмэнii i чамусьцi нi з пушчы нi з поля пачаў сьнiць беларускамоўныя сны...
Нявызнаныя шляхi твае, беларуская душа!
Вось, напрыклад, падымаецца з чаркай у руцэ адзiн малады эстонскi беларус-прадпрымальнiк родам зь Вiцебску і апавядае, як улетку дактары паставiлi яму безнадзейны дыягназ, i як ён склаў запавет i ляжаў ад ранку да вечара на Божай пасьцелi тварам да сьцяны. Ды раптам у працэсе гэтага ляжаньня пачала чаўпцiся ў яго ў галаве нейкая бязглузьдзiца. А менавiта тое, як на пачатку 1990-х дэкан даручыў яму на нейкай вечарыне ўнесьцi ў iнстытуцкую залю дзяржаўны бел-чырвона-белы сьцяг, i як ён гэты сьцяг уносiў i потым зь iм стаяў усю вечарыну на сцэне. I чаўплася гэтая несусьвецiца i дзень, i два, i тры, аж пакуль хлапцу не захацелася селядцоў з бульбай. А потым — мяса з чырвоным вiном. А потым — амаль як у рамане таго ж Эна Вэтэмаа “Яйкi па-кiтайску” — да дзевак.
У верасьнi былы безнадзейны хворы адчынiў новую краму, а ў сьнежнi прыехаў на сваёй “Таёце” на прэзэнтацыю “Дзесяці вякоў беларускай гiсторыi” У. Арлова i Г. Сагановiча. Праўда, кнiгу чамусьцi не купiў. Магчыма, пакiнуў гэты сродак у запасе.
Я не мастацтвазнаўца. Я проста адчуваю й ведаю, што ўсё, што робiць з скурай i з скуры мая спадарожнiца мастачка Марына — велiкоднае яйка або складаныя вытанчаныя кампазыцыi — гэта таленавiта i шматзначна ў сэнсе ня толькi асацыятыўным, але і фiлязофскiм.
Сьцены галерэi, дзе адбываецца вэрнiсаж, памятаюць Карла XII, i мне хочацца, каб яны запомнiлi й нас. Яшчэ мне хочацца падысьцi да кампазыцыi “Фаўна сноў” i ўкрадня пакласьцi на яе руку, бо так называецца i адна з маiх кнiжак. Але юная журналiстка, якая цiкавiцца не беларускiм мастацтвам, а “нашым” прэзыдэнтам, бярэ мяне за гузiк, выводзiць у фае i пстрыкае дыктафонам.
Яна глядзiць зь непрыхаваным недаверам i кажа, што напрыканцы XX стагодзьдзя гэтага ня можа быць. Я аддаю ёй нумар “Народнай волi” з партрэтамi зьнiклых Захаранкi, Ганчара й Красоўскага i запрашаю наведаць Менск 25 сакавiка. Яна пытаецца, цi не баюся я вяртацца. Найлепей было б адказаць, што зь ёю я мог бы зрабіцца невяртанцам, i потым, пасьля кароткай пярэрвы, дадаць — “нават да нядзелi”, але штосьцi ў настроi ўжо непапраўна разладзiлася, i я здольны толькi тупавата пахiтаць галавой.
У гарадку Кiвiылi эстонскiя беларусы паставiлi помнiк пісьменьніку Яну Скрыгану, якi працаваў там пасьля вяртаньня зь лягеру i да новага арышту ў 1949-м.
У мяне да Яна Скрыгана свой сантымэнт. Калiсьцi на нарадзе маладых лiтаратараў у былым Доме творчасьцi СП “Каралiшчавiчы” Ян Аляксеевiч, рэцэнзуючы мой юначы аповед пад назваю “Добры дзень, мая Шыпшына”, публiчна квалiфiкаваў гэты найцнатлiвейшы опус як парнаграфiчны. “Чым займаюцца героi Арлова? — рытарычна запытаўся шаноўны мэтар. — I ўдзень i ўначы, перапрашаю, сьпяць!” Было трохi дзiўнавата пачуць такія словы з вуснаў перакладчыка бунiнскiх “Цёмных прысадаў”, але сваю добрую справу яны зрабiлi: папулярнасьць, прынамсi, на той нарадзе мне забясьпечылi.
Жыхар Кiвiылi Ўладзiмер Дзехцярук, якi ставiў помнiк Скрыгану, у тую ранiшнюю хвiлiну, калi я пазванiў у ягоныя дзьверы, займаўся прыкладна тым самым, што й героi майго даўняга аповеду. Я шчыра парадаваўся за калегу, якому дарыла адчуваньне вечнасьцi невядомая ўладальнiца футэрка з прыдзьвернага вешака. Мы мелiся працягнуць свой шлях у Талін, і Ўладзiмер — ня быў бы ён аўтарам кнiгi “Сярод белых эстонскiх начэй” i былым мараком — iмгненна ацанiўшы сытуацыю, папрасiў дзесяць хвiлiнаў i роўна праз столькi выйшаў з сваёй кавалерскай двухпакаёўкi ўжо ня ў плаўках, а цалкам гатовы да падарожжа ў сталiцу.
На зваротным шляху мы зноў завiталi да Ўладзiмера. Футэрка не было. На сьцяне вiсеў ручнiчок з вышытай датаю: 25 сакавiка 1918 году. Мне згадалася, як аднойчы я ехаў з знаёмым амэрыканцам родам з-пад Берасьця недзе ў ваколiцах Балтымору, i ён сказаў, што зараз зьвернем, бо тут за 20 мiляў жыве беларус Лёва. Ролю ручнiка ў Лёвы выконвалi пасеяныя на кветнiку бурачкi — памяць пра матулiны грады.