Карней усміхнуўся і прамовіў:
— Я твой прапрадзед, Гарыслава. Ты вельмі падобная на маю жонку Васілісу. Трахім і Аксіння — мае бацькі. А ў мяне былі дзед Міхалка і баба Хрысціна па матчынай лініі ды дзед Васіль і баба Адарка — па бацькавай. Гэта я табе кажу як жывы сведка, без усялякіх папер, можаш паверыць мне на слова.
Цяпер ужо Гарыслава ўтаропілася ў Карнея і пазірала, як на прывід. Вочы яе выпраменьвалі недавер, і яна сказала насмешліва:
— Вы маніце... Я не веру ў казкі і перасяленне душ...
— Хочаш вер, хочаш не вер, дарагая мая прапраўнучка, але так яно ёсць на самой справе. Я трапіў сюды з далёкага мінулага з дапамогаю аднарога і хачу вярнуцца назад. Чужы я тут і не патрэбны...
— Што вы, спадар Карней! Прашу вас, не крыўдуйце! Я шчаслівая мець такога прыгожага і маладога прапрадзеда! Хачу пазнаёміць вас з маімі сынамі. У мяне іх двое. Аднаго завуць Трахім, другога — Карней! Бацька паехаў на сімпозіум у Амстэрдам, прыедзе праз тыдзень, тады я вас і з ім пазнаёмлю. А жыву я тут, у гэтай хаце. На жаль, спяшаюся на працу. Заходзьце ўвечары. Мае дзеткі са школы вернуцца, і муж будзе дома. Але, мусіць, ён не паверыць, што вы з мінулага... Нават калі вы ўсё гэта прыдумалі, я буду рада пазнаёміць сваю сям’ю з пацыентам, над якім мне давялося шмат папрацаваць. Вам жа вырасцілі новую печань, лёгкія, нырку і шмат што яшчэ, — яна хітравата ўсміхнулася. — Такая мудрая механіка. Адны зубы чаго каштавалі!
— Дык мае зубы не ўстаўныя? — у сваю чаргу здзівіўся Карней.
— Яшчэ чаго! Зубы ўстаўляць! Смех дый годзе! Растуць яны як міленькія! Галоўнае — добра пасадзіць.
Карней зразумеў, што ён не верыць ёй, а яна — яму. Яны людзі розных эпох і пакаленняў, але ён ужо любіў сваю прапраўнучку, ганарыўся яе розумам і адчуваў, што недарма жыў на свеце і кахаў сваю Васілісу. Яшчэ парадавала тое, што ёсць музей, пра які марылі Платонавіч з жонкаю. Хто сказаў, што мары не здзяйсняюцца? Здзяйсняюцца — няхай сабе і ў пятым калене!
Гарыслава прыязна развіталася з Карнеем, яшчэ раз запрасіла на вячэру і скіравалася да цэнтра рэабілітацыі. Ён пайшоў у бок поплава і раптам твар у твар сутыкнуўся з Іванам Прыблудным.
— Ці ты гэта, Іване? — ускрыкнуў Карней узрушана і нават радасна: як жа, сустрэў чалавека са свайго часу!
— Ну, я... А ты хто? — спытаў насуплена Іван.
— Карней, не пазнаў? Падмаладзілі тут мяне...
— Ты — Карней?.. А хаця, мне таксама тут зубы ўставілі і яшчэ хрэн ведае, што са мной зрабілі. Я таксама пасля іхняй рэабілітацыі сябе не пазнаў...
— Як ты сюды трапіў?
— Не помню. Добра заклаў за каўнер і заснуў, — Іван шчоўкнуў сабе па шыі двума пальцамі, — прачнуўся тут, на вуліцы. Яны мяне схапілі і павезлі ў свой цэнтр, пачалі страўнік мыць, клізмы рабіць замест таго, каб даць пахмяліцца. А ты што тут робіш?
— Хацеў ад цябе схавацца, ды не ўдалося, — пасміхнуўся Карней.
— Здохну тут! Скажы, як назад вярнуцца? — спытаў Іван, як злодзей, азіраючыся па баках.
— Не ведаю, — адказаў Карней, а сам падумаў, нашто гэтае пустазелле трэба ў вёсцы, няхай лепш тут перавыхоўваецца.
— А ў цябе выпіць няма?
— Няма...
— Вось трапіў дык трапіў! Тут жа гарэлкі не прадаюць, віно — і тое мензуркамі мераюць, а калі трохі перабраў — зноў у цэнтр, на чыстку. Яны мне прапаноўваюць вечнае жыццё, а на які хрэн яно мне? Мусіць, павешуся...
— Дык ідзі ў лес і гані сабе самагонку!
— Ага, у лес! Яны ж мяне ўключылі ў групу рызыкі, чып нейкі прышылі і трымаюць, як сабаку на ланцугу! Няхай яна гарам гарыць гэтая будучыня разам з імі!
— Супакойся, Іван, змірыся. Жыццё не такое благое. Падбяры тут сабе добрую маладзіцу ды і жыві, ты ж яшчэ зусім малады чалавек.
— Ох, не, Карней, не! Душа гарыць! Не вытрымаю я тут! Мне воля трэба! — Іван адчайна закруціў галавою.
— Бывай, яшчэ сустрэнемся! — Карней узмахнуў на развітанне рукой, яшчэ пачуў, што Іван нешта сказаў яму ўслед, але не азірнуўся: не мела сэнсу доўжыць далей гаворку. П’яніцу хоць побач з Богам пасадзі, яму ўсё роўна будзе блага.
Як толькі даміны расступіліся, яшчэ здалёку ўбачыў Карней цэлы табун белых жарабят. «Дзе ж мой Кося?» — разгублена спытаў сам у сябе і хутка пайшоў бліжэй, спадзеючыся ўбачыць свайго дарослага аднарога. Але тут быў толькі маладняк. Карней засумняваўся, мо ягоны конік так і не вырас, і пачаў клікаць свайго аднарога:
— Кося! Кося! Кося!
Аднак ні адно жарабя нават не павярнула галавы на ягоны голас. Табун шчыпаў траву і не звяртаў аніякае ўвагі на чалавека. Карней наблізіўся да аднаго жарабяці, памацаў лоб і адчуў пад пальцамі рог. Так гэта быў статак маладых аднарогаў! Адкуль ён узяўся? Мо заўсёды тут быў? А зрэшты, якая яму справа да гэтага абыякавага табуна. Сэрца трывожна захвалявалася, страх халадком прайшоў па спіне. Карнею трэба было знайсці свайго Косю, інакш ён ніколі не зможа вярнуцца ў свой час... Ледзь не подбегам кінуўся назад да доктара, бо толькі той мог сказаць, куды падзеўся Кося.