ў фуражцы з вусамі й пагонамі капітана
нюх у яго быў за гады працы вельмі натрэніраваны
бо ён адразу скіраваў у мой бок
нахабна стаў проста побач са мною
і ўперыўся вачыма ў мой твар у ваконнай шыбе
я тут жа згадаў што еду па фальшывым праязным
якія са зьніжкай распаўсюджваў мой добры кораш з ін’язу
і мне зрабілася крышку ніякавата
асабліва з увагі на тое, што ў маёй кішэні
ляжаў лятучы карабель з папараць-кветкай
колькасьць якой была ў эквіваленце
роўнай дзесяці гадам турмы
па адным за кожны заплочаны намі за папараць-кветку бакс
скідваліся мы ўсе, але ў турму паслалі б толькі мяне
што здалося мне ў той момант асабліва несправядлівым
і я ледзь не заплакаў і не абасцаўся
адчуваючы носам нясьвежы пах міліцэйскага шчаціньня побач са мною
тады я, здаецца, пачаў маліцца
і пастанавіў разьняволіцца й паводзіць сябе як звычайна
так бы мовіць не падаваць выгляду
і галоўнае ня дыхаць
чым дасягнуў толькі адваротнага
таварыш капітан міліцыі пачаў на мяне касавурыцца
выгляд, якога я зусім не падаваў, яму яўна чымсьці не падабаўся
і асабліва яму не падабаліся мае крывава-чырвоныя вочы
я дабрадушна ўсьміхнуўся
а сам пачаў маліцца яшчэ больш палка
як умеюць толькі вампіры
і памалу скіраваўся да выхаду
бо зразумеў што да «Кастрычніцкай» цяпер ужо не даеду
і спазьнюся такім чынам на фільм Труфо «Чатырыста ці колькі там удараў»
бо мяне самога зараз напаткае такі ўдар
у параўнаньні зь якім усе ўдары сьвету здадуцца жартам
аднак было позна я трапіўся таварыш капітан
тут жа скіраваўся да выхаду ўсьлед за мною
наступнай станцыяй была «Плошча Перамогі»
дзьверы адчыніліся і я што ўжо зробіш выйшаў
таварыш капітан натуральна за мною
але тут я нібыта згадаў пра нешта надзвычай важнае
зноў зайшоў у вагон і прыкінуўся дрэвам
тым часам як таварыш капітан выйшаў і ўжо не заходзіў
яму насамрэч было трэба на «Плошчу Перамогі»
ня памятаю, як я дайшоў тады да ДК Прафсаюзаў
як дабраўся на самы верхні балкон набітай моладзьдзю залі
дзе сябры бавілі час чаканьня тым, што глядзелі «Чатырыста ўдараў»
памятаю што я прастаяў увесь фільм прыціснуўшыся да сьценкі
бо баяўся ўпасьці празь нізкія парэнчы ўніз з вышыні балкону
і баяўся нават зірнуць на шырачэзны экран проста перад маім носам
бо чорна-белая стужка яўна хацела ўцягнуць мяне ў дзею
разам з ботамі й папараць-кветкай
а я не хацеў рабіцца чорна-белым хай нават у фільме Труфо
я хацеў яшчэ нейкі час пабыць каляровым
калі мы ў той вечар сыходзілі па лесьвіцы з ДК Прафсаюзаў
нейкая добра выхаваная дзяўчына-падлетак (відаць, зь Серабранкі)
паказала на нас пальцам
і спыталася ў сваёй прыстойна апранутай маці
«Мама, хто гэтыя брудныя людзі?»
тая кінула вокам на нас зь сябрамі
й шэптам сказала дачцэ:
«Цыц, дурніца, гэтыя хлопцы – хіпі!»
нас прыемна зьдзівіла, што маці была
больш прасунутай за дачку
і што нас нехта ў Менску прыняў за хіпі
хаця мы былі ўсяго толькі валасатыя разьдзяўбаі
14. Зьмена стану
Відэасалён на Інстытуце Культуры
быў маім сапраўдным інстытутам культуры
(я ж як ні круці рыхтаваўся вучыцца
на гішпанскага рэжысэра)
там можна было зьняць на дзьве гадзіны пакойчык
нібы ў бардэлі
і ня толькі спакойна паглядзець
Антаніёні Формана ці Кустурыцу
але й выпіць піўка пакурыць
адзін (часьцей) ці з кампаніяй
а калі ўзяць правільны фільм
то яшчэ й самазадаволіцца
як рабілі там некаторыя
а калі ўзяць фільм яшчэ больш правільны
то й цішком задаволіць запрошаную
на кінапрагляд кінаманку
паступова я пачаў праводзіць
у відэасалёне на Інстытуце Культуры
больш часу чымся ўва ўнівэры
дзе ўсе фільмы ў відэакабінэтах
даўно пасьпеў пераглядзець
цяпер я завісаў у відэасалёне з самае раніцы
і мае знаёмыя
пачалі дамаўляць са мной стрэлкі
адразу на Інстытуце Культуры
гэтак аднойчы зь Берасьця прыехала дзяўчына
даўно безнадзейна ў мяне закаханая
я сустрэў яе на Інстытуце Культуры
адкуль ёй блізка было да вакзалу
мы селі на зэдлік у двары ля відэасалёну
адкаркавалі піўко
я зірнуў на яе і ўсьвядоміў
што досыць доўга яе ня бачыў
і што яна за гэты час
добра так разьвілася пасталела й пахарашэла
таму пасьля другой бутэлькі піўка
я зрабіў ёй шчырую прапанову
паглядзець разам у відэасалёне