празь некалькі гадзін я ўжо быў гатовы за цыгарэту
забіць чалавека
мяне стрымлівала толькі відовішча
ўмоваў утрыманьня на Валадарскага
а трэцяй дня я выйшаў на двор і ўбачыў пажылога мужчыну
супрацоўніка «Беларусьфільму»
што спакойна стаяў і курыў папяросу
я тут жа кінуўся да яго й пачаў выпрошваць у яго закурыць
але ён не адказаў мне ні слова толькі пакруціў галавою і зацягнуўся
ў стылі садыстычных беларусьфільмаўскіх фашыстаў
у той момант я паабяцаў сабе
што ніколі ў жыцьці не адмоўлю нікому ў цыгарэце
нават супрацоўнікам «Беларусьфільму»
усё тады на шчасьце скончылася мірна
Мэнахэм Голан зьняў свае турэмныя дублі
і а шостай мы зноў апынуліся на волі
пасьля дванаццаці гадзінаў без цыгарэтаў на Валадарскага
якія цягнуліся нібы пажыцьцёвы тэрмін
фільм выйшаў пад назвай «Ліма: брэйкінг зэ сайлэнс»
і я яго ўсё яшчэ так і ня бачыў
пра Голана напісаў у сваіх мэмуарах Канчалоўскі
супрацоўнік «Беларусьфільму» памёр ад раку
а дыктатара Фухіморы неўзабаве скінулі
цягам чаго пацярпеў адзін з нашых выкладчыкаў –
акурат быў у Пэру ў камандзіроўцы
і дапамагаў дыктатару дамаўляцца зь беларусамі пра пастаўкі зброі
як тут адбылася тыповая лацінаамэрыканская рэвалюцыя
й беднаму выкладчыку давялося пару дзён пасядзець у тамтэйшай Валадарцы
дзе насамрэч калісьці адбываліся падзеі
што здымаліся потым у тутэйшай Валадарцы
з нашым сьціплым удзелам
але гэта ўжо ў прынцыпе зусім іншая
й не зусім менская гісторыя
17. Нагана
Усе кажуць: Акрэсьціна, Акрэсьціна…
Быў і я на вашым Акрэсьціна
з такімі ж як сам плошчавымі хуліганамі й вулічнымі бамжамі
нічога такога прыкметнага
а вось што ня кажуць, дык гэта што на той жа Акрэсьціне
знаходзіцца менскі скурна-вэнэрычны дыспансэр
літаральна насупраць прыёмніка-разьмеркавальніка
яны як два інтэрнаты па розных спэцыяльнасьцях
рыхтык як наш на былой Варвашэні й БДУ на Крапоткіна
і мне пашчасьціла патусіць у абодвух Акрэсьцінах
з двума рознымі кшталтамі хуліганаў і ўсё тымі ж бамжамі
на першым Акрэсьціна цікавіліся палітыкай
на другім палітыкай ні ражна не цікавіліся
там цікавіліся толькі ебляй
абедзьве зацікаўленасьці рана ці позна
непазьбежна прыводзілі вас на Акрэсьціна
хіба што ў розныя ўстановы
разам са мной тады на Акрэсьціна
трапілі два курсанты міліцэйскай акадэміі
што таксама знаходзіцца на былой Варвашэні
фактычна суседзі
нармальныя вясковыя пацаны што прыехалі ў сталіцу
дзе ў адрозьненьне ад нас не пачалі адразу
бухаць і трахацца без разбору
а ўсяго толькі працягвалі т
аму пачуваліся ў сталіцы як дома
але ў скурна-вэнэрычным дыспансэры ім не падабалася
яны тут былі ня ў форме а ў піжамных халатах
пататуяваныя бамжы й хуліганы іх не баяліся
мэдсёстры былі старыя, праціўныя й грубыя
і мелі тэндэнцыю хлапцамі камандаваць
не аддзяляючы іх ад агульнай масы недачалавекаў
не давалі ім піць гарэлку
і нават нахабна не пускалі іх у жаночае аддзяленьне
з усіх гэтых прычынаў хлапцы страшна нудзіліся
бо не ўзялі з сабой у дыспансэр нат ніякае кніжкі
з сэрыі пра «Бешанага» ці маёра Проніна
ці прынамсі нечага зь пяра Чаргінца
а пазычыць у мяне Хэмінгўэя неяк не наважваліся
таму празь нейкі час курсанты міліцэйскай акадэміі
пачалі падсьвядома шукаць, да
каго б гэта так даябацца каго б пастроіць, каму б надаваць пізьдзюлёў
на капыл сваіх улюбёных кніжных герояў
і неўзабаве іхны выбар лягічна запыніўся на мне
яны пачалі да мяне прыглядацца як жаніхі да нявесты
ці як да каня сарамлівыя канакрады
але я своечасова гэта заўважыў
і рабіў усё каб не даваць ім ніякіх падстаў даёбвацца
гэта значыць адкупаўся ад іх цыгарэтамі
але пад самы канец лячэньня курсанты ўсё-ткі мяне падлавілі
ці дакладней я сам праз сваю неабачлівасьць даў ім падставу да сябе даябацца
а менавіта ў дзень калі ўсе пацыенты сядзелі ля тэлевізара
і глядзелі фінальны хакейны матч між Расеяй і Чэхіяй
на зімніх алімпійскіх гульнях у Нагана
матч адбываўся ўвечары але ў нас быў палудзень
матч сабе адбываўся але ў самім
матчы доўга нічога не адбывалася
курсанты разам з бамжамі хуліганамі й вэтэранамі вайны
ўсімі фібрамі душы перажывалі за братнюю Расею
якая нядаўна да таго ж далучылася да саюзнай дзяржавы