з адным вядомым тады мэталёвым гуртом
куды мяне прынялі выключна з-за выгляду, а ня таленту
а забіць на рэпэтыцыю – гэта вам не забіць на заняткі
за такое могуць і начысьціць рыла
мы разьвіталіся з каханай да вечара
я вярнуўся ў ціхі дзённы інтэрнат шчасьлівым
і бадай што дарослым чалавекам
толькі маё шчасьце працягвалася нядоўга
бо на вахце мне перадалі што званіла маці
і што я мушу тэрмінова ехаць у Берасьце
уначы загінуў мой стрыечны брат
разьбіўся ў аварыі
а стрыечная сястра ў цяжкім стане
вось тады мая мара трапіць у Навінкі ледзь ня спраўдзілася
я адразу згадаў сваю начную жартаўлівую фразу
наконт важных сямейных прычынаў
сказаную прыблізна ў часе аварыі
і зразумеў што я дагуляўся
ня проста зь лёсам а з госпадам богам
у сьлязах я прыйшоў на рэпэтыцыю
сказаў хлапцам што з мэталам і іншай д'ябальшчынай завязваю
як і з каханьнем
сыходжу ў манастыр каб ня скончыць самагубствам
і паехаў на пахаваньне
такім чынам ува ўнівэры ў мяне праблем сапраўды ня
ўзьнікла узьніклі праблемы выключна з мазгамі
я да сёньня ня ведаю якая сувязь між каханьнем
і сьмерцю і чаму калі па праўдзе кахаеш заўжды некага іншага забіваеш
хай ненаўмысна ўсяго толькі жартам
і чаму гэта было зьяўлена мне так рана
адначасова з даросласьцю
коштам нявіннага жыцьця
майго незабыўнага маладзейшага за мяне стрыечнага брата
зь якім мы былі блізкія ў дзяцінстве
усё гэта віравала ў маёй галаве
ў дарозе й на пахаваньні
і я баяўся ў гэтым прызнацца хоць каму-небудзь
пачуваючы сябе ў сям'і двойчы чорнай авечкай
забойцам
і ў цэлым сьвеце быў адзіны сьведка маёй не нявіннасьці
але прынамсі невінаватасьці
мая каханая
там на другім канцы тэлефона
які злучаў нас у тыя дні гэтаксама
як назаўжды злучыла тая ноч тая сьмерць тая раніца
19. Гісторыя з самагубствам
Вакзал, напэўна, паэтычнае месца
для тых хто жыве на вакзале ці пад вакзалам
мне ў менскім вакзале падабаўся выключна выхад
з выглядам на дзьве толкінаўскія вежы
ў стылі так званага сталінскага барока
што нібы засталіся ад мэксыканскага катэдральнага касьцёла
які разбурылі, і яго замяніла красамоўная пустэча
ў якой адкрываецца горад, што ня мае нічога сьвятога
а так вакзал досыць страшнае месца
на якое заўжды баісься спазьніцца ці прыйсьці зарана
ці зь якога баісься наагул не вярнуцца
брама ня ў горад, а ў паралельнае вымярэньне
неяк адна мая сяброўка з інтэрнату пайшла на вакзал
і прапала
яшчэ ў той жа дзень на вакзале знайшлі зьнявечанае цела дзяўчыны
што скочыла пад цягнік
усім было ясна што цела належыць сяброўцы
якая даўно пагражала скончыць жыцьцё самагубствам
асабліва пад уплывам псыхатропных таблетак
скарыстаўшы з адсутнасьці суседак па пакоі
але нейкая надзея яшчэ заставалася
ува ўсіх, апрача мяне
бо я сам быў пайшоў аднойчы на вакзал праводзіць сябра
і не вярнуўся
у камэры захоўваньня ў сябра была пляшка гарэлкі
якую мы расьпілі тут жа на вакзале каля шапікаў разам з бамжамі
пасьля чаго сябар зьехаў
а я пачаў размаўляць з нармальнымі пасажырамі па-беларуску
і сьпяваць беларускія песьні
неўзабаве мяне нягледзячы на мае пратэстныя лёзунгі
затрымала міліцыя Чыгуначнага раёну
і да раніцы я сядзеў у клетцы з усё тымі ж бамжамі
але вернемся да самагубства
быў пярэдадзень новага 1998-га году
мы зь зямлячкамі з унівэру
як на бяду, тымі самымі сяброўчынымі суседкамі па пакоі
акурат гасьцявалі ў Берасьці
і калі нам зь Менску пазваніла
яшчэ адна аматарка псыхатропных таблетак
каб з гістэрычным сьмяшком паведаміць пра зьнікненьне сяброўкі
мы тут жа сабралі транты й вярнуліся ў Менск раней часу
па дарозе ў цягніку мы амаль не размаўлялі
ў прадчуваньні страшнай весткі, што чакала нас на вакзале
ці то бадун пасьля Берасьця ў нас быў настолькі моцны
ці то настолькі моцным было нашае самаўнушэньне
але ў кожным разе калі мы прыехалі, на пэроне
нас сустрэў сам прывід загіблай дзяўчыны
мае зямлячкі ўскрыкнулі адна зь іх самлела
я застаўся стаяць нібы ўслупянелы
прывід наблізіўся да нас усьміхнуўся
і ціхім замагільным голасам папрасіў прабачэньня
маўляў на вакзале ў той дзень ён сеў у цягнік і паехаў да цёткі
пра якую мы дагэтуль ніколі ня чулі