і нікога ў інтэрнаце не папярэдзіў
каб пераканацца што прывід зусім ня прывід
мы кінуліся на яго з абдымкамі і ледзь не ўдушылі
а самі душыліся ад сьлёз палёгкі, любові і шчасьця
і зусім не шкадавалі, што дарэмна вярнуліся ў Менск раней часу
бо ў Берасьці ад падобных прыгодаў мы былі застрахаваныя
яшчэ ў дзяцінстве бацькамі
тым часам як у Менску прыцягвалі іх магнітам
праз тры месяцы пасьля гэтай гісторыі з самагубствам
я сабраў свае транты й сказаў усім у інтэрнаце
што іду на вакзал дзе зьбіраюся сесьці ў цягнік і паехаць да цёткі
і прапаў
20. Прыцягненьне
Цягам пешых бадзяньняў Менскам –
ня ведаю, ці бываюць іншыя бадзяньні –
я стараўся паводле магчымасьці абіраць такі шлях
каб прайсьці побач з Траецкім прадмесьцем
(я ніколі ня мог пагадзіцца з тым што гэта прад-месьце –
а дзе тады выбачайце гістарычны цэнтар?
і што ў ім выбачайце такога гістарычнага?)
ці то ішоў на Нямігу
ў гандлёвы дом слухаць альбомы
ці то на вакзал праз пляц Незалежнасьці
ці то на Панікоўку ці то ў Цэнтральную кнігарню
я рушыў да Траецкага па Старажоўскай
альбо па Максіма Багдановіча
і сузіраў з адлегласьці яго сіратлівыя дамкі зь іншай эпохі
літасьціва захаваныя вайною
пасярод пасьляваеннага так бы мовіць сучаснага места
але сам я ня быў сучасьнікам места
я адчуваў сябе хутчэй сучасьнікам Траецкага прадмесьця
зь яго сьціплым помнікам Язэпу Драздовічу
і ў чымсьці самога Язэпа Драздовіча
мітычнага гнома пад дрэвам-банзаем
увешаным зоркамі камэтамі й іншымі цацкамі
на капыл каляднай ялінкі
што заўжды стварала ў мяне адчуваньне сьвята
й дадавала жыцьцёва неабходнай энэргіі
(неяк памятаю бег удоўж Траецкага па Багдановіча
за аўтобусам мэтраў сто
дагнаў кіроўца спыніў але я не заходзіў
аўтобус быў патрэбны ня мне а аднаму сябру
што аддыхваўся ззаду й сьпяшаўся
зь сьвяткаваньня на сьвяткаваньне)
а вось у само Траецкае я заходзіў рэдка
празь яго так бы мовіць нутраную беднасьць
тым часам як звонку ў ім мроілася нутраное багацьце
гэтак жа бывае захапляесься чалавекам
дакуль чалавек не прамовіць
вось я і захапляўся
толькі пару разоў быў у літаратурным музэі
дзе знаёмая супрацоўніца ў якую я быў закаханы
паказала мне пасьмяротную маску Караткевіча
і аднойчы ў рэстарацыі дзе паводле кошту
даступнай была толькі гарэлка
сьвяткаваў народзіны
зь сябрамі з інтэрнату і нейкім выпадкова сустрэтым
на канцэрце ў клюбе «Касмаполітан»
маладым сатаністам
што вельмі цікава апавядаў пра тое
як яшчэ ў школе
забіў і зьеў найлепшага сябра
пасьля чаго мы яму болей не налівалі
а клёвы ж здаецца быў хлопец
дакуль не прамовіў
але гэтай павярхоўнай сувязі ў прынцыпе было дастаткова
каб Траецкае стала маёй улюбёнаю часткай цэнтру
і калі там пазьней пачалі зьяўляцца цікавыя месцы
я толькі радаваўся за яго зноў-такі на адлегласьці
і казаў яму ў думках Вось бачыш
я ніколі не сумняваўся, што ў табе ўсё-ткі Нешта ёсьць
21. Паліклініка
У студэнцкую паліклініку
дзесьці на Багдана Хмяльніцкага
я ўпершыню патрапіў пасьля таго
як паспрабаваў па п’яні даказаць
аднаму свайму сябру
што ня спаў зь ягонай дзяўчынай
калі ў яе (зноў жа па п’яні)
неяк быў начаваў
на знак сваёй сяброўскай вернасьці
і вернага сяброўства
я ўрачыста
спаліў сам сабе левую руку запальніцай
здаецца, мне ў гэтым мроіўся
нейкі рытуал
пасьля гэтага мне сябар паверыў
расплакаўся й абазваў мяне дурнем
калі рана на руцэ пачала гнаіцца
я ўзяў нажніцы
дэзынфікаваў іх на полымі той самай запальніцы
і выразаў з раны пару кавалкаў
зялёнага мёртвага мяса
крыві было няшмат і
апэрацыя была абсалютна бязбольнай
анэстэзіі не спатрэбілася
пасьля гэтага я нягледзячы
на сваю нелюбоў да лекараў
пастанавіў схадзіць у студэнцкую паліклініку
пахваліцца там перад імі
сваім хірургічным майстэрствам
на ўсякі выпадак
маладая лекарка паглядзела на рану
а пасьля на мяне
шырока расплюшчанымі вачыма
прапісала мне пізьдзюлёў
і ў дадатак антыбіётыкі
лячыцца мне спадабалася
я палюбіў сваю лекарку
і хадзіць пешкі ў студэнцкую паліклініку
у мяне зьявілася новая мэта для шпацыраў
і новая легальная падстава для прагулаў