абое вельмі выгадна сумяшчалася
пагатоў што ў студэнцкай паліклініцы
у адрозьненьне ад нашага ўнівэру
да мяне з самага пачатку ставіліся па-людзку
з павагай і пяшчотай
а калі я стаў завітваць туды часьцей
пры любой праяве насмарку
галаўнога болю
ці падвышэньня тэмпэратуры
ў выніку зьядзеньня сырога алоўку
(стары правераны спосаб)
то наагул ператварыўся там у некага
накшталт VIP
здароўе тады мне яшчэ дазваляла
хварэць колькі душы заўгодна
седзячы ў калідоры студэнцкай паліклінікі
што пах чымсьці накшталт гнілых апэльсінаў
у чарзе разам з такімі як я сам дэзэртырамі
ці атрымліваючы ў кабінэце
чарговы тыднёвы бюлетэнь зь пячаткай
я амаль фізычна адчуваў
як мяне атуляе бацькоўскі клопат
нашай дзяржавы
пра ўсіх цялесна нямоглых і душэўна абмежаваных
пакрыўджаных гопнікамі
выкладчыкамі і надвор’ем
неўзаемнасьцю каханьня
недахопам любові
ніхто ў студэнцкай паліклініцы
ня корпаўся мне ў мазгах
там займаліся выключна маім надарваным
гулянкамі і ўрокамі фізкультуры целам
калі б пры студэнцкай паліклініцы
быў яшчэ і публічны дом
са зьніжкай па факце прад’яўленьня
студэнцкага білету
ці талёну на харчаваньне
цаны б ёй наагул не было
мне да сёньня прыемна сабе ўяўляць
быццам недзе ў архіве менскай студэнцкай паліклінікі
ляжыць сьпярэшчаная фантастычнымі гісторыямі
маіх хваробаў мэдычная картка
з заключным дыягназам:
«Заўчасна выбыў з шэрагу пацыентаў,
так і застаўшыся недалечаны».
22. Альфа й Амэга
Я ніколі ня быў у Доме літаратара як літаратар
і пры гэтым маім першым адрасам у Менску быў Дом літаратара
а зусім не Макаёнка, Ангарская ці Першая Ўманская
менавіта туды нас прывезьлі ў дзевяностым годзе
як чальцоў нашага школьнага краязнаўчага гуртка
і там мы пачулі лекцыю гісторыка Кастуся Тарасава
сьветлая яму памяць
чыю «Памяць пра легенды» я ўжо ведаў напамяць
Тарасаў быў з чорнымі вусамі і даўгаватымі валасамі
і гаварыў нізкім голасам з расейскім акцэнтам
пасьля лекцыі я ўбачыў у кулюарах Дому літаратара
газэту з «Пагоняй»
газэта звалася «Грунвальд» і была выдадзеная ў Таліне
гэта была першая прачытаная мной публікацыя тарашкевіцкім правапісам
якім я з таго часу і карыстаюся
за што й атрымаў быў на выпускным іспыце
па беларускай мове адзінку
тым часам зьлёт юных краязнаўцаў працягваўся
пра яго нават напісалі ў газэце «Піянер Беларусі»
з фатаздымкам на які я трапіў зусім выпадкова
гэтак жа выпадкова я трапляў пазьней у Дом літаратара
на імпрэзы й паказы
самым незабыўным зь іх быў тыдзень нямецкага кіно
зь «Небам над Бэрлінам» Вэндэрса й «Бляшаным бубнам» Шлёндарфа
Я ніколі ня быў у Доме літаратара як літаратар
і пры гэтым маім апошнім адрасам у Менску быў Дом літаратара
Магчыма, таму, што ён быў зусім побач з нашым унівэрам
мы забілі там стрэлку зь сябрамі перад маім канчатковым ад’ездам
сядзелі ў бары й чакалі пакуль прыедзе машына
нам было няёмка ўсё гэта нагадвала сон
і адначасова блатны шансон
нас дубасіла
за суседнімі столікамі бухалі беларускія літаратары
і аднаму з нас прыйшла ў галаву ўратавальная ідэя выпіць гарэлкі
дзеля супакою ці хутчэй мабыць за ўпакой
як дарослыя
мы замовілі па кілішку гарэлкі бяз закусі
і памятаю я тады ажно прасьлязіўся ад радасьці
што ўрэшце магу бухнуць у Доме літаратара зь беларускімі літаратарамі
і ад прыкрасьці што больш пабухаць зь імі ў Доме літаратара мне не давядзецца
у кожным разе гарэлка зайшла мне надзвычай добра
а там ужо й прыехала машына
таму паўтарыць мы зь сябрамі ўжо не пасьпелі
а празь нейкі час пасьля майго ад’езду Дом літаратара зачынілі
дакладней забралі яго ў беларускіх літаратараў
і цяпер яны бухаюць на іншых кропках
я да прыкладу ў Празе
13 студзеня – 1 лютага 2016 г.
23. Замест эпілёгу
Мой менскі сябар зьехаў
цягам рэшты дня
мне стала чуецца за вокнамі ягоны
хрыпаты беларускі гоман, быццам ён
апавядае незнаёмаму дзяўчу
пра дзіўныя часы канца стагодзьдзя,
якіх дзяўчына, ведама ж, ня помніць,
у чым ёй можна толькі пазайздросьціць.
Я прыслухоўваюся й пазнаю ў размове адгалосак