нашае ўсяночнай п'янкі – мы зь сябрам паміналі
старое:
Старажоўку, «Старажытнае», «Сторожа Сергеева», старавераў.
Нягледзячы на мноства больш цікавых, «вечных» тэмаў,
мы іх амаль не закраналі.
Пра іх заўжды можна пагутарыць і з кімсьці іншым.
Магчыма, гэта і ёсьць неўміручасьць –
незьнішчальны водгалас менскай гаворкі
ў праскай вуліцы, мацнейшы за галасы чужынцаў.
Толькі пад вечар вымаю зь пяткі драбочак шкла
ад разьбітага ўчора келіху.
2014 г.