за здароўе Ўсіх Памерлых
разам з задушэўнымі песьнямі
за ўпакой усіх жывых
мы за сьценкай ніяк не маглі нарадавацца
з доўгачаканай фізычнай блізкасьці
нам заміналі толькі пэрыядычныя выгукі
кшталту «хадземце бухаць, хопіць трахацца!»
«наагул, вы курыцу есьці будзеце?»
і грукат у дзьверы «вы там яшчэ ня скончылі?»
(не, я яшчэ ня скончыў)
і іншыя дробныя непрыемнасьці
На наступны дзень з самай раніцы
паспаўшы хіба паўгадзіны ў аўтобусе
мы сустрэліся на занятках
была ангельская
на тэму «як я правёў выходныя»
да дошкі выйшла мая каханая
і штосьці расказвала
замест выкладчыцы
я ня мог уцяміць ні таго, што яна казала
ні таго, калі яна пасьпела ўсё гэта вывучыць
ні чаму яна пасьля бяссоннай ночы
выглядае так сьвежа, быццам я толькі сьніў усё папярэдняе
можа, гэта ўсё і сапраўды было п’янай галюцынацыяй?
але тут яна раптам зьвярнулася да мяне
і строга па-ангельску прамовіла:
«Шчур, чаму вы ўвесь час усьміхаецеся?
Вы, напэўна, выдатна правялі выходныя?»
на што я, з апошніх сілаў трымаючыся
каб не расплакацца
ад шчасьця й ня выдаць сябе – то бок нас – перад астатнімі
адказаў: «Так,
я быў у Краіне Мальбара».
6. Згвалтаваньне
Найбліжэйшым да нашай «агульнягі» ўнівэрсамам
(сёньня ўжо сказалі б відаць «супэрмаркетам»)
быў «Юбілейны», так званая «Юбілейка»
прынамсі, мы былі ў гэтым перакананыя
бо тады яшчэ не было гугл-мапаў і інтэрнэту
у «Юбілейцы» прадавалі ўсякую шырпатрэбшчыну
зь якой нас цікавіла толькі піва
і беспатрэбшчыну
кшталту розных прысмакаў
але галоўнае што ў «Юбілейцы» ільга было да трэцяй раніцы
стаяць за столікам справа ад уваходу
глядзець нямецкую музычную тэлевізію «Віва Цвай»
і піць разьліўное нямецкае піва «Варштайнэр»
якім мой сябар Мінор, яшчэ адзін вэтэран «парнату» на Макаёнка
і знаўца нямецкай піўной ды іншай культуры
заліваў сваю бясконцую тугу па Нямеччыне
дзе пражыў агулам болей часу чым у Беларусі
гэта Мінор падсадзіў мяне на «Юбілейку»
куды мы потым хадзілі самымі рознымі дарогамі
зь Мінорам і безь Мінора
аднойчы ўв абыход цераз цэнтар
Гарадзкі вал, Раманаўскую слабаду, Кальварыйскую
калі фатаграфаліся паўголыя ў сьнезе
але ў асноўным нацянькі па Варвашэні
цераз Сьвіслач міма так званай «Стэлы»
за якою знаходзіўся лес то бок парк Перамогі
пераходзілі праспэкт Машэрава (цяперашні Пераможцаў –
у Менску праз адсутнасьць фантазіі
ці ня ўсё зьвязанае зь нейкай там перамогай)
і далей паварочвалі на Заслаўскую
увесь паход займаў каля сарака хвілін
і зь яго мы ніколі не вярталіся з пустымі рукамі
пагатоў з пустымі мачавікамі
а папіўшы як сьлед «Варштайнэра»
і затарыўшыся на дагонку «Старажытным» ці «Дражняй»
неяк мы зь Мінорам да позьняй ночы
абмяркоўвалі Фрыдрыха Ніцшэ й Квэнціна Таранціна
і раптам убачылі што піва скончылася
а да нейкіх высноў было яшчэ вельмі далёка
таму пастанавілі працягнуць размову па дарозе на «Юбілейку»
каб закончыць яе ўжо там пад «Варштайнэра»
у суседнім блёку адбывалася тым часам бурлівая п’янка
не пасьпеў Мінор замкнуць дзьверы
як на калідор высунула пысачку дзевачка Іна з Барысава
«Ой, хлопчыкі, а куды гэта вы сярод ночы сабраліся?»
«На Юбілейку», буркнуў Мінор
«Ой, а можна я з вамі?»
мушу сказаць што мне ў адрозьненьне ад Мінора
падабалася дзевачка Іна з Барысава
ня толькі пысачкай але і ўсім астатнім
і я нягледзячы на Міноравы пратэсты
палічыў гэта добрай нагодай бліжэй зь ёю пазнаёміцца
ужо на выхадзе з «агульнягі» мы заўважылі
што дзевачка Іна з Барысава бухая ў вусьцілку
і хацелі адправіць яе дадому
але дзевачка Іна жудасна ўпарцілася
бо вельмі хацела з намі на «Юбілейку»
што язык у дзевачкі Іны заплятаўся – гэта было паўбяды
а вось што запляталіся ногі – гэта было праблемай
тым ня менш мы за трыццаць хвілін сяк-так агоралі палову дарогі
спрабуючы працягнуць дыскусію пра Ніцшэ і Таранціна
і тут недзе ўжо каля «Стэлы» дзевачка Іна з Барысава
раптам перадумала ісьці з намі на «Юбілейку»
бо з намі маўляў нецікава
зрабіла піруэт і хіснулася ў зваротным кірунку
мы зь Мінорам пераглянуліся
разумеючы, што ня можам адпускаць дзевачку Іну
дадому адную ўначы ў ейным стане
пагатоў што да «Юбілейкі» заставалася ўсяго ўжо нічога