У СВЕЦЕ ЦІКАВАГА
Гэта цікава:
Калі пад царквой — мятро,
Пад правадыром – шлюха,
Пад нагам і — атрута,
Дзе пекла?
Гэта сэмешна:
Шляхціц з вырваным вусам,
Міністр без гальштука,
Міліцыянт у шортах,
Актывіст палітасветы ў замежнай краме...
Што будзе таму,
хто гэта пабачыць?'
Гэта немагчыма:
Зайсці ў Дом урада на шклянку кавы
I нікому нічога не паказаць.
Напіцца са Свіслачы і паздаравець.
Зрабіцца агульнавядомым і беларускамоўным.
Добра, калі ёсць
сапраўдныя мары!.
«Ноч. Вуліца. Ліхтар. Аптэка.»
А. Блок.
Мокры асфальт.
І ляжыць пад нагамі горад,
Жоўтымі лісцямі
да цішыні прыбіты.
Толькі дажджынкі
нешта пра боль гавораць,
Як разбіваюцца
аб манумент гранітны.
Горад чужынцаў.
І горад варожых дурняў.
Як раздражняю я іх
хадой нетаропкай.
Людзі без душаў,
нібыта жывыя труны,
Душы — бы храмы
дзе больш не начуюць богі.
А па праспекце не можна
ісці калекам,
Страшна дзяўчатам
прыгожымі быць адкрыта.
Як у Расеі — такія ж
«ліхтар, аптэка»,
Ад Беларусі —
адны радыёнукліды.
Мокры асфальт.
і блішчыпь пад нагамі неба.
Слова "часопіс"
не вецае кіяксёрка.
Шыльда двухмоўная
крывіцца над аптэкай.
Плача ліхтар.
Ноч і вуліца.
Вецер горкі.
ВАРРАВА
Натоуп наталяўся чужою пакутай.
Дзяцей падымалі на плечы бацькі.
А грэшнік, канчыны пазбаўлены лютай,
Ступаў на травінкі, нібы на цвікі .
Яшчэ не усвядоміў раптоўную волю,
Праз тлум прабіраўся, сусвету чужы,
Але — азірнуўся, як выйшаў у поле,
І убачыу — цяжкія ад целаў крыжы.
Паветра ліловым было ад спякоты,
І пыл залацісты стаяў над гарой.
Варрава, забойца і грэшнік,
ды хто ты,
Раз божаю смерцю купляеш спакой?
Канечне, ты мужна і горда трымаўся,
А той, на крыжы, не саромеўся слёз.
Ты моцны і злосны, і тым спадабаўся,
Не тое, што усім даравальнік Хрыстос.
Цяпер жа – чаму, успамінаючы гэта,
Ужо не ад шчасця ты плачаш, герой?
і убачыушы крыж, што ляціць над Сусветам,
Шкадуеш раптоўна —
чаму ён не твой?
КАЗАКІ НА БЕЛАРУСІ
Дарогі — і вецер,
І злая казацкая песня.
І крыж праваслаўны на вершніку кожным,
і грэх.
Анёл праляцеў
праз блакітнае неба Палесся,
Засталася толькі
сцяжынка на хмарах гарэць.
Прыглушана б'юць капыты
па зямлі беларускай.
У вольніцы — вольныя шаблі,
пустыя мяхі,
У вольніцы — вольнае сэрца
і прагныя рукі,
І воўку галоднаму лёгка
махнуць за сцяжкі.
Не ўсё маскалі ў гарадох
папалілі, пабралі.
Казацкім братам
засталося паесці, папіць...
і скажуць: "Мы вас
ад касцёльнага зла ўратавалі",
і пойдуць, п'яныя,
мясцовыя цэрквы паліць.
І — попел на вецер,
накормлены конь —
у дарогу.
Казацкая песня,
І плач беларускіх жанок...
Забыцца?
Забудзем.
І перад выкладчыкам строгім
Пра казачных вольных казакаў
паўторым урок.
7 ЛІСТАПАДА 1990 ГОДА.
Крыж за зорку вышэй назаужды,
Ён — як зорка з абсечаным промнем
Нахіліўся над горадам сонным, .
Дакрануўся да срэбнай вады.
Ён не можа, не лёс — пуставаць.
Ён жа створаны для выкуплення.
Бог ці раб, дасканалы ці дрэнны —
Нехта мусіць на ім паміраць.
І загрукаў пад зорамі дах — .
Свята зброі вянчаюць салютам.
Не знайшлося на свеце Хрыста —
Не знайшлося работы і Юдам.