Слова Камілы Марцінкевіч
Зямное шчасце— гэта толькі цень,
Калі святло чужое люстра зычыць.
Над Менскам— дзень,
і над Масквою— дзень,
І ў беларусаў— быццам два абліччы.
Браты, браты!
Па веры, па зямлі.
Нашто сабе прыўлашчылі старшынства?
Нашто свой сцяг над намі прыўзнялі?
Паблажлівасць — любоў не будзе чыстай.
Палякаў-продкаў
нам прыстойна мець,
А рускіх —
вельмі выгадна...
Мой божа?
Жанчыне мала трэба —
не старэць,
Кахаць і быць каханай,
род прадоўжыць.
Але такога шчасця
цёплы цень
Па твары
слізгануў —
і знік на сонцы.
У Менску— дзень,
і ў Маоковіі — дзень,
Але між імі —
ноч і ноч
бясконца.
БЕЛАРУСЫ
Мы — няздзейсненых казак
няшчасныя пасербы будзем.
Мы палоннікі часу.
Мы— дзеці паданняў старых,
Беларусы — ці проста цяпер -
жыхары Беларусі.
Мы — глухія каменні
дарог брукаваннх сваіх.
Толькі ветах —
над возерам,
а над душой —
толькі помнік,
Толькі кнігі у кватэры,
для вечнасці —
толькі дзіця.
Мы жывем — і не помнім.
Ні мовы, ні продкаў не помнім.
І дамы эакрываюць
крутымі плячыма прасцяг.
Зноу раса ападзе
на траву, на малыя балконы,
На магілы, на цацкі,
забытыя дзецьмі ў траве.
Мы – галінкі яліны,
якая стаіць над адхонам,
І чарнобыльскі дождж
на ссівелай яе галаве.
ТРЫВОЖНЫ ЧАС
Новыя прозвішчы вуліц.
Тыя ж пляўкі жыхароў.
Так юбілеі святкуюць
Бедных цраданых майстроў.
Так аднаўляюцца святы —
Песні пяюць давідна,
Добра, каб не за зарплату,
Весела, каб без віна.
Цёпла было б — каб не вецер,
Мове бацькоўскай бы жыць,
Каб не ўладарылі ў свеце
Тыя, каму не баліць.
Што не шукаюдь на небе
Тое, што ўзята зямлёй.
Куля запечана у хлебе
Белай Айчыны маей.
БАЛОТНЫ АГЕНЬЧЫК
Трохі душы
пазычыла мне дарога.
Трохі крыві
пазычылі мне суніцы -
Вось я — амаль жывы —
перад панам Богам,
Прывід, агонь і смерць —
для заўзятых біцца.
Прагу чужой крыві
я чытаю ў людзях,
Так, як старыя людзі—
аблокі і зоры.
Звабны агонь дрыгвы—
як дынары ў грудзе,
А пад дрыгвой дрыжыць
смаляное мора.
Хто я? Забыты бог
ці вядзьмак забіты?
Вечна гару
і вечна ў смузе блукаю.
Трохі жыцця
магільныя вашы пліты,
З моху і раскі пліты,
мне пазычаюць.
* * *
Хай на мове чужой
нас чыталі бы болей,
Хай на мове чужой
мы лягчэй бы пісалі,
Толькі Бог цераз нас
недазволіць ніколі
Свой закон запісаць
на чужыя скрыжалі.