– Прачынайся, соня, – перарваў Басіны разважанні матульчын голас. – Хопіць спаць, спускайся снедаць!
Бася глыбока ўздыхнула і, моцна пацягнуўшыся, устала з ложка. Першым чынам яна падышла да старадаўняга люстра і правяла па ім рукою, але шкляная роўнядзь заставалася спакойнай. «Ну вядома ж, сон!» – са шкадаваннем падумала дзяўчынка і накіравалася ў ванную. Пачысціўшы зубы, Бася паглядзела на сябе ў люстра над умывальнікам і падумала, што калі яе ўчарашнія прыгоды адбыліся насамрэч, то яна зрабіла добрае ўражанне на юнака з мінулага. Яна ўзялася за крыссе начной кашулькі і стала кружыцца па пакоі.
«Напэўна, – думала дзяўчынка, – я была адчайна прыгожая: з распушчанымі валасамі, якія струменяцца па плячах, у доўгай, да пят, беласнежнай кашульцы…» Раптам Бася спынілася перад люстрам і ўважліва прыглядзелася да свайго ўбора.
– Д’ябал! – услых вылаялася дзяўчынка.
Уся кашулька была цалкам усыпана маленькімі блакітнымі сабачкамі і костачкамі, якія былі перавязаныя банцікамі. Гнеўна засопшы, яна выключыла лямпачкі над люстрам, пакінуўшы ў ваннай толькі верхняе святло, і крыху адышла. Угаварыўшы сябе, што здалёк і збоку сабачкі добра сыдуць за незабудкі, а ў прыцемках Міхал наогул наўрад ці што-небудзь разгледзеў, Бася супакоілася і, пераапрануўшыся да сняданку, бадзёра спусцілася да бацькоў.
– Што ты мюслям усміхаешся? – спытаў тата, адклаўшы газету.
– Я ўсміхаюся? Нічога я не ўсміхаюся!
– Цямніш, – працягнуў той.
– Нічога я не цямню! Проста мне сон пацешны прысніўся. Бася сцісла пераказала бацькам свае прыгоды.
– Ох жа мне гэтыя дарослыя дочкі! – усклікнуў тата. – Няма чаго табе пра ўсялякіх кавалераў думаць. Хадзі справай якой-небудзь займіся.
– Тата, якой справай? У мяне ж вакацыі!
– Нічога, я табе зараз прыдумаю справу.
Бася даела сняданак, цмокнула тату і матулю і, кінуўшы ім на хаду «дзякуй», хуценька рэціравалася да сябе ў пакой.
– Правільна, як дапамагчы мне да канферэнцыі рыхтавацца – дык не, – прабурчаў ёй услед бацька.
Хутка Басі патэлефанавала сяброўка Эва. Трошкі пабалбатаўшы, яны дамовіліся сустрэцца ў Эвы дома.
Басю так распіралі эмоцыі, што, як толькі яна прыйшла да сяброўкі, адразу ж пачала распавядаць ёй пра падзеі мінулай ночы, ужо другі раз за раніцу. Спачатку Эва з сур’ёзным тварам слухала Басю, але напрыканцы апавядання гучна разрагаталася.
– Ай, ну цябе, Эўка! – пакрыўдзілася дзяўчынка. – Чаго ты рагочаш?
– Прабач, я не хацела, – сказала сяброўка, выціраючы слёзы. – Дык што ты там кажаш?
Бася закаціла вочы:
– Табе што, усё спачатку распавядаць?
– Ды не, ты мне толькі пра хлопца распавядзі, пра інтэр’ер не трэба. Ты ж ведаеш, я ў падрабязнасцях не люблю.
– Ды што пра яго распавядаць? Хлопец як хлопец, – скрытна прамовіла Бася.
– Ну, красунчык хаця ці не? Дзяўчынка збянтэжылася і кіўнула.
– Ага, – прамямліла яна.
– Што «ага»? – усклікнула Эва. – Дык так ці не?
– Ну зразумела ж, так! Хаця не, красунчык – гэта не пра яго. Разумееш, ён такі…
– Які? – чакальна працягнула Эва.
– Высакародны.
– Ой, Баська! – ізноў зарагатала сяброўка. – Закахацца трэба ў сапраўднага чалавека, трымай прыклад з мяне.
– Ну-ну, у каго, у каго, а ў цябе кожны дзень новы сапраўдны кумір.
– Так, я нясталая! – з выклікам сказала Эва. – Мабыць, я пакуль што ў пошуку!
Бася фыркнула, і абедзве зарагаталі.
– Не, усё ж у такое мінулае лепей не трапляць – безупынныя войны! – тонам бывалага вывела Эва.
– Хіба? – спытала Бася.
– Які там у вас год?
– Чаму гэта ў нас?
– Ну, у Міхала твайго.
– Зусім ён не мой! – паружавела дзяўчынка.
– Год які? – нецярпліва паўтарыла Эва. – Дзесяць разоў ужо пытаюся!
– Тысяча пяцьсот пяцідзясяты, – насупіўшыся, прабурчала Бася.
– Зараз паглядзім, што там у вас.
– Гм! – кашлянула дзяўчынка.
– У ніх, – паправілася Эва, пацягнуўшыся за энцыклапедыяй. – А ты ведаеш, час мірны. Каранаванне Барбары Радзівіл, праўда, з далейшым атручваннем.
– Але гэта ж толькі гіпотэза.
– Вось сходзіш у госці да свайго новага знаёмага – даведаешся. Не забудзься распавесці потым.
– Эва!!! – абурана ўсклікнула Бася. – Хопіць з мяне здзекавацца!
– Ды годзе табе. Жартую.
– Я лепш пайду дадому, а то хутка дождж пачнецца.
– Добра, – згадзілася Эва. – Дарэчы, мы з бацькамі збіраемся на выхадныя ў Тракай. Паедзеш з намі?
– Я спытаюся ў маіх, а то яны мяне ўсё ўмольваюць ехаць разам з імі на канферэнцыю. Але я не хачу.
– Ну добра.
– Я табе патэлефаную.