Затое праўда, што яўрэі чакалі прарока Ілью, які меў папярэднічаць прыходу Месіі. Яны чакалі яго таму, што з другога разьдзелу Кнігі Царстваў вынікала, што Ілья не памёр, але быў жывым узяты на неба і ў адпаведны момант вернецца на зямлю, каб падрыхтаваць людзей да прыходу Збавіцеля.
Евангельле прадстаўляе Яана Хрысьціцеля як таго, хто папярэднічаў Госпаду „ў духу і сіле Ільі, каб вярнуць сэрцы бацькоў дзецям, і непаслухмяных да мудрасьці праведных, каб прыгатваць Госпаду народ падрыхтаваны” (Лук. 1, 17). Гэтая-ж ідэя выказана таксама ў Евангельлі паводле Мацьвея (17, 9-13). Аб тым-жа, што гутарка тут ідзе не пра рэінкарнацыю, сказана адназначна: „Спыталі Яго, ці Ты Ілья. Ён адказаў — не!” (Яан. 1, 21).
„Навошта Страшны Суд, калі кожны з нас будзе суджаны адразу пасьля сьмерці”, — кажуць некаторыя, якія лічаць, што меў-бы гэта быць суд над жыцьцём ува ўсіх уцялесьненьнях. Аднак пра гэтае ў Евангельлі няма і гутаркі. Хрыстос вучыў, што Страшны Суд будзе падсумаваньнем чалавечай гісторыі, будзе судом над усім чалавецтвам і нічога болей. „І зьбяруцца перад Ім усе народы” (Мацьв. 25, 32). Няма патрэбы шукаць таго, чаго няма!
Вернемся яшчэ да аргуманту са сьляпым (Яан. 9, 2): „Хто зграшыў, што ён нарадзіўся сьляпым — ён сам ці бацькі ягоныя?” Гэтае пытаньне асноўвалася на памылковай прадпасылцы, што кожная бяда зьяўляецца пакараньнем за грэх. На жаль, спэкуляцыі наконт таго, ці чалавек можа быць пакараны за грэх, які зьдзейсьніць у будучыні або за грэх, які зьдзейсьніў-бы, калі-б меў дзеля гэтага нагоду, зьяўляліся ня раз. Змагаўся з гэтымі спэкуляцыямі блажэнны Аўгустын, які ў прыватнасьці пісаў: „Дзіву дзіўлюся, што людзі зь несумненнымі здольнасьцямі высунулі такую гіпотэзу: суд чакае чалавека не паводле заслугаў, сабраных ужо ў часе прабываньня ў целе, але паводле заслугаў, якія накапіў-бы ў выпадку даўжэйшага жыцьця”. Падобныя спэкуляцыі падмацоўвалі тэзіс пра тое, што калецтва было пакараньнем за грэх, але сам Хрыстос паддаў гэты тэзіс пад сумнеў. Дарэчы, было-б надзвычай негуманна цьвердзіць, што прыроднае калецтва зьяўляецца пакараньнем за грэх зьдзейсьнены ў іншым уцялесьненьні. Гэта можа адказаць некаму на яго пытальныя знакі ў ягоным сьветапоглядзе, але крыўдзіць жывых людзей, якія нарадзіліся зь нейкім калецтвам. Наша вера цалкам інакш адказвае на пытаньне: чаму таленты і жыцьцёвыя цяжары разьмеркаваны гэтак нераўнамерна. Менавіта мы верым, што кожнага з нас Бог узьлюбіў непаўторным чынам і Ён лепш за нас ведае, чым абдзяліць нас у нашым жыцьці. Верым таксама, што „каму больш дадзена, ад таго і больш запатрабуецца” (Лук. 12, 48). Верым і ў тое, што „верны-ж Бог, Які не дапусьціць, каб вас спакушалі звыш сілы, але пры спакушэньні дасьць і палёгку, каб вы маглі яго перанесьці” (1 Кар. 10, 13). Калі ведаем пра гэта, нам лягчэй зьмірыцца з тым, чаго ня ведаем і ня будзем ведаць адказу на пытаньне пра неаднолькавасьць чалавечых лёсаў.
Разважым яшчэ адзін аргумант. Калі-б дактрына пра рэінкарнацыю была праўдзівая, усякая любоў паміж людзьмі была-б мімалётнай зьявай, па сваёй натуры кароткачасовай.
Нават такая цесная сувязь, як паміж маці і дзіцём, мужам і жонкай, абрывалася-б на парозе наступнага ўцялесьненьня.
Сапраўды немагчыма супаставіць тэорыю аб рэінкарнацыі з праўдай аб тым, што чалавек — асоба, а яго любоў — невыпадковая і каштоўная.
Чэслаў Мілаш — лаўрэат Нобелеўскай прэміі, які сам пра сябе заявіў, што ён „апошні грамадзянін Вялікага княства Літоўскага” — пісаў у сваім творы „Зямля Ульро” наступнае: „Вандроўка чалавечай душы, як вялікая мэтафара, як платонаў міф, вабіла ўяўленьне людзей... але менавіта хрысьціянства супрацівілася пертварэньню міфу ў дактрыну, да чаго схільныя былі некаторыя культы. Агіда да сьвету, роспач, нуда, зьнеахвочаньне тады мусілі быць ня меншыя чымсьці ў другой палове дваццатага стагодзьдзя і аб іх інтэнсіўнасьці сьведчыць вобраз цела як турмы, у якой прабывае душа... Хрысьціяне — упэўненыя, што чалавек мае адно жыцьцё — па сутнасьці баранілі існасьці гэтага сьвету, дадзенага нашым пачуцьцям, а сьв. Павал, які апавяшчаў уваскрэсеньне целаў, гэтым самым на стагодзьдзі паставіў бар’ер паміж хрысьціянствам і рэлігіямі індыйскага паходжаньня. Наагул можна сказаць, што тут ёсьць два полюсы: чым бліжэй да надзеі, што чалавек можа быць збаўлены ўвесь, значыць, ягонае цела можа быць адноўленае і ператворанае, тым далей ад тэорыі духаў, які вандруюць ад аднаго цела да другога”.
Гэта думкі выдатнага паэта, якія таксама маюць сваю вагу. Для вернікаў, аднак, найбольш аўтарытэтным павінна быць Сьвятое Пісаньне і Сьвятая Традыцыя. На іх падставе Праваслаўная Царква не прызнае рэінкарнацыі.