І падняў рабі меч, каб забіць старца; а той раптам пачаў расьці й расьці й зрабіўся вялізарны й стаяў нагамі на разбуранай зямлі, галава высока ў воблаках, і падняў руку Сваю, якая была рукою, у якой ён калісьці трымаў усё створанае Ім разам са Сваімі анёламі і ўсімі сузор'ямі й з Адамам, і прагучаў голас, які быў мацнейшы за самы моцны гром і разам з тым як шалясьценьне ветрыку ў лісьці, і сказаў слова, толькі гэта адно, менавіта Сваё імя, імя Бога, нявымоўнае, таямнічае, сьвятое.
І ўсе застылі, быццам маланкай працятыя, чатыры цёмныя вершнікі, і орды Гога й Магога зь іх серністымі й чырвонымі й чорнымі й буланымі коньмі, і шаранча зь іх як бы прарэзанымі вачыма, вогнеплявальнымі хобатамі, і зьвер зь сямю галовамі й дзесяцьцю рагамі й пахібныя анёлы, і пешы люд, які паўстаў з магілаў са сваімі пошасьцямі й сваімі скалечанымі чэлесамі, і пачалі растварацца перад маімі вачыма й расплывацца й распластвацца, пакуль ужо нічога не засталося апрача вялікай пустаты й прасторы, ў якой пустата пашырылася, разышлася, і ў гэтай пустаце постаць рабі, без скакуна, бязь меча, маленькая і кволая і пакутлівая, якім ён і быў, калі сустрэўся са мною ў пустыні, і зусім адзінокі. І я здалёку чуў яго сьмех, які я ведаў, і гэта было ўсё, што засталося ад валадара глыбіняў і вялікага барацьбіта супроць парадку, анёла Люцыпара.
Мы падалі, рабі й я.
Мой вечны браце, кажа ён, не пакідай мяне.
І паклаў я галаву сваю яму на грудзі, так як быў зрабіў гэта на яго апошняй вячэры, і ён пацалаваў мяне ў лоб і абняў мяне й сказаў, што я плоць ад яго плоці, і як цень, які належыць яму, як другое ягонае Я. І мы аб'ядналіся ў любові й сталі адно.
І як ён і Бог былі адно, так і я стаў з Богам адно, адна йстота й сутнасьць, адна вялікая думка, адна мара.