— Шчасце тваё, пацан, разведчыкі ўстанавілі: праўда, што бацька твой у Чырвонай Арміі, а дзядзька партызан. А тады нам сказалі, што ты сын паліцэйскага. Таму і хапануў я цябе. Але засячы на носе: матцы роднай ні гу-гу, дзе быў. Пачакай, пайду знайду дзяругу, каб завязаць табе вочы. I выведу цябе. Каціся… не на ўсе чатыры… у адзін бок, аўфідэрзейн, як кажа вось гэты, — зняважліва кіўнуў на Шабовіча.
I тут Шабовіч не вытрымаў. Як толькі Бязносы выйшаў, зашаптаў:
— Слухай, Адаська. Ты знаеш Макрыцу?
— Вёску?
— Вёску, вёску.
— Дык блізка яна, вярсты дзве ад нашай…
— Я прашу цябе… павер, што я наш, савецкі… прашу, зайдзі да Ганны Прыхач.
— Да Міколкавай маткі? — узрадаваўся малы. — Мы разам каровы пасвім. Мой сябрук.
— Там у іх дзяўчына… Аксана. Скажы ёй… Каб у гэты атрад не ішла. Нядобрыя тут людзі, Адась. Не нашы. Ні ў якім разе каб не ішла. Няхай ідзе туды, куды з ёй ішлі. Перадасі?
— Перадам. Толькі б выбрацца мне адгэтуль.
Хлопцу завязалі вочы. Вывелі ў лес. I недзе ў гушчары, дзе яловыя галіны сцёбалі па твары, яго спыталі:
— Што ён табе сказаў?
— Хто?
— Фашыст, з якім ты сядзеў.
— Нічога.
— Іваноў! Назад яго, брахуна!
— Дзядзечка, родненькі, ён толькі папрасіў… ён папрасіў…
З цікавасцю выслухалі, што Шабовіч папрасіў.
— Не ўздумай жа перадаваць, а то мы цябе знойдзем.
Хлопцу развязалі вочы і далі дубца. Гукнулі:
— Ату яго!
I ён шмыгнуў у гушчар, пад елкі, што спалоханы заяц. Золатаў засмяяўся, але не з хлопца, — ад задавальнення, ухваліўшы сябе, свой розум, свой вопыт.
— Бачыш, Ваня, як яны аблажылі нас. Не сумняваюся, што гэта Аксана з рацыяй. А гуманіст з нямецкім прозвішчам развесіў вушы. Нам з табой яшчэ належыць раскусіць Мана-Манюка. Ад Дзядзюлі яны прывязуць, што ёсць падпольшчык Шабовіч, ёсць сувязная Аксана Каваленка. Былі. Але дзе яны? Вісяць яны, Іваноў, на суках у мінскім скверы. Ці даўно закапаныя, I прыйдзецца траціць порах, каб пераканаць гэтых цывільных дабрадзеяў. Лічаць, што яны тут вышэйшая ўлада. Што работнік органаў для іх нішто. Слаба мы даказвалі, хто мы ў дзяржаве. Не да ўсіх дайшло. Правільна казаў таварыш Берыя: «Глядзіце, колькі сволачы вылезла на акупіраванай тэрыторыі. Як жа мы работалі?» Трэба папраўляць прамашкі. Трэба ачышчаць.
Золатаў памаўчаў, падумаў.
— Па закону тут не зробіш. Тройка ненадзейная. Пераступім закон, Іваноў. I атрымаем за гэта падзяку… ад народа… калі-небудзь ён зразумее, што не маны яго абаранялі тут, на захопленай ворагам зямлі.
ваноў слухаў начальніка з асаблівай увагай, ажно вушы пачырванелі; не ўсё той гаварыў адкрытым тэкстам, нярэдка — далёкім намёкам, і намеснік абавязаны быў разумець, здагадвацца, і пакуль што не памыліўся, за што і любіў яго Золатаў.
— Выведзі яго ў прыбіральню, а то праваняў, падла, нашу радыёрубку. Брыдка зайсці.
— Зразумеў, таварыш маёр. Будзе зроблена.
Пасля таго як хлопчыка вывелі, Шабовіча ахапіла незвычайная нервовая ўзбуджанасць. Як мог клюнуць на такую прымітыўную падсадку? Добра ж разумеў, што да чаго, і аднак трапіў на кручок. Увогуле ўзнікла пачуццё безвыходнасці, а дагэтуль усё ж цяплілася вера ў людзей. Не ў «грамадзяніна начальніка» — у тых, што хадзілі міма хаціны, гаварылі пра свае справы, і справы гэтыя натуральныя, чалавечыя, партызанскія. Каб гэта быў спектакль, то, як бы добра ён ні быў пастаўлены, ігра вылезла б хоць у адной рэпліцы, а тут не было ігры, было жыццё. I вязень намерыўся: калі да хаткі наблізіцца колькі чалавек, закрычыць ім, што ён свой, што ён прыйшоў сюды, ратуючыся ад фашыстаў. Памажыце, людзі добрыя! Няхай судзіць увесь атрад, а не адзін!
Але шумна было на досвітку, а пасля лагер як вымер. За закратаваным акенцам сыпаўся снег. Глядзеў на яго, на заснежаныя сосны, і сэрца сціскалася ад смяртэльнай тугі.
Прыйшоў Бязносы.
— Я хачу гаварыць з усімі камандзірамі!
— У прыбіральню ты хочаш, — пацягнуў носам. — Пайшлі ў прыбіральню!
У галаву ўдарыў боль: «Гэта канец. Так ганебна».
— Мне не трэба ў прыбіральню.
— Праваняў увесь дом.
— Гэта малы, у яго панос… ад страху.
«Ва ўсіх у вас панос ад страху», — пасміхнуўся Іваноў.
— Пайшлі, — вартавы расшпіліў кабуру.
— Пайшлі, — апанавала тая роспачлівая рашучасць, калі ўсё робіцца абыякавым, нават жыццё ўласнае.
Выйшаў без паліто, без фуражкі. Пастаяў. Аглянуўся на заснежаныя зямлянкі, над якімі чарнелі коміны. Над зямлянкай-кухняй уздымаўся празрысты дым — палілася печ, гатаваўся абед. Пабачыць бы тую добрую жанчыну, што ўчора прынесла яму есці. Яна зразумела б. Хіба крыкнуць ёй? Усім іншым. Не, на крык як бы і сілы ўжо няма. Узняў твар, злавіў засмяглымі вуснамі сняжынкі. I як напіўся з жывучай крыніцы. Ажно падужэў.