Мне шчасце дадзена магчымае
I з ім такое адкрыццё, —
Што толькі з гэтаю жанчынаю
Спазнаю поўнае жыццё;
Што толькі з ёю мне адкрыюцца
Глыбіні, цёмныя дасюль,
I думкі чысцінёю ўмыюцца,
I стане светла адусюль...
I толькі гэтак жыць мне хочацца, —
3 вясёлым страхам цераз край!
Няхай душа мая заходзіцца
I задыхаецца няхай;
Няхай пачуцці вінаватыя,
Сваёй збаяўшыся віны,
Папросяць радасці эладнае
У вечна юнай даўніны...
У даўніны — не крык анафемны,
А суцяшэнне для мяне:
«Няма ні грэшных і ні праведных,
А ёсць каханыя і не...
I што ж тут кепскага здараецца,
Калі пад знакам адкрыцця,
Жанчына любая з'яўляецца
3 чужога нейчага жыцця?!»
9 лістапада 1991
* * *
Я ведаю цябе ад хрызантэм
I да радзімак, самых патаемных, —
Ад чыстых ненапісаных паэм
I да заўсёднай музыкі багемнай.
Ты — з глыбіні віёлавых садоў!
I снежань упрыгожыўшы сабою,
Не закрываешся ад халадоў
Ні хустачкай і ні маёй журбою.
Як хрызантэма, мокне галава...
Халодны дзень у кожную хвіліну
Цалуе і не кіне цалаваць
Твае пялёсткі, лісце і сцябліну.
Непаслухмяная, — ты йдзеш туды,
Дзе нават мілаваннем не сагрэцца;
Дзе чысціня кастальскае вады
Бярэцца ў лёд і ў лёдзе застаецца.
Я ведаю, што хараству твайму
Не падабае выгляд местачковы,
Ды каб лягчэй перацярпець зіму —
Хоць паўтары за мной такія словы:
Да хаты Майсюковай
Іду я па сняжку
У хустачцы пуховай,
У белым кажушку.
25 лістапада 1991
* * *
Мы дажылі да першае зімы,
Да першай радасці марознай, —
Пакуль яшчэ крывёй сагрэты мы
Артэрыяльнай і вянознай.
Да старасці, як да князёўства нам,
Далёкі шлях — дай, Божа, ногі;
На золата і срэбра нашым снам
Яшчэ хапае добрай змогі.
Усё ў нас ёсць. Каханы гэты год
Свяціў нам свечкай венецыйнай.
Нас не палохае валютны лёд
У магазінах камерцыйных.
Мы ведаем, што не пакрыўдзіць лёс;
Што нас агорне, не пакіне
Парнаскі снег, а першы наш мароз
Падорыць белыя вяргіні...
У школьны ранак мы дзяцей сваіх,
Пацалаваўшы, выпраўляем
I недаедзены сняданак іх
Мы даядаем, дапіваем;
I Блок-дзіця нам асвятляе твар,
I засмучаюць нас харыты,
Якім не падабаецца пясняр
Акіянічнай Кармэнсіты...
Ты ў горадзе, і мой раўнівы зрок
Эпохі блытае, няйначай —
Я не хачу, каб у трамваі Блок
Цябе, прыгожую, убачыў.
У рэўнасці маёй жыве сакрэт,
3 якім — не трэба славы большай.
Я не хачу, каб любы мой паэт
Табою павялічыў боль свой.
10 снежня 1991
* * *
Адкрыюся эндакрынолагу:
«Яна ў маё нырнула цела
I ў горле залатою голкаю
Спынілася і зазвінела.
Я дыхаю арганнай шчырасцю —
Яе дыханнем каталіцкім,
Ды на аптэчную нішчымніцу
Усё ж я змушаны маліцца.
Дзе лекі тыя, што вясёлкаю
Гаюча ў жылах разальюцца,
Мяне пакінуць з гэтай голкаю
I не дадуць мне задыхнуцца?
Дзе тое простае і вечнае,
Што, узышоўшы бальзамінам,
Жанчыну любую вылечвае,
Як пацалункам, успамінам?
Што прадчуваннем слова новага
Мяне і ў старасці азорыць...»
Не чую я эндакрынолага,
А ён нічога й не гаворыць.
Ен апранае футру штучную,
Ідзе з Траецкага прадмесця
Сюды — дзе ззяе ў ноч аптэчную
Кафэ «Сем пятніц» на праспекце.
4 студзеня 1992
* * *
У стомленасці ёсць тваё імя.
Стамляючыся, ноч тваю сустрэну...
Ты кветкі сніш, якія сню і я —
Лілею каралеўную й вербену.