I ты мне шэпчаш: «...трыццаць пяць,
Каханы мой, а хоць і сто...
Я буду так цябе кахаць,
Як не кахаў цябе ніхто!
Твае жанчыны, што былі,
I ўсе няўдачы, што былі,—
У незваротнасць адплылі,
У незваротнасць адплылі...
Хвіліны лепшыя мае
Цвітуць адна перад адной,
Калі глыбокае пяе
Тваё дыханне нада мной».
Каханая, жыццё ў жыцці, —
Як местачковая краса...
I нашым коўрыкам цвісці,
І нашай мальве не згасаць;
I нашым ластаўкам прасцей
Цяпло шукаць у снах чужых,
Калі афінская пасцель,
Як сад, не выпускае іх.
19 жніўня — 27 жніўня 1992
* * *
Улагоджаны «Батлейкаю»,
Смехам лялечных каляд —
За цябе, сваю верленінку,
П'ю шампанскі далягляд.
3 нечаканасцю шляхетнаю,
Забягаючы ў мой верш,
Ножку мне сваю балетную
Пры сустрэчы падаеш...
На струне сямейнай рызыкі, —
На пакутлівай струне, —
Столькі кветак, столькі музыкі
Адкрываеш для мяне!
Ты гаворыш белай флёксаю
Атуляючы няўзнак:
«Мы — шчаслівыя па-восеньску,
Гэта лепей, чым ніяк».
Ты гаворыш, паслухмяная
Той лагодзе, што не раз
3 простай ніткі канаплянае
Ткала восеньскі атлас...
Мы — шчаслівыя, я ведаю,
I шчаслівы гэты свет,
I навокал з'явы светлыя —
То батлейка, то балет.
25 верасня 1992
* * *
Я перамог антычную галечу
I выплакаў вясёлую слязу,
Таму слязой Авідзія засведчу,
Што страціў найвысокую красу.
Аб закаханасці, такой лагоднай,
Аб радасці, з якою жыў раней,—
Не расказаць мне мовай сваёй роднай,
Ні дыялектам, што яшчэ радней.
Дзіця гарода — на гарод забыўся,
У прывідныя кінуўся сады.
Маё дыханне, поўнае мелісы,
Ляўконія плыве ў мае сляды.
Не праведнік, але яшчэ й не злодзей,
Я — той, каму пашчасціла спазнаць:
Жанчына адыходзіць, як стагоддзе,
I я хачу стагоддзе затрымаць.
I вось адплата мне — расчараванне,
Дыханне ўкрыта пыльнаю мукой,
І я асуджаны на вечнае выгнанне
У страх душы, у кніжны неспакой.
Я спадзяюся, што мяне ўлагодзіць
Авідзій сумны выракам сваім:
«Жанчына адыходзіць, як стагоддзе —
Кахай яе і ў вобразе такім».
18 снежня 1992
* * *
1.
Вось тэлефон. Дзяўчынцы пазвані, —
I з'явіцца настрой эліністычны,
I менскія запаляцца агні,
Адчуўшы неба агарод сферычны.
Ты малады, але як той мудрэц,
Што ў стане атараксіі глыбокай, —
На ўласным сэрцы сонечны рубец
Убачыш, поўны пачуццёвым сокам...
Сям'я сям'ёю. Вольга і Васіль
Занятыя прасодыяй французскай.
Ты вернешся з еўропы назусім,
Калі пакліча сон дамоўкі вузкай.
Твой лёгкі лёс і ў семдзесят гадоў
Святлейшы будзе за граду настурак,
I пчолы з плачам маладых удоў
Зламаюць крылцы аб глухі падмурак.
Спакой губляючы, ты ўсё бяжыш
Ад вуснаў і да вуснаў, і над імі
Ты бачыш свой вясёлы звонкі крыж,
Аплецены павоямі густымі.
Наперадзе — пражытыя гады
I плеціва павойнага дрыготка,
На старажытнагрэцкія лады,
Не на ваду, твая ўзбягае лодка.
Ты быў бы першы ў чарадзе мужоў
Па сціпласць, каб не твой бульварны вецер:
«Век пацалункаў шчэ не надышоў,
Усё наперадзе яшчэ, паэце!»
Цябе цікавіць не жыцця нахіл,
Што з ворывам чарнобыльскім нароўні,
Цябе цікавіць аравійскі пыл,
Што сыплецца ў афінскія жароўні.
Ты спісваеш блакноты да лістка
Уздыхамі наіўных джульецінак,
I лічбаў тэлефонная луска
На ўсіх тваіх кашулях і прасцінах...