У пацалунку ззяюць ланцужкі,
Пярсцёнкі, завушніцы не згасаюць,
I хлюпаюць кулонныя бажкі
Будыйскімі блакітнымі насамі.
I ранішнія ходзяць скавышы,
I ранняй старасці спяваюць струны,
I ты баішся юнае душы,
I плачу юнага, і грозьбаў юных.
Які б ні быў бясконцы гэты свет,
Але мяжа яго на даляглядзе,
I разуменне, што і ты — паэт! —
Не глыбінёю, а паверхняй надзіць...
Не бацькавым умельствам ты жывы,
Не матчынай цярплівасцю багаты,
А горкім смакам кніжнае травы
I пустатою рыфмаванай ваты.
Не чуючы разумнае: «Пакінь,
Бо драцвінаю па ядвабу шыеш!» —
Ты гвалтам гоніш родную Гарынь
То пад Брусель, то пад Афіны тыя ж.
Як чаратовы подых над вадой,
Дзе мае сэнс любая чарацінка,
Пракочваенца па крыві тваей
Адзіны шэпт, адзіны сум: дзяўчынка...
Пачатак чэрвеня 1991
2.
Так я пісаў за тыдзень ці за два
Да слоў, пазначаных пячаткай майстра,
Да моманту, калі сустрэўся з А.:
«У Вашым голасе квітнеюць астры...»
Такі я быў, вандруючы з тугой
Па схілах вераб'інае галгофы,
I сталіся прыкметай неблагой
Пра тэлефон і пра дзяўчынку строфы.
21 снежня 1992
* * *
Ляці, на змрок алтарны згодная,
У мой кухонны склеп,
Сініца любая, галодная,
Па ласку і па хлеб.
Не ты, а я табой прыручаны!
Не мудраю віной —
Мая паэзія засмучана
Бемольнай сівізной.
Крышталь у гліне задыхаецца
I пад пяском густым,
Але атлантыка з'яўляецца
I ў слоіку пустым.
Калі шуміць туга сасновая,
Не бачны край стала,
Тады маўчыць папера новая —
Піладава смала.
I я цікеткамі выкладваю
Твой мазаічны спеў,
Каб не пакінула каляднае
Цяпло кухонны склеп.
Я клетку скідваю з паліцы — і
Заняты варажбой,
Каб ты царкоўнаю сініцаю
Будзіла ранак мой.
29 студэеня 1993
* * *
Мы не бачыліся цэлае каханне.
На маёй трывозе — сівізна.
Там, дзе ўспомпю пра тваё дыханне,
Там і пачынаецца вясна.
Старасці жаданай вобраз блізкі,
Нібы хваля светлая, мяне
Вынесе на бераг лігурыйскі
I пенсійнай пенай ахіне.
Лепшага не прычакаю шчасця!
Адчуваючы нахіл круты,
Я хачу да старасці прыпасці
Кожны раз, калі далёка ты.
За маўчаннем, горкімі садамі,
Што аслеплі ў сонечным пяску,
Ахвяруеш, вечна маладая,
Дні — дранько, а ночы — майсюку.
28 сакавіка 1993
* * *
Заслона спалена, і сон сышоў у сонь...
Я ў пяць прачнуўся і, атулены малопіяй,
Пацалаваў малопійны агонь,
Пацалаваў і губы не апёк я.
Быў ранак, у якім жыла туга,
Суладная дзіцячаму нябыту,
I вандравала менская смуга
Ад мовы беларускай да іўрыту.
Травою пахлі вокны, і ў траве
Дзяцінства засталося назаўсёды.
Малопіі не свечка і не дзве,
А звонкая мінора прахалоды...
3 балкона, з галубінага гаўбца
Глядзеў я на пусты праспект Скарыны,
А бачыў вуліцу і плошчу Казінца
I выхад твой з тралейбуснай цясніны.
I жыць хацелася чысцей і маладзей,
Кроў ап'яніўшы гэтаю часінай;
Хацеў я цалаваць тваіх дзяцей
Так, як адзінага цалую сына;
Хацеў не заўважаць сваёй віны,
Як і таго, што пад маім балконам
Паэты, жабракі і цыганы
Дзялілі попел спаленай заслоны.
6 чэрвеня 1993
* * *
Раса ярчэй, калі яе ў трывогу,
Нібыта ў футарал, пакласці
І на лісці засмучанага глогу
Настояць незасмучанае шчасце.